STANZA 218 EL MUNIRIA HOMESLEEP/PENGUIN 5/3/2005

Μπορεί το όνομα να προκαλεί…αμηχανία στα ελληνικά, αλλά οι EL MUNIRIA είναι Ιταλοί, οπότε ουδέν μεμπτόν. Να πω 2-3 εισαγωγικά καθώς πρόκειται για ντεμπούτο, αλλά αποτελεί τη συνέχεια ενός Ιταλού ονόματι Emilio Clementi, που είχε πριν το σχήμα των Massimo Volume (δεν τα ήξερα αυτά παιδιά, δεν σας πουλάω μούρη, τα διάβασα απλά στο site της εταιρείας τους, στην homesleep records). Το παραπάνω στοιχείο εξηγεί την ωριμότητα του δίσκου, καθώς έχουμε έναν μουσικό που δημιουργεί εδώ και χρόνια.

Από την άλλη το άλμπουμ αυτό έχει ένα concept. Καταρχάς γράφτηκε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου του Shalimar Hotel στο Μαρόκο (στην Ταγγέρη). Στο δωμάτιο με νούμερο 218, όπου πριν από 40 χρόνια ο William Burroughs έγραψε το Naked Lunch. Εντάξει δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα, απλώς αναφέρουμε πως εκτιμούμε όταν ο καλλιτέχνης δουλεύει με κάποιο πλάνο.

Στο αποτέλεσμα τώρα, το οποίο διαμορφώθηκε σε 2-3 χρόνια, μετά την τελική επεξεργασία στην όμορφη Μπολόνια (εκεί πήγα, στην Ταγγέρη δυστυχώς όχι). Καταρχάς έντονα ατμοσφαιρική μουσική, με πολύ καλά ηλεκτρονικά γεμίσματα. Σε πολλά κομμάτια υπάρχει ένα υποχθόνιο beat που ανεβαίνει με λίγα vibes περισσότερο. Στα σίγουρα η αμάθεια μου για την ιταλική γλώσσα (την οποία απλώς μιλώ στράτρα πάτρα και μερικές φορές στο αγκόνα-πάτρα) μου έδωσε την εντύπωση του μυστηριώδους δίσκου. Τα φωνητικά είναι ως απαγγελία με μέτρο και με καθαρή προφορά. Σε αρκετά κομμάτια υπάρχουν ήχοι από νυκτερινά τριζόνια ως μακρινοί ήχοι μιας πόλης που ξυπνάει (που νομίζω μαρτυρούν πως ο Emilio ξενύχτησε πολλές φορές για να γράψει αυτό το άλμπουμ), διατηρώντας όμως ένα σκοτεινό ύφος. Σε αρκετά κομμάτια αισθάνεσαι μια κινηματογραφική διάθεση, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις η μουσική μου θύμισε τους tuxedomoon. Ειδικά στο αγγλόφωνο narrating a photograph (over the phone). Στο τέλος ακούγονται και μακρινοί αμανέδες.

Μέσα λοιπόν από αυτήν την μινιμαλιστική προσέγγιση, την ποιητική παρουσία, δημιουργήθηκε ένα concept album, με χαμηλότονα ηλεκτρονικά υποστηρίγματα, αλλά και με παρουσία ρυθμού. Αυτά επεξηγούνται με ιταλική αφήγηση. Το αποτέλεσμα είναι όμορφο και ειδικά τα κομμάτια santo, το ομώνυμο stanza 218 και fermata qui (Dubash Marg) στέκονται πανέμορφα και μόνα τους!! Μπορεί στα περισσότερα να υπάρχει μια μελαγχολική διάθεση, αλλά οι El Muniria δεν γράψανε αυτόν τον δίσκο για χαβαλέ.

Κυριάκος Σκορδάς