 |
|
|
|
ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ…
|
Τους είχαμε συναντήσει δισκογραφικά πριν από 2-3 χρόνια στη συμμετοχή τους στο concept άλμπουμ «Έχω το soundtrack, βάζεις την ταινία;». Ακόμη ως στοιχείο σύστασης είναι πως οι ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ δημιουργήθηκαν πριν από λίγα χρόνια στη Σύρο. Τη νησιώτικη αύρα την υποδηλώνουν με ένα μαντολίνο ή λαγούτι που ξεκινά το κομμάτι τους «Εμείς σαν Ν.Τ.Π.» ή σαν μια ριπή στίχου στο πανέμορφο τραγούδι «τι ώρα είναι»
Ο πρώτος τους δίσκος λέγεται ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ… και αποτελεί μια ολόφρεσκη πρόταση για το ελληνικό χιπ-χοπ. Βασικά στοιχεία στο χιπ-χοπ, πέρα από το στυλ ζωής, είναι πάντα ο στίχος και η ραπ μουσική (sic). Ο στίχος στα σχήματα τα ελληνικά είναι συχνά σκληρός, σαρκαστικός και μερικές φορές χιουμοριστικός. Προσωπικά το χιούμορ δεν μου άρεσε ποτέ, το αγριεμένο ύφος όμως το ήθελα, γιατί κάποιος έπρεπε να τα ψάλλει σε κάποιους. Κακά τα ψέματα αυτόν το ρόλο στη μουσική στην Ελλάδα, σε πολύ μεγάλο ποσοστό το παίζουν τα χιπ-χοπ συγκροτήματα. Στις άλλες μουσικές ...πολλοί σφυρίζουν αδιάφορα.
Εδώ όμως δεν νομίζω ότι έχουμε άλλον έναν που απλά τα σούρνει στο σύστημα. Με λόγο που καταγγέλλει με επιχειρήματα, με νοσταλγική συχνά αφήγηση, με σαφές προσωπικό στίγμα που δηλώνει συχνά προσωπικά βιώματα, να αναφέρονται για αγάπες που μας σημάδεψαν, αλλά πάντα με ώριμο τρόπο κτυπάνε τα καθημερινά που μας πηδάνε πατόκορφα.
Μπορεί στίχοι σαν γαμώ το κράτος σας γαμώ το σύστημά σας, να ακούγονται σοκαριστικοί (ή έστω politically uncorrect), αλλά όταν συνδέονται με τους «αόρατους φονιάδες» των αθώων θυμάτων σε περιπτώσεις σαν τη Ρικομέξ ή το πλοίο Εξπρές Σάμινα, πατάνε πάνω στο περί δικαίου αίσθημα όλων μας. Από την άλλη η μοναξιά, η ελπίδα σε ιδανικά σαν το Θεό μας, η προσμονή για το λυκαυγές ή για τον διακόπτη μέσα στο σκότος, αποτελούν κοινωνικές λυρικές υφάνσεις πάνω στο καρπέτο και το μαχητικό αμπέχονο των ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Ένα αμπέχονο που δεν είναι φίρμας, ούτε μοδάτο, άλλωστε την εισβολή της μόδας ρούχων στο χιπ-χοπ την στηλιτεύουν ευκρινώς.
Τον στίχο λοιπόν ειλικρινά ευχαριστιέμαι κάθε φορά που ακούω τον δίσκο αυτό (ειδικά προχτές που η «δημιουργική» εργασία με γάμησε πατόκορφα ως απλό υπαλληλάκο) και φράσεις όσο με πληγώνει τόσο με πορώνει, στηρίζουν την αυτοπεποίθηση μας.
Πέραν των όσων δηλώνουν όμως πρέπει να σταθούμε στη μουσική. Το beat υπάρχει παντού, ακόμη και στα χαμηλότονα κομμάτια. Το MCιλίκι πετάει και διασκεδάζει με τους γλωσσοδέτες της ελληνικής γλώσσας. Η παρουσία σε μερικά τραγούδια και γυναικείων φωνητικών είναι επίσης επιτυχέστατη. Τα λόγια γκρουβάρουν και ρέουν. Πολύ θετική είναι η άποψη για τη μουσική ένδυση. Λίγα σκρατσαρίσματα αλλά κυρίως οι εισαγωγές στα κομμάτια είναι πολύ καλές. Χαίρομαι όμως που οι έξυπνες ιδέες δεν στέκονται μόνο στις εισαγωγές, αλλά περνάνε μέσα στα περισσότερα κομμάτια, κάνοντας με να μιλάω τελικά για ενορχηστρώσεις (σε λούπες εντάξει) και πολύ καλές συνθέσεις. Το λίγο groovy και funk είναι σε αμελητέα αν και καταλυτική ποσότητα, αλλά το ευχάριστο είναι τα ροκ και εν τέλει σκληρά hardcore ξεσπάσματα, που δίνουν έναν απόλυτο μοντέρνο χαρακτήρα σε όλα όσα πρεσβεύουν οι ΝΤΠ. Σκληρά ξεσπάσματα με αμερικανίλα μέσα τους, ειδικά στο «χαμένη γενιά». Από την άλλη τα πρελούδια της κλασικής κιθάρας μπορούν ακόμη να κρατάνε τον ρυθμό, συνδυάζοντας στοιχεία ελληνικής μουσικής με rap τραντάγματα.
Και όλα αυτά μαζί σε ένα μόνο άλμπουμ, που αντικειμενικά δεν αφορά μόνο το χιπ-χοπ ακροατήριο. Οι φίλοι του χιπ-χοπ έχουν δεκάδες ευκαιρίες για να ακούνε καλά πράγματα. Οι ΝΤΠ είναι μια έξυπνη πύλη για πολύ ευρύτερα γούστα, ακόμη και τα παιδικά λογάκια είναι πολύ καλά τοποθετημένα, χωρίς να ακούγονται κλισαρισμένα.
Μπορεί με το χιπ-χοπ να μην πολυασχολούμαι (όπως και με τη τζαζ και το acid, αν σας ενδιαφέρει) αλλά εδώ ένιωσα ένα γλυκό ξάφνιασμα. Από τις καλύτερες πτυχές του ελληνικού χιπ-χοπ. Συγχαρητήρια. Και μιας και μιλάμε για εθνικό μας προϊόν, ανήμερα της 25ης Μαρτίου πάτε να τους δείτε στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, στο Κουκάκι.
Κυριάκος Σκορδάς |
Local
