MC5 - Personality Crisis - Los Tromos 5/3/2005 ΜΥΛΟΣ club, Θεσσαλονίκη 16/3/2005

Τη δεκαετία του ’60 όλα έμοιαζαν να βράζουν από τη γοητεία της επανάστασης. Από την Γηραιά ήπειρο μέχρι τη νεότερη στην άλλη άκρη του ατλαντικού Αμερική λέξεις όπως «αντίσταση», «αντίδραση» και «ελευθερία του λόγου» έγιναν τα πιο χρήσιμα εργαλεία για κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη άνω των 15 χρόνων οπότε και εισχωρούσε στο δύσβατο λούκι της επιβίωσης στην «παγκόσμια κοινωνία» μας. Και τι καλύτερο από τη λατρεμένη μουσική και τους τραγουδοποιούς της για να μπορέσει κάποιος να εκφράσει την αντίθεση και την οργή του, να καταθέσει το προσωπικό του στίγμα πάνω στην ατέρμονη ρότα που συνθέτουν οι νότες και να τραγουδήσει μ’ ένα στόμα μια φωνή όλα όσα είπαν κάποιοι εμπνευσμένοι μουσικοί την κατάλληλη ώρα και στιγμή;

Μέσα σε αυτό το αναβράζον κλίμα οι MC5 aka “Motor City Five” γνώρισαν την άνοδο και την πτώση πολύ γρήγορα όχι όμως πριν προλάβουν να επηρεάσουν καθοριστικά την μετέπειτα πορεία της punk, rock n’ roll μουσικής σκηνής. Οπωσδήποτε όχι αναλώσιμοι αλλά ούτε και συμβιβάσιμοι αφού από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης τους επέδειξαν τις πολιτικοποιημένες τους απόψεις ενάντια σε όλα όσα η «γη της ελευθερίας» Αμερική και οι ηγέτες της αποτόλμησαν εκείνα τα χρόνια (φτάνοντας μέχρι σήμερα βέβαια..). Δεν ξέρω, βέβαια, αν συμβιβάστηκαν όταν αποφάσισαν να επανενωθούν και να ξεκινήσουν μια παγκόσμια τουρνέ η οποία έκλεισε τον κύκλο της εδώ στη Θεσσαλονίκη.

Αυτό που ξέρω με σιγουριά ότι η όποια απόφαση συνοδεύτηκε από ένα καθόλα επιτυχημένο live το οποίο δε θα ήταν σίγουρα το ίδιο δίχως την καταλυτική παρουσία των απαραίτητων προσθηκών στο set. Η Lisa Kekaula των Bellrays, ο Handsome Dick Manitoba των Dictators στα φωνητικά και ο Gilby Clarke των Guns N’Roses στην κιθάρα ήταν σίγουρα η κατάλληλη επιλογή καθώς με την ενέργεια και το νεύρο τους έκαναν τους 3 εναπομείναντες MC5 να μοιάζουν όπως παλιά, χωρίς να αναιρείται βέβαια και η διάθεση των τελευταίων να βγάλουν ασπροπρόσωπο το κοινό της Θεσσαλονίκης.

Το Live, όπως ήταν προγραμματισμένο έγινε στο club του Μύλου ο οποίος εκείνο το βράδυ είχε μεταμορφωθεί στο γνωστό πανηγύρι που κάθε χρόνο τέτοια εποχή είμαστε υποχρεωμένοι να αντικρίζουμε μπροστά μας και να παραστήσουμε ταυτόχρονα τους κλόουν που διασκεδάζουν υπό την επήρεια της carnival fiesta. Τέλος πάντων αυτό δεν είναι το θέμα μας και στην τελική όλοι κάποτε παραστήσαμε ένα καρναβάλι.. Αυτό που θα ήταν λίγο καλύτερο είναι να μην ακουγόταν τόσο η εξωτερική μουσική των πανηγύρεων μέσα στο club κατά τη διάρκεια του Live. Anyway, λεπτομέρειες και εγώ μακρηγορώ..

Από τα support groups ξεκίνησαν πρώτοι οι γνωστοί και αγαπητοί στο κοινό της Θεσσαλονίκης LosTromos, το live των οποίων πρόλαβα στα δύο τελευταία κομμάτια που ερμήνευσαν. Το τελευταίο μάλιστα ήταν το “Where is my mind” των Pixies που είχα ξανακούσει στο Live των Six by Seven από τους Mary’s Flower Superhead πριν μια εβδομάδα. Οι Los Tromos μου φάνηκαν αρκετά συμπαθητικοί και δεμένοι ως σχήμα. Με την καλή φωνή του τραγουδιστή τους –ο οποίος μου θύμιζε καταπληκτικά τον Τζίμη Πανούση- έκλεισαν το πρώτο μέρος δίνοντας θέση στους PersonalityCrisis. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κακοδαιμονία του απαράδεκτου ήχου που τους συνόδευε ή το γεγονός ότι παλαιότερα μέλη (βλ. HYDES) αντικαταστάθηκαν από νέα, πάντως δεν ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα τους προπομπούς των MC5. Ναι ήταν δυναμικοί, ναι είχαν περισσή ενέργεια πάνω στη σκηνή και ναι ήταν γκαραζιέρηδες μουσικοί αλλά καμιά φορά τα πράγματα δε σου βγαίνουν όπως θα ήθελες. Πάντως, όπως και να ’χει, το συγκρότημα έχει αρκετά χρόνια μουσικής πορείας και ένα live δεν καθορίζει αποκλειστικά τη μουσική τους ταυτότητα.

