 |
|
|
|
I’M WIDE AWAKE, IT’S MORNING
|
Καλά, εσύ φίλε μου θα με τρελάνεις! Ναι, σε εσένα απευθύνομαι, σε εσένα που τόσα χρόνια γύριζαν τα άντερά σου στο άκουσμα του όρου country. Σε εσένα που όποτε σου μιλούσα για έναν country δίσκο με κοιτούσες ειρωνικά, σχεδόν υποτιμητικά, και μου έλεγες ότι δεν σου αρέσει καθόλου αυτός ο ήχος. Ναι, σε εσένα που τώρα πας και αγοράζεις μετά μανίας το I’m Wide Awake, It’s Morning των Bright Eyes. Θέλεις να με πείσεις ότι ξαφνικά σου άρεσε ένας τέτοιος δίσκος; Ή ότι αυτός δεν είναι country;
Μα ακριβώς αυτό είναι. Το πρώτο από τα δύο ταυτόχρονα κυκλοφορηθέντα άλμπουμ του Conor Oberst επηρεάζεται από την παραδοσιακή αμερικάνικη μουσική των σπιρουνιών και των καπέλων, των αλόγων και των χαλιναριών, των λάσων και των ξύλινων πόλεων. Μπορεί στην ενορχήστρωσή του να μην περιλαμβάνει καθόλου banjo, αλλά τα μαντολίνα, τα βιολιά και οι κιθάρες είναι γνώρισμα της folk τραγουδοποιίας που τόσο απεχθανόσουν. Αναγνωρίζω, βέβαια, ότι ο Oberst ντύνει μέσω των φωνητικών του τη μουσική του με εκείνη την indie μελαγχολία, η οποία ξέρω σε αγγίζει πολύ. Αλλά τι δουλειά έχεις εσύ με τραγούδια σαν το σχεδόν hillbilly Another Travellin’ Song, το γκοσπελικό Land Locked Blues, το καουμπόικο At The Bottom Of Everything, ή το εμβατηριακό Road To Joy;
Τέλος πάντων, έχω δεδομένο ότι ο δίσκος σου άρεσε και πιθανόν να μη μπορώ να σου αλλάξω τη γνώμη, ό,τι και να σου γράψω. Σε έχει ήδη επηρεάσει ο διεθνής και ο εγχώριος μουσικός τύπος. Αλλά, άσε με τουλάχιστον να σε ενημερώσω για τη δική μου άποψη. Εμένα, που είχα λατρέψει το Lifted, or The Story Is In The Soil Keep Your Ear To The Ground του 2003. Διάβασε, λοιπόν: το I’m Wide Awake, It’s Morning είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ, το μοναδικό από τα δύο που μπορεί να συγκριθεί με το Lifted. Απλά, όμως, δεν μπορεί να το ισοφαρίσει σε ποιότητα. Ίσως να λείπει πια η έκπληξη που ένιωσα με το προ διετίας κομψοτέχνημα, ίσως να είναι και το γεγονός ότι ο Oberst σε αυτό το άλμπουμ γίνεται πιο μειλίχιος στον τρόπο που γράφει τα τραγούδια του. Είναι σαν να απέκοψε όλον τον πειραματισμό που υπήρχε στο Lifted, ό,τι έμεινε να το έβαλε στο I’m Wide Awake και την πειραματική του διάθεση να τη διοχέτευσε στο Digital Ash In A Digital Urn. Αποτέλεσμα αυτού, είναι ότι στο I’m Wide Awake υπάρχουν δέκα πολύ όμορφα τραγούδια, στο γνώριμο ύφος του Oberst, με μάλλον καλύτερη ενορχήστρωση από αυτή του Lifted (κινείται στα πλαίσια του split ep των Bright Eyes με τους Neva Dinova), τα οποία όμως υπολείπονται σε συναίσθημα, συγκίνηση, έκπληξη και δύναμη. Δύσκολα ξεχωρίζει κάποιο, αλλά προτιμώ λίγο παραπάνω το Train Under Water. Να σου σημειώσω ότι όπου ακούς γυναικεία φωνή, αυτή ανήκει στην Emmylou Harris. Στην Emmylou Harris, έγραψα, ακόμα δεν ανατρίχιασες;
Τι να κάνω, έχω ξαναγράψει ότι δε συμφωνώ με τους αποκλεισμούς. Οπότε, χαίρομαι που έστω και έτσι ανακάλυψεςτην country μουσική και δεν θα με ξαναειρωνευτείς όταν θα σου αναφέρω τη Lucinda Williams, την Kathleen Edwards, ή τους HEM. Είμαι σίγουρος πια ότι σε λίγες μέρες που θα σου γράψω για το πρόσφατο πολύ όμορφο Eveningland των τελευταίων, θα τρέξεις να το αγοράσεις και θα το απολαύσεις. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Όπως και να έχει, συγχώρα με, αλλά παίρνω την εκδίκησή μου…
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
