BOΫΤΣΕΚ Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος 31/3/2005

Συμπληρώνοντας τον Κώστα Παπασπυρόπουλο στα σχόλια του για τη συναυλία της Laura Veirs στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, έρχομαι εγώ να σχολιάσω την θεατρική παράσταση Βόυτσεκ, την οποία παρακολουθήσαμε το Σάββατο το βράδυ πριν ο Κωστής ξαναπάει στο ΜΜΘ και ξαναδεί την συμπαθέστατη Laura.

Καταρχήν το Βόυτσεκ είναι ένα δύκολο, δύσπεπτο, δυσνόητο έργο, υπερβολικά βαρύ για νύχτα σαν αυτή που επικρατούσε το Σάββατο το βράδυ στην Αθήνα. Το Βόυτσεκ το είχα δει στην κινηματογραφική του εκδοχή πριν από δυο τρία χρόνια, με σκηνοθέτη έναν γίγαντα του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Βέρνερ Χέρτζοκ (διάσημη ταινία του, το Αγγίρε, η μάστιγα του Θεού) και πρωταγωνιστή τον μόνιμο στις ταινίες του αντιστάρ, Κλάους Κίνσκι. Η ταινία με είχε κουράσει αφάνταστα, με είχε αγχώσει, με είχε στραπατσάρει εν ολίγοις ψυχολογικά. Η ιστορία; Ένας στρατιώτης με πνευματικές ανησυχίες προσπαθεί να προσαρμοστεί στην ηθική και στις νόρμες της εποχής του τις οποίες διατυπώνουν και κατ’ επέκταση πρεσβεύουν δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Ένας λοχαγός και ένας γιατρός, ο οποίος μάλιστα έχει μετατρέψει τον Βόυτσεκ σε πειραματόζωο, επιτάσσοντας τον να τρώει αποκλειστικά και μόνο μπιζέλια. Ο Βόυτσεκ, μην μπορώντας να αντέξει τη σύγκρουση των χαρακτήρων μέσα του, τρελαίνεται, τρέλα την οποία διοχετεύει στην ούτως ή άλλως προβληματική σχέση με τη γυναίκα του Μαρία. Η συγκεκριμένη τον απατά με έναν λοχία (με μπερδεύουν όλοι αυτοί οι στρατιωτικοί βαθμοί. Εν πάσει περιπτώση με έναν χαμηλόβαθμο), δίνοντας έτσι την πλέον κατάλληλη αιτία στον Βόυτσεκ για να την σκοτώσει. Ο Χέρτζοκ σκηνοθετεί παραδειγματικά ένα αμιγώς θεατρικό έργο το οποίο έγραψε, χωρίς δυστυχώς να καταφέρει να τελειώσει, ο Γκέοργκ Μπούχνερ το 1836.

Με το εν λόγω λοιπόν έργο στη μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου καταπιάνεται ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ο οποίος φτιάχνει μία αρκετά καλοστημένη παράσταση βασιζόμενος βέβαια σε δύο καταπληκτικούς ηθοποιούς, τον Μανόλη Μαυρομματάκη, ο οποίος παίζει εξαιρετικά τον Βόυτσεκ και τον Γεράσιμο Γεννατά που υποδύεται με ιδιαίτερη μαεστρία τον γιατρό. Η δε Ταμίλα Κουλίεβα που υποδύεται τη Μαρία αποτελεί δυστυχώς παραφωνία ανάμεσα στους δύο αυτούς ηθοποιούς μια και παίζει τον ρόλο της μάλλον άχρωμα και βαριεστημένα. Τα σκηνικά του Αντώνη Δαγκλίδη και τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ είναι λιτά, αλλά υπηρετούν το θέμα της παράστασης. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη ταιριάζει απόλυτα στον αλλόκοτο χαρακτήρα του έργου, με ιδιαίτερες εξάρσεις κυρίως στη σκηνή του πανηγυριού (αν και η σκηνή αυτή ήταν από τις λίγες που δεν μου άρεσαν καθόλου).

Ας ελπίσουμε απλά να αυξηθεί η προσέλευση του κοινού στις επόμενες παραστάσεις μιας που φαίνεται το συγκεκριμένο έργο να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στο θεατρόφιλο κοινό της πρωτεύουσας (αφού Σάββατο βράδυ είμαστε μόνο 30 άτομα στην αίθουσα, μπορείτε να φανταστείτε το τι γίνεται τις καθημερινές). Γι αυτό όσοι θεατρόφιλοι, σπεύσατε.

Δέσποινα Καβουσανάκη