Κατά τις 23.00 ήταν η ώρα για το κλου της βραδιάς. Οι Michael Davis, Wayne Kramer, Dennis Thompson μαζί με τον Gilby Clarke ανέβηκαν στη σκηνή δηλώνοντας εξαρχής την επιθυμία τους να περάσουμε όλοι όσο το δυνατόν καλύτερα σε αυτή την τελευταία συναυλία της περιοδείας τους. Με το πρώτο μουσικό ξεκίνημα ακούγοντας τους αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει ένα συγκρότημα μεγάλο. Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που σε κάνει τόσο διάσημο και λατρευτό ώστε να λιώνουν μπροστά σου ξεθυμασμένοι funs. Ποιο είναι το μυστικό στη συνταγή; Είναι η ικανότητα σου να παίζεις καλή κιθάρα, μπάσο ή drums, ο ιδανικός συγχρονισμός όλων μαζί, η άρτια μουσική γνώση ή απλά η στάση ζωής που υιοθετείς και η συνειδητοποιημένη άποψη που διαμορφώνεις απέναντι σε όλα όσα βομβαρδίζονται μπροστά σου (κυριολεκτικά ή μεταφορικά); Ξεκινώντας από το πολύπαθες από την εγκληματικότητα Detroit και έχοντας ρουφήξει για τα καλά την αμερικάνικη κουλτούρα του hamburger και του drive-in οι MC5 έμοιαζαν να είναι προορισμένοι να γίνουν μεγάλο συγκρότημα, αφού αυτό που εμπότισαν στους στίχους τους και στον ήχο τους δεν ήταν η ουτοπία ενός καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου αλλά αυτό που αντικρίζεις μπροστά σου το επόμενο πρωί· από τους απλήρωτους λογαριασμούς και τα ψιλά που μαζεύεις για να πιεις μια μπύρα μέχρι τον τρόμο που βλέπεις στην τηλεόραση που σε ωθεί να κατέβεις στους δρόμους να διαδηλώσεις και να φωνάξεις όχι γιατί ελπίζεις ότι θα πάρεις τον κόσμο και θα τον κάνεις καλύτερο αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι απλά πρέπει να κάνεις. Και τι σημασία έχει τελικά αν βουτήχτηκες στα ναρκωτικά ή αν πέρασες δυο χρόνια στη φυλακή (όπως ο Wayne Kramer) όταν 30 χρόνια μετά την κορυφή ο κόσμος σε αποθεώνει όχι μόνο για αυτό που ήσουν αλλά για αυτό που του δίνεις τώρα. Γιατί ήταν καλό αυτό που είδαμε και ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Ήταν δύο περίπου ώρες punk, rock n’ roll μουσικής έξαρσης βουτηγμένης σε δόσεις από rhythm n’ blues και soul .

Όσο έβλεπα στην αρχή τον Clarke με ωραίο στιλ να παίζει καθαρά, σκεφτόμουν συνέχεια τώρα θα βγει ο Axl Rose, να όμως που βγήκε ο Handsome Dick να κάνει τη δουλειά του. Και την έκανε πολύ καλά αφού τα είχε όλα: από λαμέ πουκάμισο και σκουφάκι των Yankees μέχρι ισχυρό επικοινωνιακό χάρισμα και ενέργεια στο full για να ερμηνεύσει μια χαρά τα τραγούδια των MC5. “American Ruse”, “High school”, “Sister Anne” δια στόματος του Dick ξεσήκωσαν το κοινό και ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα στο έπακρο. Με λίγα λόγια ήταν ό,τι πρέπει για το live αλλά ακόμη πιο «ό,τι πρέπει» ήταν η Lisa Kekaula η οποία με την απίστευτου βεληνεκούς φωνή της με έκανε να ακούσω στο σπίτι ξανά και ξανά τα δισκάκια των Bellrays. Very sexy, πολύ όμορφη, μια πληθωρική παρουσία με τα όλα της που θα αποτελούσε σίγουρα αντικείμενο επιθυμίας για οποιονδήποτε. Κάποιος μάλιστα ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που φώναξε πολλάκις μπροστά της “Black pussy” (εντάξει, είπαμε..). Η ίδια τον αγνόησε και συνέχισε να μας μαγεύει με τα super φωνητικά της που ταίριαζαν τόσο πολύ με το punk label των MC5. “I believe to my soul”, “Looking at You” ήταν μερικά από τα highlights της βραδιάς ενώ στο τέλος με το “Rama Lama Fa Fa Fa” όλοι μαζί πάνω στη σκηνή προέτρεψαν το κοινό να τραγουδήσει μαζί τους, ενώ στο τέλος ο Dick και ο Kramer κατέληξαν κάτω μαζί με τον κόσμο να σκορπίζουν μουσική ενέργεια. Very nice, very good, very, very, very…. Και τελικά μετά από όλα αυτά νομίζω ότι απάντησα στον εαυτό μου αλλά και σε εσάς στο εξής ερώτημα: «Γιατί γούσταρα τόσο πολύ αυτό το live;»

Κική Κηρυττοπούλου