LULLABIES TO PARALYZE QUEENS OF THE STONE AGE INTERSCOPE/UNIVERSAL 28/3/2005

Μέχρι τώρα οι Queens Of The Stone Age μας είχαν συνηθήσει σε πολλές αλλαγές όσον αφορά τη σύνθεση της μπάντας σε κάθε περίοδο που ετοίμαζαν κυκλοφορία ενός δίσκου. Κατά καιρούς πέρασαν σημαντικά ονόματα όπως αυτό του Dave Grohl και του Mark Lanegan των Screaming Trees καθώς επίσης και λιγότερο σημαντικά όπως μέλη των Fu Manchu, των Monster Magnet, των Soundgarden και των A Perfect Circle.

Αυτή τη φορά όμως η αλλαγή στη σύνθεση ήταν πολύ πιο σημαντική σε σημείο που προκάλεσε τόσο έκπληξη όσο και απορία. Το αρχικό δύδιμο των Queens, Josh Homme και Nick Oliveri, έσπασε με την φυγή ή την απόλυση (ποιός ξέρει!) του Oliveri και έτσι ο Homme αποτελεί πλέον το μόνο βασικό μέλος των Queens.

2005 λοιπόν, πέμπτη κυκλοφορία για τους Queens και το LullabiestoParalyze είναι γεγονός! Η παρέα που πλαισιώνει τον Josh Homme σε αυτό τον δίσκο αποτελείται από τους Mark Lanegan, Alain Johannes, ο Joey Castillo (ex-Danzig) και Troy Van Leeuwen (A Perfect Circle). Επιπλέον υπάρχουν και guests, η συμμετοχή των οποίων δεν είναι και τόσο ευδιάκριτη! Ο Billy Gibbons των ZZ Top συμμετέχει με την κιθάρα του στο "BurnTheWitch" και η Shirley Manson των Garbageμε την Brody Dalle των Distillers μόλις που ακούγονται στο “You Got a Killer Scene There, Man... “.

Πολλοί θα περίμεναν πως χωρίς τον Oliveri ο νέος δίσκος θα ήταν διαφορετικός. Ο χαρακτηριστικοός ήχος των Queens, ο οποίος ήταν αποτέλεσμα της χημείας που υπήρχε ανάμεσα στον Homme και τον Oliveri, ίσως παραλλασόταν σε κάτι πιο προσιτό για το ραδιόφωνο. Κι όμως οι QueensOfTheStoneAge του 2005 δεν ξέφυγαν από τον ήχο που τους καθιέρωσε. Αντιθέτως μας έδωσαν ένα δίσκο που ηχητικά αποτελεί την εξέλιξη της μπάντας και πιο συγεκριμένα του Songs for the Deaf.

Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα folk κομμάτι που λειτουργεί σαν εισαγωγή του δίσκου, τραγουδισμένο με μοναδικό τρόπο από τον Mark Lanegan. Στη συνέχεια οι ρυθμοί αλλάζουν, οι ταχύτητες ανεβαίνουν και οι κραυγές-γρυλίσματα-αναστεναγμοί του Homme περνούν στο προσκήνιο. Τα 7 επόμενα κομμάτια που ακολουθούν αποδεικνύουν τη δυναμική που έχει ο ήχος των Queens σε μια πιο δεμένη, πιο συγρατημένη εκδοχη από αυτή του παρελθόντος.

Τo “TangledUpinPlaid” και το ήδη γνωστό “LittleSister”θα μπορούσαμε να τα βάλουμε δίπλα στο No one knows για μια σύγκριση όσον αφορά την ένταση, τη δυναμική και την επιτυχία που ίσως αποκτήσουν. Ξεκινώντας το “BurnTheWitch” σου δίνει την εντύπωση ότι θα ακούσεις τους Whitestripes, αλλά τελικά η κιθάρα του Billy Gibbons προσθέτει ένα ξεχωριστό στοιχείο στο κομμάτι.

Το “Inmyhead” από την άλλη, δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούμε. Η πρώτη λίγο διαφορετική, ως προς τον γεμάτο ήχο, έκδοση υπήρχε στο Dessert sessions 9-10 (2003) του Josh Homme.

Η προτίμηση του Homme στους blues ρυθμούς αποτυπώνεται άψογα στο “You Got a Killer Scene There, Man...”, ενώ τα “Someone’s In The Wolf” and “The Blood Is Love” μας φέρνουν στο μυαλό το Rated R.

Είναι γεγονός πως το σκληρό στοιχείο στον ήχο, που θα μπορούσε να προσφέρει στο δίσκο ο Oliveri, το χαρακτηριστικό παίξιμο του Grohl, που τόσο μας ειχε ενθουσιάσει στο Songs for the Deaf, και ακόμη οι ραδιοφωνικές παρεμβάσεις ανάμεσα στα κομμάτια, λείπουν από το δίσκο.

Υποκειμενικά και αντικειμενικά, το Lullabies to Paralyze είναι μια ενδιαφέρουσα δουλειά, ισάξια του ονόματος των Queens Of The Stone Age. Πάρτε το, ακούστε το και ετοιμαστείτε για τον Ιούνιο να τους απολαύσουμε από κοντά!

Άρης Κτωρίδης