 |
|
|
|
ΔΥΟ ΒΡΑΔΙΕΣ ΜΕ ΤΗ LAURA VEIRS
|
Προσοχή! Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί μια αντικειμενική κριτική των εμφανίσεων της Laura Veirs στην Αθήνα. Θα μπορούσε να βρίσκεται αντί για το Atraktos.net, στο προσωπικό μου blog site, αν το είχα φτιάξει! Γιατί παραθέτει την ευχαρίστηση που ένιωσα παρακολουθώντας την και τις δύο βραδιές (Παρασκευή 18 και Σάββατο 19 Μαρτίου) στο Μικρό Μουσικό Θέατρο (ΜΜΘ) .
Η Laura είναι μια γλυκιά, αλλά ασχημούλα, κοντούλα και λεπτοκαμωμένη κοπέλα από το Colorado που τα τελευταία χρόνια ζει στο Seattle. Φοράει κοκαλένια γυαλιά και έχει μαζεμένα τα καστανόξανθα μαλλιά της. Δεν θα έγραφα ότι έχει γούστο στο ντύσιμό της: την Παρασκευή φορούσε καφέ παντελόνι, άσπρο πουκάμισο με κόκκινα λουλούδια και από μέσα ριγέ μπλουζάκι, ενώ το Σάββατο μέσα από το ίδιο πουκάμισο υπήρχε μονόχρωμο τιραντάκι και από κάτω τζιν φούστα μέχρι το γόνατο. Αν ήσουνα στο ΜΜΘ και το πρόσεξες και εσύ, ναι, εκείνο που ξάνθιζε κάτω από τη φούστα και πάνω από τα αθλητικά παπούτσια, ήταν οι αξύριστες γάμπες της! Κι όμως, θέλω να σου εξομολογηθώ ότι παρόλα τα παραπάνω αρνητικά, όλο το Σαββατοκύριακο ήμουν ερωτευμένος μαζί της (sorry, Ελίνα)! Όπως κάνουν όλοι οι μουσικόφιλοι όταν γουστάρουνε ένα συγκρότημα που έχει γυναίκα performer (εξαιρείται η περίπτωση της Courtney Love…).
Τι με κέρδισε σε αυτήν; Η μικρή αμηχανία της στην αρχή του σετ, όταν είδε το ΜΜΘ σχεδόν γεμάτο. Η εξαίρετη φωνή της που έβγαινε αβίαστα σε όλο το 75λεπτο. Η αυτοπεποίθησή που είχε για τα τραγούδια της. Η επικοινωνία που εύκολα κατάφερε να έχει μαζί μας, ξεπερνώντας γρήγορα το αρχικό τρακ. Και φυσικά τα ίδια της τα τραγούδια. Η Laura έχοντας μαζί της τον Steve Moore στα keyboards και στο τρομπόνι και τον Karl Blau στην κιθάρα - δυο φιγούρες εξίσου ιδιόρρυθμες μαζί της -απέδωσε πολύ όμορφα τα αγαπημένα μου κομμάτια. Βέβαια, όπως γίνεται κατανοητό, η ενορχήστρωση ήταν ακόμα πιο λιτή σε σχέση με τους δίσκους, αφού δεν υπηρχαν κρουστά. Αυτά όμως αντικαταστάθηκαν επιτυχημένα κανά δυο φορές με προηχογραφημένα, ενώ και οι τρεις μουσικοί έπαιξαν αρκετές φορές το παιχνίδι της επί σκηνής ηχογράφησης λουπών. Η τριάδα πάντως ήτανπολύ δεμένη και λειτουργούσε με το δικό της παρεϊστικο τρόπο.
