Ήταν ίσως η τελευταία συναυλία που βλέπω στο ιστορικό Club της οδού Μάρνης. Ένα Club που έχει γράψει τη δική του ιστορία στη συναυλιακή πραγματικότητα της χώρας. Τι να πρωτοθυμηθούμε από συναυλίες που έχουμε δει εκεί μέσα; Μέχρι και τους Dream Theater είδαμε εκεί.

Ήτανε μία συναυλία που ικανοποίησε πλήρως πιστεύω τον λίγο για άλλη μια φορά κόσμο που παρευρέθηκε (γύρω στα 350 άτομα).Τους Grave Digger τους είχα χάσει 3 φορές τόσο το 1997 που γινόταν πανικός γύρω από το όνομά τους αφού τότε μόλις είχανε κυκλοφορήσει το φοβερό ”Tunes of War” αλλά και στις άλλες δυο τους επισκέψεις τόσο το 2000 όσο και το 2002.. Είναι μία μπάντα η οποία δισκογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 που έφτασε κατά τη γνώμη μου στο αποκορύφωμά της με το “Tunes of War” και από τότε συνεχίζει να παράγει πολύ καλά album πάντα προσκολλημένα στο αγνό heavy metal με έντονες Accept επιρροές.

Πάνω από 100 λεπτά το set τους και δεν υπήρχε κομμάτι που όλοι εμείς που ήμαστε εκεί δεν χτυπιόμαστε ή δεν τραγουδούσαμε. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι η μπάντα έπαιξε και τραγούδια που δεν έπαιζε στην προηγούμενη περιοδεία τα οποία ξεσήκωναν το κοινό. Το group με πρωτεργάτη τον αεικίνητο τραγουδιστή Chris Boltendahl απέδωσε τρομερά τα εξής τραγούδια :” Last Supper”, “Desert Rose”, “The Grave Dancer”, “Excalibur”, “The House”, “Headbanging Man”, “Morgane Le Fay”, |”Valhalla”, “The Curse of Jacques”, “Dark Of The Sun”, “Knights Of The Cross”, “Grave Is The No Man’s Land”, “Lionheart”, “Scotland United”, “Twilight Of The Gods”, “The Grave Digger”, “Rebellion”, “Rheingold”, “Hellas”, “Heavy Metal Breakdown”.

Εντύπωση τρομερή μου έκανε επίσης ο -ex.Rage Manni Schmidt στην κιθάρα. Είχα πολύ καιρό να δω τόσο κλασικομεταλλά κιθαρίστα να παίζει για πλάκα τα Accept riffs και πολύ όμορφα solos με τον Jens Becker στο μπάσο να μην υστερεί (κάποιοι πωρωμένοι με τους Running Wild στις μπροστά σειρές φώναζαν το όνομά του) ενώ και ο Stephen Arnold στα τύμπανα ήτανε αρκετά καλός. Ο πληκτράς της μπάντας που φοράει εκείνη την στολή που μου θυμίζει κάτι μάγους σε επεισόδιο των Στρουμφ κρυμμένος στο σκοτάδι πίσω από τα τύμπανα περιορίστηκε σε πιο παθητικό ρόλο έναντι των υπολοίπων.

Έτσι λοιπόν άνετα και όμορφα κύλησε η ώρα με τον ήχο αρωγό στην πολύ καλή συναυλία που παρακολουθήσαμε. Μία συναυλία τίμιου , κλασικού to the bone heavy metal που δεν έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθούμε και πολύ συχνά.

Θοδωρής Angus