MC5 4/3/2005 GAGARIN 205 23/3/2005

MC5 – DKT : Γλυκόξινο πιάτο

Θα αρχίσω ανάποδα. Βγαίνοντας, όσους μπόρεσα να ακούσω έλεγαν ότι καλοί ήταν οι MC5 αλλά όχι αυτό που περίμεναν και άλλα τέτοια παρεμφερή.

Κι εγώ ο ίδιος ενώ κατά τη διάρκεια του Live είχα κέφι, μετά μου έμεινε μια άλλη γεύση ή σωστότερα, έμεινα χωρίς γεύση...

Οι MC5 όπως τους είδαμε το Σάββατο που πέρασε, κατάφεραν σίγουρα να κάνουν το ακροατήριο να χτυπηθεί και να φωνάξει σε ορισμένες περιστάσεις, να χαλαρώσει σε άλλες και μάλλον να κουραστεί στο τέλος. Όταν για παράδειγμα έπαιξαν το ¨Kick Out The Jams¨ έγινε χαμός μέσα στην αίθουσα, σκηνές punk, και είμαι σίγουρος ότι χάρηκαν κι αυτοί οι μουσικοί βλέποντας παλιά και νέα γενιά να ξεσηκώνεται. Από την άλλη, η guest τραγουδίστρια των Bellrays Lisa Kekaula κινήθηκε σε πιο blues/soul ρυθμούς που για μένα, οριακά κόλλαγαν με το πρόγραμμα των MC5 (αν και είναι αλήθεια ότι οι Bellrays κατά γενική ομολογία έχουν επηρεαστεί από τους Motor City 5 και η Kakaula έχει ξανατραγουδήσει στο παρελθόν μαζί τους). Βγήκε κι αυτός ο (guest) «Animal» Manitoba που ήταν ξεκάθαρο ότι προορισμός του ήταν να δώσει και μια νότα τρέλας στο όλο πανηγύρι. Να μη ξεχάσουμε και τον (guest) κιθαρίστα των Guns n’ Roses που έδωσε κι αυτός το στίγμα του… Είδα πάντως κόσμο να φεύγει πριν το τέλος και ενώ υπήρχε αρκετά ζεστό κλίμα, έμοιαζε σαν να ήταν περιττό το encore (προσωπικά μου φάνηκε ατελείωτο).

Τι θυμάμαι από το σώου; Χμμμ...

Ίσως να φταίει το alzheimer αλλά τρία μόνο πράγματα θυμάμαι και αξίζει να μνημονεύσω. Πρώτον το ότι στο τελευταίο κομμάτι Manitoba και Kramer κατέβηκαν από τη σκηνή, μπλέχτηκαν με τον κόσμο και έγινε κάποιο μπούγιο. Δεύτερον το ότι ενώ δεν υπήρξε και πολύς διάλογος με τον κόσμο, οι MC5 ανάμεσα σε κομμάτια είπαν και μερικά αντιπολεμικά, λίγη πολιτικοποίηση, κάτι που άλλωστε τους διέκρινε από τη γέννηση του γκρουπ, και μας ζωντάνεψαν. Μας έβαλαν και να τραγουδήσουμε, εντάξει, το πάλεψαν... Τρίτο πάντως και καλύτερο σημείο ήταν ο ίδιος ο Kramer. Εκεί μπορώ να πω ότι σώθηκε η κατάταση. Κάθε σόλο ήταν και απόδειξη της old school δεξιοτεχνίας και τεχνοτροπίας που τόσο συχνά εξυμνώ. Πολύ δυνατός.

Και πολύ δυνατός και σκληρός ήχος. Αν δεχτούμε ότι στα τέλη του ’60 οι MC5 έθεταν τις βάσεις του punk, τότε, ναι, σε αυτά τα επίπεδα κινήθηκαν και 35 χρόνια μετά. Τέλος πάντων με κέφι και μπρίο κύλησε το σώου, με ορεξάτους μουσικούς που (ναι, και αυτοί) είπαν ότι ήταν τιμή τους που έπαιζαν μπροστά στο ελληνικό κοινό, με μεγάλο και πρωτότυπο πρόγραμμα...αλλά το ρίγος και το δέος δεν ήταν εκεί. Κάπως έτσι, καλάάά ήταν και εις άλλα με υγείαν...

Αριστοτέλης Ζ.