The Arcade Fire & Benjamin Winter 11/03/2005 Melkweg, Amsterdam 20/3/2005

Βρίσκω πολύ δύσκολο να γράψω για το live των Arcade Fire στο Amsterdam την Παρασκευή 11 Μαρτίου. Είναι αυτό που λέμε «άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις».

Από τη στιγμή της κυκλοφορίας του Funeral έχει ξεκινήσει μια μακρά συζήτηση για το αν και πόσο καλοί είναι οι Arcade Fire. Άλλοι ανακήρυξαν το album τους το καλύτερο του 2004, άλλοι κατηγόρησαν τους Καναδούς για προσποιητή μελαγχολία και αποκήρυξαν αυτούς που έπλεκαν διθυράμβους και άλλοι φυσικά αδιαφόρησαν. Είχε καιρό να ξεσπάσει μια τέτοια παραφιλολογία γύρω από ένα συγκρότημα, η οποία στην τελική δεν έχει και κανένα νόημα. Αυτό που έχει νόημα αντιθέτως είναι ότι βγαίνοντας από ένα live των Arcade Fire αποκλείεται να μην έχεις ενθουσιαστεί και αποκλείεται να μην έχεις διασκεδάσει.

Κάποια πράγματα απλά για την ιστορία: τα εισιτήρια ξεπουλήθηκαν, η ουρά έξω από το Melkweg τεράστια. Τη συναυλία άνοιξε ο συμπαθής Καλιφορνέζος Benjamin Winter, ο οποίος μαζί με τον Son Thomsen στα πλήκτρα και τον Jonas Pap στο τσέλο, έπαιξαν folk-pop μελωδίες για περίπου ένα μισάωρο πριν την εμφάνιση των Καναδών στη σκηνή. Περασμένες εννιά και βγαίνουν οι Arcade Fire… Έκαναν ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα με το “Wake up” και έπαιξαν όλα τα τραγούδια από το Funeral, καθώς και το “No Cars Go” από ένα EP που κυκλοφόρησαν ανεπίσημα το 2002. Έμειναν στη σκηνή για περίπου μιάμιση ώρα και αποχώρησαν κάνοντας μια βόλτα μέσα από ένα κοινό που απλά δε πίστευε αυτό που μόλις είχε συμβεί.

Πέρα από τα τυπικά, οι Arcade Fire έκαναν μια μοναδική εμφάνιση, η οποία απείχε πολύ από μια συνηθισμένη συναυλία. Ήταν περισσότερο μια χρωματιστή, θεατρική παράσταση φτιαγμένη και παιγμένη από μεγάλους που νιώθουν παιδιά. Τί και αν οι στίχοι των τραγουδιών τους αποπνέουν μελαγχολία; Οι μελωδίες είναι δυνατές και από τη πρώτη στιγμή τα μέλη των Arcade Fire ξεκαθάρισαν ότι δε πρόκειται να κλαψουρίσουν για τη βασανισμένη τους ζωή. Αντίθετα, έδειξαν ότι βλέπουν τη ζωή ως δημιουργία και το σπουδαιότερο, αγαπάνε αυτό που κάνουν. Έτσι, βγήκαν στη σκηνή και φώναξαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, έπαιξαν ό,τι μουσικό όργανο μπορείτε να φανταστείτε (και όχι μόνο), αλλά έπαιξαν και μεταξύ τους. Έκαναν τον κόσμο να τραγουδήσει, να χορέψει, να γελάσει. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα μέλη του group πέρασαν από όλα τα όργανα που υπήρχαν στη σκηνή (με εξαίρεση τη Sarah Neufeld που δεν άφησε το βιολί της ούτε λεπτό), ενώ όλοι συμμετείχαν στα φωνητικά. Κυρίαρχες φιγούρες σε αυτό το πανηγύρι ήταν ο Will Butler (αδερφός του frontman Win) και ο Richard Parry, ο οποίοι έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα πάνω στη σκηνή. Χαρακτηριστικά, κατά τη διάρκεια του Neighborhood # 2, o Richard φόρεσε ένα κατακόκκινο κράνος και ο Will έπαιζε drums στο κεφάλι του!

Τελικά, αυτό που φάνηκε είναι ότι τα μέλη των Arcade fire λατρεύουν να παίζουν τη μουσική τους για το κόσμο. Και λατρεύουν να μιλάνε με αυτούς που αγαπάνε τη μουσική τους. Μετά το τέλος της εμφάνισης τους αναμείχθηκαν με αυτούς που ήρθαν να τους δουν και μίλησαν, κάπνισαν και ήπιαν μαζί τους. Βλέποντας τους και εκτός σκηνής σε έκαναν να πιστεύεις ότι είναι από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι οι κολλητοί σου φίλοι.

Περιεκτικά και στην ουσία οι Arcade Fire ήταν συγκλονιστικοί. Τί άλλο να πω; Απλά το καλύτερο live που είδα ποτέ.

Δέσποινα Ξανθοπούλου

Εξωτερικός Συνεργάτης