THE NEEDLE WAS TRAVELING TARWATER MORR MUSIC/Penguin 23/3/2005

Το The Needle was Traveling είναι το πρώτο album των Tarwater που με απογοήτευσε και μου είναι δύσκολο να γράψω για αυτό, από τη στιγμή που αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα των τελευταίων χρόνων.

Εκείνο το οποίο παραμένει σταθερό στη δεκαετή πορεία των Tarwater είναι οι αναλογίες στη μίξη των φαινομενικά ψυχρών ηλεκτρονικών ήχων με τους πιο μειλίχιους οργανικούς. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο το οποίο διαφοροποιούσε (αλλά μάλλον πλέον όχι) τους Tarwater σε σχέση με την κραταιά τάση στην σύγχρονη pop με τα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία. Η συνήθης πρακτική είναι η χρήση των οργανικών μέσων, αλλά κυρίως των κλιμακώσεων της πιο κλασικής τραγουδοποιίας για τη δημιουργία της δομής και η χρήση των ηλεκτρονικών για τις ατμόσφαιρες και τα εφέ στον ήχο και την παραγωγή. Οι Tarwater σχεδόν αντέστρεψαν αυτό τον κανόνα και παρά το ότι πάντα μπροστά ήταν το πιο ψυχρό κομπιουτεριζέ προσωπείο τους κατάφερναν με την ιδανική χρήση των οργανικών στοιχείων να του δώσουν πιο ανθρώπινη υπόσταση. Ακόμη και τα φωνητικά με την σχεδόν κυνική τευτονική προφορά των αγγλικών, δίνουν το ίδιο σχεδόν δραματικό αίσθημα της κάμψης του θεωρητικά άκαμπτου.

Υπάρχει κάτι το τραγικό στη διαδικασία εξανθρώπισης της μηχανής, στην εκμαίευση συναισθημάτων από άψυχη ύλη και αυτό έχει αποτυπωθεί υπέροχα είτε από τον Kubrick στο “A Space Odyssey” όταν ο HAL ο ηλεκτρονικός υπολογιστής άρχισε να χάνει τον έλεγχο και να νιώθει φόβο, είτε από τους Kraftwerk με τα μαγευτικά Showroom Dummies. Αυτό το στοιχείο ήταν και το δυνατό χαρτί των Tarwater, η μαγκιά τους να μην πέφτουν στην παγίδα των εύκολων συναισθηματισμών, να μην οδηγούν τη μουσική τους σε εξάρσεις, αλλά να παραμένουν προσηλωμένοι σε μία μετρονομική γραμμικότητα.

Για αυτό αν και υφολογικά εύκολα κατηγοριοποιούνται κάτω από τον όρο post rock, η αισθητική τους είναι πιο κοντά στην ευγενή τάξη των πιο αμιγώς ηλεκτρονικών σχημάτων όπως οι Boards of Canada. Όμως χωρίς να είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτο οι Tarwater έχουν χαράξει μία διαφορετική γραμμή από το προ τριετίας Dwellers on the Threshold και σε αυτή την γραμμή κινείται και το The Needle was Traveling. Και αυτό γιατί, αν και η αναλογία των ηλεκτρονικών και οργανικών συστατικών παραμένει ως έχει, η προσέγγιση έχει διαφοροποιηθεί.

Οι μελωδίες πλέον είναι πιο μπροστά, πιο εύκολα προσεγγίσιμες από το πρώτο άκουσμα, ο συναισθηματικός χαρακτήρας των κομματιών αναδύεται αβίαστα από τα ηχεία χωρίς να χρειάζεται να σπάσει ο πάγος. Αυτό όμως φάνηκε να λειτουργεί μια χαρά στο Dwellers, ίσως γιατί υπήρχαν καλύτερες ιδέες, ίσως γιατί υπήρχε μεγαλύτερο συναισθηματικό βάθος και στις πιο απλοποιημένες του μελωδίες. Το Needle δείχνει πιο εύκολο, πιο ρηχό, πιο βιαστικό. Και εν τέλει όπως παρατήρησε πολύ εύστοχα και ο αγαπητός αρχισυντάκτης, το The Needle was Traveling είναι το πιο “ραδιοφωνικό” τους album. Τώρα είναι απαραίτητα κακό αυτό; Για όσους έχουν τους Tarwater χαλί για τον κυριακάτικο καφέ της χαλάρωσης, καθόλου. Για όσους όμως έκοψαν φλέβες πριν κάποια χρόνια με το Silur, όπως ο γράφων και αρκετοί ακόμη από όσο γνωρίζω, ε, είναι λιγάκι.

Γιώργος Γαλάνης