LULLABIES TO PARALYZE QUEENS OF THE STONE AGE INTERSCOPE/UNIVERSAL 28/3/2005

Ένας μεγαλειώδης δίσκος. Ένας δίσκος που πρέπει να ξεκινήσετε να τον χωνέψετε και να τον αφομοιώσετε γιατί θα σας ταρακουνήσουν γερά οι QUEENS OF THE STONE AGEστις συναυλίες που θα δώσουν τον Ιούνιο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Θα πάμε διαβασμένοι…αλλιώς θα μας πάνε αδιάβαστους! Και αν στον Άγιο Κοσμά σταυροκοπιόμασταν για ότι βλέπαμε μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού, εδώ τα νυκτοπερπατήματα των QOTSA θα κάνουν κόσμο να στενάξει.

Μετά τις ιστορίες για κωφούς ήρθε ή ώρα να μπεί η μπότα και να κτυπά το δικό μας τύμπανο.

Το ξεκίνημα του LULLABIES TO PARALYZE είναι παραπλανητικό, με τη βραχνή και απαλή φωνή του Mark Lanegan ως τραγουδοποιού στο this lullaby, συνοδεία απλώς μιας ακουστικής κιθάρας του J. Homme. H συνέχεια όμως είναι εκρηκτική. Γκάζι και γουργουρητό μαρσάρισμα στις κιθάρες, από ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Ένταση και δύναμη, γρήγοροι ρυθμοί και κιθαριστικά ντελίρια, σαν παραλήρημα πυρήνα φανατικών οπαδών στο γήπεδο.

Από το Medication νιώθεις σαν ξυλοφάγο έντομο που τυχαία βρέθηκε σε έναν κορμό που πετιέται σε μια πριονοκορδέλα. Πάνω κάτω το πριόνι από τον γυμνό υλοτόμο, που νιώθει περιχαρής γιατί είναι ο μόνος με πριονίδια στα αρχίδια. Το everybody knows that you are insane πάει κάπου να μας συμμαζέψει με το ολίγον progressive slide ξεκίνημα, αλλά στο λεπτό τα πράγματα βρίσκουν το δρόμο τους και η πριονοκορδέλα ξεκοιλιάζει και το έντομο. Μετά από λίγο μοιάζει σαν 1-2-3 πάμε, όπου κάθε φορά πάνε και πιο γρήγορα. Ένα ηχητικό διαλειμματάκι, σαν κουδουνάκια από παιδικό παιχνίδι, πριν το επικό στοιχείο μπει με τα μελωδικά φωνητικά στο κομμάτι tangled up in plaid, το οποίο και αυτό αποκτά γρήγορα δύναμη και γκάζι.

Burn the witch…στη συνέχεια. Αφού κάψαμε το μοτέρ στο πριόνι ας κάψουμε και καμιά μάγισσα. Με καλά κοφτά κτυπήματα, από τα κομμάτια που αφήνονται ξερά τα τύμπανα, μια κλίμακα ανεβαίνει βήμα βήμα η κιθάρα μαζί με τα φωνητικά, θυμίζοντας και λίγο Zeppelin.

To in my head το είχαμε ξανακουσει και στο ράντσο του Homme, στο περσινό desert sessions 9 & 10, και δεν κατάλαβα γιατί μπήκε και στον καινούριο δίσκο (εκτός πως είναι λίγο πιο δυνατά ηχογραφημένο, είναι ελάχιστα διαφοροποιημένο στο τέλος). Αυτά ας τα εξηγήσουν στις συνεντεύξεις τους. Στη ροή του δίσκου μια χαρά είναι πάντως. Το little sister το ακούμε ευχάριστα εδώ και μήνες αφού είναι το 1^ο single, είναι και λίγο πιασάρικο, αλλά τελικά δεν είναι από τα καλύτερα του δίσκου, και αυτό ασφαλώς αυξάνει την αξία αυτού του σπουδαίου album.

Το I never came ίσως είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι, αυτό που ταιριάζει με τα ανόητα γουρουνάκια μέσα στο δάσος, και με τις αλεπούδες που αδαώς περιφέρονται στο εσώφυλλο του δίσκου. Κρατώντας τη μελωδία στη φωνή είναι από τα πιο alternative rock κομμάτια.

