Ήταν περίπου στα μέσα Ιανουαρίου όταν ανακοινώθηκε ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα ο Scott Henderson . Το είδα και λέω “ρε γαμώτο μήπως έχει γίνει λάθος”; Ψάχνοντας λοιπόν στο Internet έναν Scot Henderson ακόμα μπόρεσα να βρω κάποιον στην Αγγλικανική Κολομβία λέει του Καναδά που παίζει rock. Τότε σιγουρεύτηκα ότι πρόκειται για τον γνωστό μεγάλο μουσικό.

Ο Scott Henderson λοιπόν γεννήθηκε πριν 51 χρόνια και αφού φοίτησε σε μουσικό κολέγιο άρχισε να παίζει με μουσικούς τεράστιους όπως τον Jean Luc Ponty τον Chick Corea (ο οποίος έχει αναδείξει μουσικάρες σαν τον Patittucci ή τον Frank Gambale) πριν ξεκινήσει με τους Tribal Tech παρέα εκεί με τον Dirk Covigton ενώ από το 1994 βγάζει album και ως solo καλλιτέχνης που έχουνε πέρα από τους άφθονους jazz αυτοσχεδιασμούς και μία πιο blues προέκταση. Έτσι ο σύλλογος φίλος της jazz παρέα με την Kazan db έφεραν αυτό τον κορυφαίο μουσικό στην Θεσσαλονίκη και ευτυχώς το Ξυλουργείο είχε καμιά 130 άτομα και δεν ξεφτιλιστήκαμε τελείως.

Τη συναυλία όμως άνοιξε το jazz fusion τρίο του Γρηγόρη Τσάτσου . Κατά τις 22.30 βγήκανε στη σκηνή και για τα επόμενα 45 λεπτά μας κάνανε να μαζεύουμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα. Ο Τσάτσος απέδειξε ότι είναι πολύ καλός κιθαρίστας πραγματικά σπουδαγμένος πάνω στην πλανεύτρα παίζοντας κλίμακες που δύσκολα τις βλέπεις από άλλους Έλληνες κιθαρίστες. Ο μπασίστας ξεκίνησε εντυπωσιακά και φαινόταν ότι θα έκλεβε την παράσταση αφού το groove του ξεσήκωνε τον κόσμο έλα όμως που ο καλύτερος Έλληνας και εκ των κορυφαίων drummer που έχω δει ποτέ live Κώστας Αναστασιάδης τους έφαγε. Ο άνθρωπος είναι ο Vai των drums λες και γεννήθηκε με ένα set παρέα λες και είναι σιαμαίος μαζί τους. Το solo που πραγματοποίησε εγώ προσωπικά το έχω δει σε ελάχιστους drummer ένα solo στο οποίο τα μάτια του καθενός από μας εκεί μέσα γούρλωσαν μην μπορώντας να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Νόμιζα είχε φυτέψει και κάνα δύο άλλα χέρια παράλληλα με τα φυσικά του. Όσοι δεν ήσαστε εκεί δεν μπορείτε να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε. Κρίμα γιατί 2 βδομάδες νωρίτερα είχε τζαμάρει με τον Δαβίδ Οικονόμου δεν το ήξερα να πήγαινα να τον απολαύσω και τότε.

Χειροκροτούμενοι αποχώρησαν οι 3 Έλληνες παικταράδες και 5 λεπτά μετά ξεκίνησε το κυρίως πιάτο. Για 95 λεπτά της ώρας ο Henderson μας είχε κολλημένους στα σκοινιά και μας σφυροκοπούσε. Ο τύπος είναι πυραυλοκίνητος από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχω δει live. Blues trio λέει τη στιγμή που ο κακούργος έπαιζε σε καθαρόαιμες jazz κλίμακες απογοητεύοντας όσους ήτανε μουσικοί εκεί μέσα. Παιδιά ακόμα δεν παρατήσατε την κιθάρα; Δηλαδή άμα ερχόταν και με τους Tribal Tech τι θα γινόταν θα μας κλείνανε όλους μέσα; O John Humphrey στο μπάσο άλλος από εκεί. Ρε έχετε ξαναδεί solo αλά Petrucci σε μπάσο και 5 slap στη σειρά και όλα αυτά γελώντας και τόσο απλά λες και σκούπιζε στην αυλή του σπιτιού του; To κεφάλι και τα χέρια είχανε ξεκολλήσει και φωνάζανε έλεος αυτός όμως εκεί. Δηλαδή στον Wooten δεν πρέπει να πάμε καθόλου να μην περάσουμε σε απόσταση 5 χλμ το λιγότερο από εκεί; Dirk Covington στα τύμπανα. Ένα πράγμα τόσο χοντρό όσο και ο Kerslake βγήκε άνετος με βερμουδίτσα πετούσε ατάκες, σε κάθε κομμάτι έφτιαχνε μόνος τα drums του έπαιζε τα άπαιχτα και παράλληλα τραγουδούσε αφού δεν είναι όλες οι συνθέσεις τους instrumental. .Έλεος έλεος έλεος.