Από τις δύο βραδιές προτιμώ αυτήν της Παρασκευής. Οι τρεις μουσικοί ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι, ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και ο κόσμος (που ήταν λίγο λιγότερος από του Σαββάτου) ανταποκρινόταν με το παραπάνω στα κομμάτια. Ιδιαίτερα το γεγονός ότι το χειροκρότημα γινόταν όλο και πιο δυνατό όσο περνούσε η ώρα, φανέρωσε την ευχαρίστηση που ένιωσαν και κάποιοι που βρέθηκαν στο ΜΜΘ χωρίς να είναι φαν της Laura. Το σετ κινήθηκε μεταξύ του Carbon Glacier και του The Triumphs And Travails Of Orphan Mae και μόνο στο encore παίχτηκαν δυο τραγούδια από το Troubled By The Fire. Ακούσαμε δύο νέα κομμάτια από το δίσκο που θα βγει τον Αύγουστο, ενώ για κανά δεκάλεπτο είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τις προσωπικές δουλειές του Karl, ο οποίος όπως μας εξήγησε κυκλοφορεί ένα δίσκο το μήνα! Η εμφάνιση έκλεισε αποθεωτικά και οι περισσότεροι μιλήσαμε και από κοντά με τη Laura εκφράζοντάς της την ευγνωμοσύνη μας. Μάλιστα, όταν της ζήτησα να παίξει στο live του Σαββάτου και δυο κομμάτια που δεν τα ακούσαμε την Παρασκευή (Jailhouse Fire και Through December) με εξέπληξε βγάζοντας ένα χαρτί όπου το σημείωσε. Ε, τότε της υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω…
Όπερ και εγένετο. Τρέχοντας έφτασα στο Κουκάκι από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, όπου παρακολούθησα το Βόιτσεκ (συγκλονιστική παράσταση, οπωσδήποτε να τη δείτε). Πέντε λεπτά μετά η τριάδα ανέβηκε στην σκηνή και ξεκίνησε με το… Jailhouse Fire (καλά δεν το παίρνω επάνω μου, έτσι θα ήταν το πρόγραμμά τους…)! Το Σάββατο το ΜΜΘ ήταν ασφυκτικά γεμάτο αποδεικνύοντας ότι υπήρξε κόσμος που έμαθε και άκουσε τη Laura Veirs, παρόλο που τα μεγάλα ραδιόφωνα των πόλεων την αγνόησαν. Έτσι, και από προσέλευση τα πράγματα πήγαν πολύ καλά. Αυτό που δεν πήγε καλά ήταν ο ήχος. Κάποια προβλήματα που ενοχλούσαν τους τρεις μουσικούς διέκοψαν αρκετές φορές το 80λεπτο σετ, ευτυχώς, όμως, χωρίς να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια του κοινού. Αν και αυτή τη φορά, η ένταση του χειροκροτήματος είχε πορεία αντίστροφη της Παρασκευής. Οι επιλογές των κομματιών ήταν μόνο από το Carbon Glacier και το Orphan Mae (ακούστηκε και το Through December …) ενώ παίχτηκε μόνο ένα νέο κομμάτι, στο οποίο έσβησαν όλα τα φώτα και οι τρεις μουσικοί ως άλλοι… ανθρακωρύχοι φόρεσαν φακούς στο μέτωπό τους! Φυσικά έπαιξε και ο Karl το ιδιόρρυθμο δεκάλεπτό του! Όπως και να έχει πάντως, για μένα η απόλαυση ήταν σχεδόν ίδια. Τραγούδησα, χάρηκα, ευχαριστήθηκα και ήθελα να κρατήσει για ώρες!
Πρώτη φορά παρακολουθούσα δύο συνεχόμενες βραδιές το ίδιο live. Άξιζε τον κόπο όμως. Η Laura τραγούδησε θαυμάσια τα κομμάτια που αγάπησα όλον αυτό το χρόνο. Και εχθές το βράδυ να έπαιζε δεν θα έλεγα όχι. Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίχτηκε μια όμορφη πλευρά αυτού που θαυμάζουμε και ονομάζουμε american underground. Η Laura υποσχέθηκε να επανέλθει σύντομα. Εξάλλου, τρελάθηκε με το ελληνικό φαγητό και με τις ηλιόλουστες μέρες, όπως είπε. Αν ο διοργανωτής είναι ευχαριστημένος, νομίζω ότι δεν θα αργήσει να ξαναπεράσει από τα μέρη μας. Έτσι δεν είναι Ηλία;
ΥΓ: Από τα support είδα μόνο τον Νίκο Γεωργάκη την Παρασκευή, ο οποίος με την κιθάρα του προσέφερε ένα διαφορετικό 20λεπτο. Λίγο αγχωμένος, λίγο macho, αλλά είχε ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις έναν ηθοποιό, τον οποίον στις ταινίες ή τις σειρές που τον έχεις δει μπορεί να μην τονέχεις πάρει και πολύ στα σοβαρά, να σου αποκαλύπτει ένα μουσικό ταλέντο. Δεν τον ρώτησα, όμως, τι θα γίνει στη συνέχεια του Ξέχασέ Με…
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Live