Λύκε λύκε είσαι εδώ; Παίρνω την κιθάρα μου και σας ξεζουμώ. Someone’s in the wolf με την πρίμα φωνή να αλλησπαράσσεται με ψιθύρους και κραυγές, και τα κιθαριστικά κρεσέντα ως αφιονισμένα λυκόπουλα την έκαναν κοπάνα από τους προσκόπους..για να πανε απευθείας στους Lions. Και τα λυκόπουλα αρχίζουν να ουρλιάζουν φοβισμένα ενώ fuzzy τεντώνονται οι χορδές.

H συνύπαρξη του βρώμικου ήχου σε κομμάτια με καλές συνθέσεις, είναι σαν ροχάλες σε καλογιαλισμένες τζαμαρίες, αλλά δεν πιστεύω να σιχαίνεστε. Αυτή τη συνύπαρξη θέλησαν να τονίσουν οι QOTSA. Γρήγορες βρώμικες συνθέσεις.

Στο the blood is love, ξεκινάνε ακονίζοντας μαχαίρια (ακούγεται αυτό) μέχρι ως βαμπιρ βαλεντινοι να ορίσουν την αγάπη. Το κομμάτι που μου άρεσε περισσότερο είναι αυτό, με πολύ όμορφη εξέλιξη στα 6 λεπτά της διαδρομής της αιματοβαμμένης αγάπης μας. Διαδρομή που ανεβαίνει με επιθετικό ρυθμό, ακόμη κι εκεί που νομίζεις πως πάει να σβήσει, ξεσπά με πάθος. Ακόμη πιο επιθετικό το skin on skin, με πολλά sabbathιάτικα στοιχεία, σε αυτό το γουρλίδικο sabbathoγενημμένο στυλ του ροκ, που μπορεί και ελίσσεται χωρίς να γίνει γραφικό. Το επικό στυλ συνυπάρχουν με το βαρύγδουπο ύφος, που προσδιορίστηκε παλιά ως stoner αλλά οι QUOTSA το έβγαλαν από το macho προφίλ, και το έντυσαν με τις μουσικές τους ιδέες σε περίτεχνα ξεσπάσματα και στη σημασία ο θόρυβος να συνδυάζεται και με καλές φωνές.

Ο θόρυβος από το τσακμάκι που ανάβει θα προϋπαντήσει το τραγούδι broken box, ιδανικό για κτύπημα, για χορό, αν και μικρό σε διάρκεια. Μια ελεγειακή εισαγωγή σε λίγο bluesστοφοβική εξέλιξη αναδύεται σε ένα υπέροχο τραγούδι στο you got a killer scene there, man. To beat κρατιέται περίφημα γοητεύοντας παλιόφιλους και νέους φίλους. Η φωνούλα προσφέρεται για κούνημα, και ως ευγενής προσφέρει τη σειρά της στα σόλα της κιθάρας. Εκεί ανάμεσα και η φωνή της Shirley Manson των Garbage! Ο Oliveri o Νικολής ο καραμπουζουκλής (εντάξει άλλα έπαιζε) τους άφησε αμανάτι. Κουμάντο κάνει ο Homme (nowhere is like HOMME!!!).

Στο κλείσιμο έχουμε μια κυριαρχία του μπάσου στο long slow goodbye, με μια γλυκιά αλλαγή στη στροφούλα που ένα σόλο κιθάρας σαν βιολί σχίζει τη μελωδία, κάνοντας το κομμάτι να ανεμίζει σαν μανδήλι αποχαιρετισμού. Στον ίδιο τόνο η φωνή τραγουδά το δικό της αντίο. Και ολοκληρώνεται σβήνοντας σιγά σιγά, δίνοντας τη σκυτάλη σε ένα όμορφο μελαγχολικό instrumental με τρομπόνια θέμα.

Αντιλαμβάνεστε εύκολα πως πρόκειται για ένα συγκρότημα που λατρεύω (ειλικρινά δεν πίστευα πως μετά τα μετεφηβικά μου κολλήματα θα υπήρχε άλλη μπάντα για να με γοητεύσει, αλλά από την αρχή κεραυνοβόλα με πήγαν qotsa qotsa) και για αυτό ξεπεράστε τα προσωπικά μου σχόλια.

Κυριάκος Σκορδάς