Συνέντευξη των Sound Explosion. 4/5/2005

Συνέντευξη των Sound Explosion.

Θα είμαι ειλικρινής: έφτιαξα μια δεκαριά ερωτήσεις και μέχρι να φτάσω στο καφέ όπου είχαμε κλείσει το ραντεβού, τις έσβησα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο ελεύθερα και άνετα αν το άφηνα να κυλήσει σαν φιλική κουβέντα. Ως προς το άνετα, μπορώ να πω ότι υπήρξε αρχικά μια δυσκολία (βλ. πρώτη ερώτηση) αλλά μετά έγινε ένα αξιοπρεπέστατο brainstorming με εντελώς απρόσμενο φινάλε... Στην παρέα ήταν ο Γιάννης Αλεξόπουλος (κιθάρα-φωνητικά), ο Δημήτρης Δημόπουλος (μπάσο) και ο Στέλιος Ασκοξυλάκης (πλήκτρα). Ο ντράμερ Σταύρος Δαχτυλάς ήταν ο μόνος απών.

Πρώτη ερώτηση λοιπόν, αρχίζοντας από το πιο πρόσφατο event, τη συναυλία στο Gagarin, ήταν όπως την περιμένατε, ποιά γεύση σας άφησε στο τέλος;

…

Σημείωση συντ. : Τι σημαίνουν οι τελείες; Οτι δεν πήρα απάντηση. Κι αφού ο ένας προέτρεψε τον άλλο να μιλήσει χωρίς επιτυχία, κι αφού γελάσαμε έντονα για μερικά λεπτά, ξεκίνησαμε το παιχνίδι υπό τους ήχους των Vaya con Dios.

Ορίστε το ζουμί όσων ειπώθηκαν:

Σ: Για μένα, σαν νέο μέλος, αυτή η συναυλία ήταν πολύ σημαντική γιατί θα έβλεπα την μπάντα που πάντα μου άρεσε και πλέον είναι και οι καλύτεροι μου φίλοι και θα έπαιζα κι εγώ μαζί τους. Επίσης μου άρεσε που ήταν μια πολύ καλή συναυλία που την ευχαριστηθήκαμε (αν και ήμουν με 39 πυρετό), με όλο τον κόσμο που μαζευόταν από παλιά στα garage parties και τις συναυλίες. Ηταν μεγάλη ικανοποίηση.

Δ: Πλάκα έιχε, καλά περάσαμε. Αυτό που με ανησυχούσε ήταν αν θα περνάγαμε εμείς καλά. Τελικά ήταν πολύ καλά.

Περιμένατε αυτήν την ανταπόκριση από τον κόσμο;

Γ: Σε καμμία περίπτωση. Είμαστε μια μπάντα που λείπαμε πολύ καιρό, που μέσα σε 8 χρόνια άλλαξαν πολλά πράγματα, άλλαξαν οι μουσικές τάσεις, άλλαξαν οι γενιές. Δεν ξέραμε αν θα μας θυμούνταν οι παλιοί ή αν θα έρχονταν να μας δουν νέοι και τελικά είχαμε και τους παλιούς αλλά και πολύ νέο κόσμο.

Δ: Περάσαμε καλά, αυτοί που ήρθαν περάσανε καλα, και περάσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Πως βλέπετε το ελληνικό κοινό που ελκύεται ακόμα από το κλασσικό garage και διασκεδάζει; Είμαστε τελικά «ρομαντικοί», είναι θέμα καλού γούστου ή παίρνουμε κάτι και το τραβάμε μέχρι εκεί που δεν παέι άλλο;

Σ: Αυτό που μάλλον εκτιμά ο κόσμος είναι, και μάλλον υποσυνείδητα αντιλαμβάνεται, ότι είμαστε αληθινοί σε αυτό που κάνουμε και πρώτα απ’ όλα περνάμε εμείς καλά (σημ. Αυτό το «περνάω καλά» έδωσε και πήρε για την περίπου μία ώρα που τα είπαμε.) στις συναυλίες αλλά ακόμα και στις πρόβες και αυτό το νοιώθουν. Ο κόσμος θέλει να βλέπει ότι αυτό που κάνεις είναι αληθινό, ότι βγαίνει από μέσα σου, ότι δεν είναι πλαστό.

Δ: Ο κόσμος εδώ είναι πιο ψαγμένος, πιο ενημερωμένος. Αν εξαιρέσεις το κοινό της Καλομοίρας... (εδώ υπήρξαν αντιδράσεις από τα άλλα μέλη!)

Ο κόσμος ακούει, ψάχνεται και κατά βάση δεν τρώει κουτόχορτο...

