BRIGHT EYES, RILO KILEY 23/2/2005 Tivoli, Utrecht, The Netherlands 7/3/2005

Γεια σας και πάλι από τη μικρή Ουτρέχτη! Δύο φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα; Μα τί συμβαίνει; Mήπως τελικά η Ουτρέχτη είναι το ευρωπαικό κέντρο των live και εγώ την είχα παρεξηγήσει; Καλά μην υπερβάλλουμε...Μάλλον έτυχε, αλλά σίγουρα πέτυχε. Εγώ πάντως αυτό που ξέρω είναι ότι αντί να συγκεντρωθώ και να τελειώνω επιτέλους με αυτό το καταραμένο τρίτο κεφάλαιο του διδακτορικού μου, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μέσα στη τρελή χαρά και επαναφέρω στο μυαλό μου το φανταστικό, από κάθε άποψη live, της περασμένης Τετάρτης. Και εκεί που είμαι έτοιμη να εκφράσω σε λέξεις τις εντυπώσεις μου, ακούγωντας ιντερνετική μετάδοση ελληνικού ραδιοφωνικού σταθμού (ναι ξέρω, α) σκοτώνομαι στη δουλειά και β) δε μου λείπει καθόλου η πατρίδα), συμβαίνει το αδιανόητο...Στον αέρα παίζει το «this is a hit» των Rilo Kiley…το βάζω στη διαπασών και βγαίνει και ο ήλιος! Πόσο μ’αρέσουν κάτι τέτοιες συμπτώσεις!

Περνάμε λοιπόν, στη βραδιά της Τετάρτης. Στο βασικό χώρο του Tivoli συνέβαινε το εξής παράδοξο: το μεγαλύτερο μέρος των παρεβρισκόμενων είναι δεκαεξάχρονα άντε δεκαεφτάχρονα, στη πλειοψηφία κορίτσια. Προς στιγμή νομίσα ότι μπήκαμε σε λάθος live. Οι αμφιβολίες βέβαια εξανεμίστηκαν την ώρα που έπαιρνα ποτό από το bar και είδα, με τη διακριτικότητα που με χαρακτηρίζει (ναι, ναι), ότι μια κοπέλα δίπλα μου κρατούσε ένα κατακόκκινο φάκελο με παραλήπτη τον Conor Oberst, ενώ μια άλλη παραδίπλα κατάστρωνε στρατηγική με τη φίλη της για το πώς θα φτάσει το επίσης κατακόκκινο τριαντάφυλλο που κρατούσε, στα χέρια του νεαρού καλλιτέχνη. Εντάξει, το παιδί είναι είκοσι τριών και αντικειμενικά μεγάλο ταλέντο, αλλά ότι θα προκαλούσε και τέτοιες συμπεριφορές λατρείας, σε βαθμό κακουργήματος (βλ. Boy band) …ε, αυτό ποτέ δε το περίμενα!

Εννιά παρά. Όλα έτοιμα. Σβήνουν τα φώτα….Hi guys! We are Rilo Kiley from California . Ξεκινάνε με το This is a hit από τη τελευταία, τρίτη δουλειά τους «More Adventurous». Μένουμε με ανοιχτό το στόμα. Ακολουθεί ένα μισάωρο set, βασισμένο κυρίως στο πρόσφατο υλικό τους (με μια εξαιρετική εκτέλεση του εξαιρετικού έτσι και αλλιώς «Portions for Foxes»). Ήταν από τις πολύ λίγες φορές που το support σου αρέσει εξίσου με το κυρίως group (κάπως έτσι άλλωστε δεν ανακαλύψαμε και τους Norfolk & Western;). Και να ήταν μόνο αυτό; Eίμαι σίγουρη ότι αν ήταν οι καλοί μου φίλοι παρόντες στη συναυλία, μετά το τέλος του set των Rilo Kiley θα ήταν τρελά ερωτευμένοι με τη τραγουδίστρια. Και δικαιολογημένα. Η κοπέλα πέρα από καλή μουσικός, με πολύ αισθαντική φωνή, είναι και super sexy…Και για κάποιο περίεργο λόγο όσο τη παρακολουθούσα δε μου ξεκολούσε από το μυαλό ότι θα ταίριαζε γάντι στο ρόλο της Clementine του Eternal Sunshine of a Spotless Μind. Αξίζει σίγουρα να επισκευτείτε το site τους (www.rilokiley.com). Πέρα από το ότι είναι πολύ διασκεδαστικό, μπορείτε να ακούσετε και μερικά τραγούδια από το τελευταίο τους album. Συμπερασματικά, οι Rilo Kiley είναι σίγουρα «bad news» για τα άλλα συγκροτήματα, αλλά σίγουρα πολύ καλά νέα για όλους εμάς! Πριν φύγουν από τη σκηνή μας ευχαρίστησαν που τους ανεχτήκαμε…Σιγά μη μας πείραξε κιόλας!

