 |
|
|
|
LOGH, MORNING COFFEE SEDUCTION
|
Έχει δίκιο σε αυτά που γράφει ο Σίντος στην εισαγωγή του σημειώματός του για τους Blonde Redhead. Είναι αλήθεια ότι τους τελευταίους μήνες οι διοργανωτές στην πόλη επιμένουν να φέρνουν γκρουπ από τον πολύ underground χώρο παίρνοντας ένα μεγάλο ρίσκο για την επιτυχία της προσπάθειάς τους. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που το ρίσκο τούς βγαίνει (βλ. παραπάνω γκρουπ), ενώ δυστυχώς τις περισσότερες φορές η συναυλία αποτυγχάνει εισπρακτικά (βλ. Pretty Girls Make Grave ). Χαίρομαι και επικροτώ για την υπομονή τους, δεν γνωρίζω όμως πόσο ακόμα θα αντέξουν…
Η συναυλία των Logh στο Ξυλουργείο του Μύλου την Κυριακή 17 Απριλίου ανήκει στη δεύτερη παραπάνω περίπτωση, αλλά για να είμαστε και ειλικρινείς, στην ελάχιστη προσέλευση του κοινού - εκτός από τη χαμηλή αναγνωρισιμότητα του συγκροτήματος - έπαιξαν ρόλο και άλλα δύο στοιχεία: η απρόσμενη επιτυχία των Blonde Redhead, οπότε ένα σημαντικό μέρος του εν δυνάμει κοινού των Logh επένδυσε τα λεφτά του σε άλλη συναυλία, αλλά και το διαφαινόμενο sold out των Einsturzende Neubauten την Πέμπτη που μας έρχεται, το οποίο δεν αφήνει περιθώριο στο περιορισμένο κοινό της πόλης να «σκεφτεί» και τρίτη συναυλία σε διάστημα 6 ημερών.
Άσχημο, βέβαια, αυτό για τους Logh που ήρθαν οργανωμένοι και ορεξάτοι για live, με μια αρμαθιά από κιθάρες (9 παρακαλώ!), δικό τους ηχολήπτη και δικό τους πωλητή στο merchandising! Έξι άτομα ανέβηκαν στη σκηνή κατά τις 23.30 για να ξεδιπλώσουν μπροστά μας τον post rock και τώρα τελευταία αρκετά emo ήχο τους. Όταν πριν δύο χρόνια παρουσίαζα μέσα από τις σελίδες του Atraktos.net το ντεμπούτο άλμπουμ των σουηδών, έγραφα πως περιέχει μερικά από τα καλύτερα post pop κομμάτια που είχα ακούσει εκείνη την περίοδο. Οι Logh μετά από εκείνο το εξαιρετικό ντεμπούτο, άρχισαν δειλά να προσθέτουν αρκετά σκληρά μέρη στον ήχο τους, κάτι που έγινε φανερό στο δεύτερό τους άλμπουμ Στο live τους, όπου παρουσίασαν κυρίως το νέο A Sunset Panorama, απέδειξαν ότι η μεταστροφή τους σιγά σιγά σε ένα πιο σκληρό, αλλά μελωδικό, κιθαριστικό ύφος έχει πια συντελεστεί, κάτι που αποτυπώνεται τελικά, όντως και στο cd, το οποίο ακούω τη στιγμή που σας γράφω αυτές τις γραμμές (το οποίο «τσάκωσα» πριν την εμφάνισή τους).
Αντιθέτως, όμως, με τη δική τους μεταστροφή, αυτό που εκτίμησα εγώ από την εμφάνιση τους ήταν οι καθηλωτικές σιωπές τους. Οι Logh ήταν εξαιρετικοί στο πώς ανέπτυσσαν τα ήρεμα μέρη των κομματιών τους. Διαυγή φωνητικά από τον τραγουδιστή, σωστός λυρισμός στις κιθάρες και έντονος συναισθηματισμός, έκαναν αυτές τις στιγμές τους live να είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές και το καλύτερο κομμάτι του σετ. Όταν, από την άλλη, ανέπτυσσαν τα σκληρά μέρη των κομματιών τους, ομολογώ ότι θαύμασα την ιδιαίτερα δουλεμένη τεχνική τους και το γεγονός ότι έχουν δουλέψει πολύ επαγγελματικά για να αποδώσουν άρτια αυτό που θέλουν πάνω στη σκηνή. Επίσης,όμως, ομολογώ ότι σε κάποιες στιγμές βαρέθηκα. Το κοινό, πάντως, έδειχνε συνεπαρμένο από την όλη εμφάνιση του γκρουπ, με αποτέλεσμα να λάβουν χώρα δύο πολύ καλά encore. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι οι Logh δείχνουν πια σαφή προτίμηση σε αυτόν τον emo ήχο και έτσι να μη δίνουν πολύ σημασία στο πρώτο τους άλμπουμ, οπότε υπήρξαν ελάχιστες αναφορές σε αυτό σε όλο το 80λεπτο, ενώ έλαμψαν δια της απουσίας τους τα καλύτερα μάλλον track τους, το The Passages και το Lookalike.
Θα σας έγραφα και για το support γκρουπ, τους εκ Αθηνών ορμώμενους Morning Coffee Seduction, αλλά αποχωρώντας από τη συναυλία, ο lead κιθαρίστας τους με ενημέρωσε πως μάλλον ήταν το τελευταίο live τους ever, αφού υποχρεώσεις θα τους χωρίσουν. Θα ήταν οπότε άνευ στόχου οι παρατηρήσεις μου προς αυτούς. Πάντως, έτσι για την ιστορία, να σας ενημερώσω πως επρόκειτο για ένα γκρουπ τεσσάρων ατόμων που ο ήχος τους αποτελούσε μια συμπαθητική συρραφή ήχων γνωστών post rock σχημάτων. Δυστυχώς, έλειπε η προσωπική τους σφραγίδα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Live