Ακούσαμε συνθέσεις από όλη την προσωπική δισκογραφία του trio με αποκορύφωμα το “Well to the Bone” με τον Covigton να ουρλιάζει σαν μαύρος στο Δέλτα του Μισισιπή. Ο κόσμος δεν παρέλειπε να χειροκροτεί σε κάθε κομμάτι όταν φυσικά δεν κοιτούσε αποσβολωμένος. Είπα κόσμος και τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν και στις γυναικείες παρουσίες που δεν ήταν και λίγες για τέτοιο μουσικό κίνημα.

Επίσης ένας μουσικός που γνώρισα εκεί μου είπε το εξής “μπράβο σου που παρότι δεν παίζεις μουσική έρχεσαι σε τέτοιες συναυλίες εγώ ίσως αν δεν έπαιζα να μην περνούσα ούτε από έξω ποτέ μου διότι η jazz είναι δύσκολη μουσική”. Του απάντησα ότι ναι μεν η jazz είναι δύσκολη μουσική τουλάχιστον βλέπεις όμως τους Ζιντάν των οργάνων τη στιγμή που αποθεώνουμε ξυλοκόπους αλά Ζαγοράκη που τρώγανε 6άρες και γίνανε ξαφνικά Θεοί με το έτσι θέλω Το αν οι μουσικοί Έλληνες δημοσιογράφοι έχουνε περάσει στον κόσμο ότι η καθαρόαιμη jazz και το fusion είναι αποκλειστικά μουσική για μουσικούς μιλώντας απαξιωτικά για αυνάνες επάνω στην ταστιέρα είναι καθαρά για τους δικούς τους λόγους. Το κακό επίσης είναι ότι πολλοί οπαδοί επηρεαζόμενοι αναμασούν τα ίδια. Θα ήταν καλύτερο για όλους αυτούς να πάνε έστω και μία φορά με θετική προδιάθεση σε μία τέτοια συναυλία τη στιγμή που αλωνίζουν σε συναυλίες μετριότατων σχημάτων που αντιγράφουν κατά κόρον την δεκαετία του 1970 ή μας παρουσιάζουν φωτογραφικό υλικό στα έντυπά τους από την πρεμιέρα της Βανδή Αλλά βλέπετε δυστυχώς η jazz δεν είναι trendy μουσική για να ασχολούνται τα έντυπα μαζί της αυτά που θυμούνται την πραγματικά καλή μουσική σε συναυλίες άνω των 15000 ατόμων την καλοκαιρινή κυρίως περίοδο.

Κρίμα λοιπόν 3 παγκοσμίου φήμης μουσικοί να είναι παντελώς άγνωστοι στην Ελλάδα. Έτσι όπως πάμε σε λίγο θα καταργήσουμε και το rock. Τουλάχιστον πάλι καλά που δεν γεννήθηκαν Έλληνες οι 3 τύποι γιατί για σκεφτείτε τον Henderson ας πούμε πίσω από τον Μαζωνάκη ή καμιά Πιερίδη να παίζει κιθάρα για να βγάλει τα προς το ζην. Μπρρρρρρρρρρρρρρρρ με έπιασε τρεμούλα ήδη. Τουλάχιστον με ικανοποιεί ότι για άλλη μια φορά έφυγα από μία τέτοια συναυλία με τα σαγόνια κατεβασμένα και ας ήμαστε λίγοι.

Θοδωρής Angus