VOODOO MAN ELECTRONICAT DISCO B/Penguin 18/4/2005

Όταν ήμουν στην τρυφερή μου εφηβεία με εξίταρε να βλέπω σε albums το αυτοκολλητάκι “Parental Advisory-Explicit Lyrics”. Ήταν πάντα ένα πολύ καλό κίνητρο για να αποκτήσω το συγκεκριμένο album, αλλά τελικά το βρήκα ιδιαίτερα μονόχνοτο μιας και κάλυπτε μόνο μία συγκεκριμένη κατηγορία στίχων και attitude. Πάνω από δέκα “fuck”, αυτοκολλητάκι, κάτω από δέκα “fuck”, όχι αυτοκολλητάκι ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Θα έπρεπε να υπάρχουν και άλλα τέτοια αυτοκόλλητα με διάφορα μηνύματα ανά περίσταση και σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή θα ήταν το “Μην αφήσετε την κόρη σας να ακούσει αυτόν τον δίσκο”. Ένα τέτοιο αυτοκόλλητο θα μπορούσε να πιάσει μεγάλη γκάμα δίσκων από Serge Gainsbourg μέχρι Fred Bigot.

Ο γάλλος-κάτοικος Βερολίνου Fred Bigot έχει υιοθετήσει το “μακριά από την κόρη σας” sleazy’n sexy attitude από το 1997 όταν και άρχισε να ηχογραφεί ως Electronicat. Έκτοτε κυκλοφόρησε 5 albums φτάνοντας αισίως στο έκτο φετινό Voodoo Man. Ο Bigot έχει υιοθετήσει για τη μουσική του όλα εκείνα τα cliché που θεωρούν την κάθε ερωτική συνεύρεση και δη περίεργη, ως κινητήριο μοχλό, αλλά και τελικό αποδέκτη της ίδιας της μουσικής. Fuzzy κιθάρες, τόνους feedback, acid μπασογραμμές, drum machines, πρίμα αναλογικά σύνθια, προκλητικά φωνητικά, στίχους όπως “when you wear leopard skin, you’re like a voodoo queen” και φυσικά τους ανάλογους τίτλους όπως “Flesh and Accessories” και “Mummy Cat”.

Στα περισσότερα tracks του Voodoo Man, ο Bigot πετυχαίνει το στόχο του, να βγάλει τους έκφυλους δαίμονες που κρύβει μέσα του, να φτιάξει το κλίμα για ένα άγριο μεταμεσονύκτιο party, να στήσει το soundtrack για ένα σύγχρονο Rocky Horror Picture Show. Μέσα σε όλα τα άλλα υπάρχει και ένα κομμάτι που ξεχωρίζει παρασάγγας από όλα τα υπόλοιπα, το Non (φόρος τιμής στο σχήμα του πολύ Boyd Rice), μία οξεία electro punk επίθεση, γνήσιος απόγονος του Nag Nag Nag, ύμνου των Cabaret Voltaire. Δυστυχώς, αν και το “στα μούτρα σας” σαρωτικό ύφος του Non δείχνει ότι του ταιριάζει γάντι, ο Bigot δεν δείχνει διάθεση να χαλάσει το make up του από τον ιδρώτα και στο υπόλοιπο album κατεβάζει ταχύτητα, αν και από όσο γνωρίζω τα live του είναι αρκούντως επιθετικά.

Κάπου μέσα στο Voodoo Man θα νιώσετε ότι συναντάτε τον Ron Asheton των Stooges να τσιτώνει τους ενισχυτές στα wah-wah, τον Martin Rev και τον Alan Vega να σουλατσάρουν με στυλ στη Νέα Υόρκη, τους Cramps να κάνουν opening σε drag-queen show, τον Marc Bolan να λικνίζεται αυτάρεσκα, τον Marc Almond να ιδροκοπά σε υπόγειο club ανεβάζοντας την υγρασία του Λονδίνου κάπου στις αρχές των ‘80s. Αλλά κάποιος λείπει από αυτό το glamorous rock’n roll διονυσιακό όργιο. Ο ίδιος ο Fred Bigot, κρυμμένος στη σκιά όλων των παραπάνω δεν τολμά να υψώσει ανάστημα, να δείξει χαρακτήρα, να υπερβεί τους περιορισμούς που θέτει η ρετρομανία του.

Από τους άπειρους σημερινούς ρετρολάγνους ελάχιστοι θα αφήσουν το στίγμα τους και θα μνημονεύονται μετά από κάποια χρόνια, όπως οι Add N To (X), θέλω να πιστεύω, αλλά ο Electronicat δύσκολα θα είναι ανάμεσα σε αυτούς. Βέβαια από την άλλη καλοκαίρι πλησιάζει, το μουσικό αισθητήριο τείνει να αμβλύνεται και να υποκινείται από εκείνες τις σκοτεινές δυνάμεις που υποκινούν και τη μουσική του Bigot, άρα Παρασκευή μεσημέρι στο αυτοκίνητο καθ’οδόν για κάποια παραλία, Electronicat και Voodoo Man δαγκωτό!... και Δευτέρα πρωί...με βαρύ κεφάλι

Γιώργος Γαλάνης