Η ελληνική σκηνή garage φαίνεται πάντως ακόμα ζωντανή και ενδιαφέρουσα.

Δ: Υπάρχουν ακόμα μπάντες που παίζουν γιατί είναι παιδιά που περνάνε καλά, αυτό που κάνουν το γουστάρουν.

Αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσεις γρήγορα ότι δεν πας να παίξεις για να σε δείχνουν μετά στο δρόμο, για τη δόξα, αλλά γιατί το γουστάρεις, γιατί σε τρώει μέσα σου. Όσο γρηγορότερα το καταλάβεις ότι δεν πας για καριέρα, όλα καλά. Αλλιώς είσαι χαμένος από χέρι.

Κάνετε σχέδια για το μέλλον; Υπάρχει καινούριο υλικό;

Δ: Για την ώρα, όχι. Υπάρχουν έτοιμα καινούρια κομμάτια αλλά περιμένουμε να υπάρξουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις και οι σωστές συνθήκες για να προχωρήσουμε.

Γ: Δόξα τω Θεώ, έχουμε κάνει πολλά live, δίσκους, έχουμε το κόσμο που μας αγαπάει. Απο’ δω και πέρα, έχει ο Θεός.

Δ: Αυτή η μπάντα έχει ένα πολύ σημαντικό πράγμα κι αυτό είναι ο χαβαλές. Αν σταματήσει αυτό, δεν υπάρχουν πια Sound.

Και από ζωντανές εμφανίσεις;

Δ: Οχι, εκτός από το τριήμερο φεστιβάλ στην Ιταλία, 15-17 Ιουνίου.

Αλλά και πάλι το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε κάθε Παρακευή live. Πρέπει να έχουμε την ανάγκη, να υπάρχει ένας λόγος. Έτσι θα γίνονται καλά live όπως το τελευταίο.

Η ουσία είναι το καλό κλίμα μέσα στο γκρουπ. Υπάρχουν άλλοι που συναντιούνται στο studio, παίζουν τα κομμάτια τους και φεύγουν...

Γ: Εμείς ή θα κάνουμε παρέα ή θα πλακωνόμαστε στο ξύλο!

Πάντως επειδή εγώ είμαι γενικά ο απαισιόδοξος της παρέας, στο Gagarin δεν περίμενα πάνω από καμμιά 100-αριά κόσμο. Και όταν είδα γεμάτη την αίθουσα έπαθα πλάκα.

Δ: Ήταν φοβερό. Όλοι χόρευαν, τραγουδούσαν και ορκίζομαι ότι είδα κόσμο να κλαίει.

Όταν έχεις ζήσει τέτοιες στιγμές, τι να σου πουν οι άλλοι, τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;

…

Κάπως έτσι τελειώνει το πρώτο μέρος της φιλικής και ιδιαίτερα εύθυμης συνάντησης. Ειπώθηκαν πολλά ακόμη που δεν έχουν απαραίτητα θέση εδώ όπως ανέκδοτα [ο πωλητής του Metropolis πρότεινε Sound Explosion στον Δημήτρη μη αναγνωρίζοντάς τον] και προσωπικές ιστορίες, στιγμές τόσο fun που η απομαγνητοφώνηση είτε «κόπηκε» είτε ήταν αδύνατη και ερωτήσεις που δέχτηκε ο γράφων (και απάντησε). Έμεινε όμως η αίσθηση και κινητήριος δύναμη του γκρουπ που είναι το «παίζω για το κέφι μου». Όσο απογειωτικοί είναι επί σκηνής, τόσο προσγειωμένοι είναι στη ζωή και τον τρόπο σκέψης τους. Όσο σοβαροί είναι στη μουσική τους, τόσο ερασιτέχνες παραμένουν – με την έννοια της αγάπης προς αυτή τη μορφή έκφρασης.

Μέρος 2^ο – το απρόσμενο

Ο Σταύρος – ο drummer – δεν ήρθε στη συνάντηση και αργότερα μάθαμε ότι ήταν άρρωστος και δεν θα ερχόταν στην πρόβα που θα ακολουθούσε την συνέντευξη. Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, κάπου είπα ότι παίζω drums, είπαν κι άλλοι ότι κρίμα θα ήταν να χάσουν την πρόβα, και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα στο studio με τους Sound Explosion, χωρίς να έχω βέβαια προετοιμαστεί για κανένα κομμάτι! 2 ώρες πρόβα, εκκωφαντική, έντονη και, ναι, με πολύ γέλιο που φαίνεται ότι μας ικανοποίησε όλους (καλά, εγώ έκανα δυό μέρες να συνέλθω από το σοκ).

Ενα μεγάλο ‘Ευχαριστώ’!

Αριστοτέλης Ζ.