Blonde Redhead –Das Pop 16/4/2005 Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη 17/4/2005

Θα ξεκινήσω το κείμενο, έτσι όπως θα το τελείωνα.

Η Σαββατιάτικη βραδιά ήταν μία από αυτές που θα πρέπει από εδώ και στο εξής να θεωρούνται ως σημείο αναφοράς και σύγκρισης για τα συναυλιακά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Και πως θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά όταν ένα group μεσαίου αν όχι μικρού βεληνεκούς –πάντα για τα ελληνικά δεδομένα- καταφέρνει να φέρει τόσο κόσμο στο live του . Έχω την πεποίθηση ότι η συναυλία των Blonde Redhead ήταν η αποκορύφωση αλλά και επιβράβευση μιας σειράς πολύ τολμηρών και αξιέπαινων κινήσεων που γίνονται τους τελευταίους μήνες από μερικούς διοργανωτές ,καλώντας στην πόλη αρκετά σημερινά underground σχήματα που πριν από 2-3 χρόνια δε θα βλέπαμε ούτε στον ύπνο μας. Αυτά. Ας ελπίσουμε πάντως ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη…

Πάμε τώρα στο live αυτό καθαυτό. Γύρω στις 22.30 ανέβηκαν οι Βέλγοι Das Pop , οι οποίοι κάθε άλλο παρά support group δεν ήταν , όπως λανθασμένα είχα την εντύπωση. Έπαιξαν πάνω από μία ώρα και ,αν κρίνω από τις συζητήσεις που είχα με αρκετό κόσμο μετά ,άφησαν ανάμεικτες εντυπώσεις .

Ξεκίνησαν με μία αλά Supergrass indie pop ,χαρούμενα refrains και ανεβαστική διάθεση στη συνέχεια έμπλεξαν μέσα σε αυτά επικά solos και ασήκωτες κιθάρες!

Η μουσική τους εξωστρεφής, αυθόρμητη και πηγαία σαν τον τραγουδιστή και drummer(!) του συγκροτήματος Bent Van Looy ,που δε σταμάτησε λεπτό να χαίρεται με όλη του την καρδιά την εμφάνισή τους και να μας δείχνει από πού πηγάζει όλη αυτή η ενεργητικότητα που βγάζουν σαν group., Έχουν 3-4 έτοιμα sunny pop hits στις αποσκευές τους αλλά από εκεί και πέρα δε θα με κάνουν να ψάξω για τα albums τους…

Μετά από ένα μισάωρο κενό και λίγο πριν τις 12 οι Blonde Redhead, αναποδογύρισαν την εικόνα που είχε η σκηνή την προηγούμενη ώρα. Λιτοί, μυστηριώδεις στιβαροί κατέλαβαν ολόκληρο το venue με το set τους . Αφιέρωσαν όπως ήταν αναμενόμενο αρκετή ώρα στα tracks του “Misery Is A Butterfly”, χωρίς όμως να αφήσουν έξω πιο παλιές-και πιο θορυβώδεις - συγκλονιστικές στιγμές τους.

Δε θα αναφερθώ σε ξεχωριστά τα τραγούδια ,μιας και ήταν μία από τις λίγες συναυλίες που δεν μπορώ παρά να τις δω σαν όλο. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο δε σε άφηναν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Χωρίς περιττές κινήσεις ,κατέθεσαν με τις ιδιόμορφες αναπτύξεις των συνθέσεων τους , ένα κομμάτι από μέσα τους . Άλλοτε θορυβώδεις στα Sonic Youth-ικά και…post-rock-ικά ξεσπάσματά τους, άλλοτε πιο “στρωτοί” , κοντά στον ήχο του τελευταίου δίσκου τους.

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε τη στιγμή που η Κazu Makino σταμάτησε στη μέση ενός τραγουδιού ,λέγοντας πως χάνει τη φωνή της ,αν και κρίνοντας από τις αντιδράσεις τις πίστεψα προς στιγμήν ότι άρχισε για κάποιο λόγο να κλαίει…

Η σκηνική τους παρουσία ,έδειχνε τρεις ανθρώπους τόσο σίγουρους και αληθινούς ,όσον αφορά την τέχνη τους που ούτε πολλά λόγια χρειάστηκε να πουν, ούτε να δείξουν ότι προσπαθούν πολύ για να αποδείξουν ότι είναι μεγάλο συγκρότημα(που είναι!). Τα σπουδαία πράγματα, αυτά που είναι ένα σκαλί πάνω από το “συμπαθητικος” και “καλός”, έτσι κι αλλιώς τα νιώθεις κατευθείαν στην καρδιά .

Το ξέρω , μπορεί να μην είναι ένα τυπικό review συναυλίας με λεπτομέρειες και αναλυτικές περιγραφές αλλά μετά από μία τόσο έντονα συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά σιγά μη καθήσω να ασχοληθώ με μικροπράγματα…

Και επειδή πολλοί ξέρω ότι διαβάζουν κατευθείαν το τέλος του κειμένου ας τους μείνει αυτή η λέξη: Καθηλωτικοί.

Βασίλης Σίντος