Μετά από ένα μισάωρο περίπου έφτασε η ώρα του Conor και των Bright Eyes . Το ένα υπέροχο set μετά το άλλο. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει η δουλειά των Bright Eyes, άλλα πιστεύω ότι είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Conor Oberst δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, άλλα μάλλον μια μουσική ιδιοφυΐα. Μόλις, είκοσι τριών και έχει ήδη κυκλοφορήσει με τους Bright Eyes εννιά ποιοτικά albums. Και φυσικά, αυτή η ιδιαιτερότητα του Conor, ήταν ιδιαίτερα διακριτή και πάνω στη σκηνή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι; Αρχικά, το παιδί φάνηκε να είναι λίγο κομμάτια. Έτσι την επικοινωνία με το κοινό ανέλαβε ο κιθαρίστας του group, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι πριν ανέβουν στη σκηνή ήπιαν πολλά caipirinias. Ο Conor φαινόταν να μην είναι σε θέση να πει και πολλά, αν σκεφτεί κανείς ότι έκανε περίπου ένα λεπτό για να βρει το στόμιο του μπουκαλιού της μπύρας του. Τίποτα από αυτά όμως δεν επηρέασε αρνητικά την ερμηνεία του. Αντίθετα, είπε με πάθος τα τραγούδια του, σα να τραγουδούσε για τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά και συνάμα, μόνο για τον εαυτό του. Γρήγορα άρχισε να συνέρχεται και ανέλαβε όλο το βάρος στη σκηνή. Υπερκινητικός και με συνεχείς αλλαγές στη διάθεση. ‘Άλλοτε κυνικός, άλλοτε οργισμένος και απόμακρος, άλλοτε τρυφερός και πολύ προσιτός.

Βέβαια, είναι άδικο να μιλήσω μόνο για τον Conor παραμελώντας τα υπόλοιπα μέλη του group. Πρόκειται για έξι μουσικούς , με ταλέντο αντιστρόφως ανάλογο του νεαρού της ηλικίας τους. Μάλιστα, η μπασίστρια φάνηκε να παίζει σημαντικό ρόλο και στη συναισθηματική ισορροπία του Conor, μιας και συχνά αναζητούσε το βλέμμα της ή την αγκαλιά της μετά από κάθε φορτισμένη στιγμή. Που οδήγησε όλο αυτό το ταλέντο και το δέσιμο του συγκροτήματος; ‘Όπως ουρλιάζει και ο Conor στο «I’m wide awake, it’s morning»: let’s fuck it up, boys, make some noise! ‘Έτσι και έκαναν.

Οι Bright Eyes επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στο ένα από τα δύο album που μόλις κυκλοφόρησαν, το «I’m wide awake, it’s morning». Έπαιξαν βαλς (που τους αρέσουν) και εμβατήρια. Έπαιξαν δυνατά και ήρεμα. Είπαν τραγούδια για μικρά παιδιά, για ανούσιους πολέμους, για δρόμους, για ταξίδια και φυσικά για αγάπη. ‘Έπαιξαν για μιάμιση ώρα και κάθε στιγμή ήταν καλύτερη από τη προηγούμενη. Το set list μπορούσε και να μην υπάρχει αφού ελάχιστα ακολουθήθηκε. Από τις καλύτερες στιγμές, το Lua από τον Conor και το True Blue (b-side στο cd-sinlge LUA) στο encore. Αυτό που έμεινε μέχρι σήμερα; H μαγεία που εκπέμπουν αυτά τα δεκατέσσερα μάτια.

Δέσποινα Ξανθοπούλου

Εξωτερικός Συνεργάτης