Einsturzende Neubauten Saloniki Review 21/4/2005 PRINCIPAL, Θεσ/νίκη 28/4/2005

Einsturzende Neubauten Review (21/04/05)

Καταρχήν, πριν αρχίσω να εξιστορώ οτιδήποτε είδαμε, ακούσαμε και νοιώσαμε το βράδυ της 21^ης Απριλίου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω και να αποτυπώσω με ειλικρίνεια , ότι δυστυχώς δεν έτυχε ποτέ να παρακολουθήσω και να “ξεσκονίσω” ιδιαίτερα την δισκογραφική πορεία και παρουσία των Einsturzende Neubauten. Εκεί ήταν όμως και το μεγάλο στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου και τα big boss του atraktos, όσον αφορά το πρώτο μου συναυλιακό review για τούτο ’δω το φιλόδοξο site. Αποφεύγοντας λοιπόν τους όποιους συναισθηματισμούς αλλά και τις μη αντικειμενικές κρίσεις που μπορεί να διακατέχουν έναν φανατικό φίλο της μπάντας, που θα αναλάμβανε να εκφράσει την άποψη του για αυτό το live, ας δώσουμε λίγο το στίγμα αυτής της εξαιρετικής πραγματικά βραδιάς.

Χαζεύοντας το πολύ όμορφο flyer της συναυλίας και σιγουρεύοντας ότι η ώρα της έναρξης της είναι στις δέκα ακριβώς, φτάνω με τους συνοδοιπόρους μου στην όχι και τόσο βολική περιοχή του Club Principal. Έτσι, περνώντας από βουνά κι από λαγκάδια, και με τη βροχή να κάνει ακόμα πιο εκνευριστική την προσέλευσή μας στο χώρο, φτάνουμε στην είσοδο υπό τους πρώτους ήχους των Γερμανών, οι οποίοι μόλις είχαν ανεβεί στη σκηνή.

Με το κοινό να έχει δώσει βροντερό παρών (αν και θα μπορούσε ποσοτικά να βρίσκεται σε λίγο καλύτερα επίπεδα) και με τα βλέμματα όλων να είναι καρφωμένα στους – έξι τον αριθμό – μαυροφορεμένους Neubauten, αρχίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας να μπαίνουμε στο μαγικό και συνάμα τρομακτικό τους κόσμο. Έχοντας ακούσει και διαβάσει κατά καιρούς, ουκ ολίγα πράματα για την σκηνική τους παρουσία, γνώριζα και περίμενα σε γενικά πλαίσια τι επρόκειτο να βιώσω στην πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία με δαύτους. Αλλά γι’ άλλη μια φορά διαψεύστηκα, μια και οι λέξεις δύσκολα μπορούν να σου περιγράψουν επακριβώς κάποια πράματα. Ξεπερνώντας κατά πολύ τα καθιερωμένα μιας τυπικής συναυλίας, νομίζω ότι περισσότερο είχαμε να κάνουμε με μια μουσικοθεατρική παράσταση ή με μια τελετουργία, που σε “ανάγκαζε” ευλαβικά να παρακολουθείς τα δρώμενα. Το γεγονός ότι τα συμβατικά μουσικά όργανα ήταν ελάχιστα μπροστά στο πλήθος των αυτοκατασκευών τους, νομίζω ότι ήταν και το βασικότερο στοιχείο που έκανε όλους εμάς να μην αποτραβάμε ούτε στιγμή τα βλέμματά μας από τη σκηνή. Σωλήνες, ξύλα, βαρέλια, τενεκέδες, ζάντες, λαμαρίνες, αλυσίδες, καρότσια, σφυριά και ένας Θεός ξέρει τι άλλο, ήταν μερικά από τα αντικείμενα που θυμάμαι να παίρνουν το ρόλο μουσικών οργάνων, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας! Μόνο παράφωνα δεν ακουγόταν ασφαλώς όλα αυτά, μιας και η χρήση τους έδενε άψογα με τα υπόλοιπα πιο... φυσιολογικά μουσικά όργανα, αλλά και τα ουρλιαχτά, ή άλλοτε τα ψιθυριστά φωνητικά, του Blixa και της παρέας του.

Ήταν στιγμές που οι ήχοι ταρακουνούσαν με καταιγιστικούς ρυθμούς το Club Principal – του οποίου ο ήχος ακόμα δε μ’ έχει ενθουσιάσει για να ’μαι ειλικρινής – και “ευτυχώς” κατά διαστήματα ερχόταν και οι πιο ήπιες στιγμές του live για να χαλαρώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το διάλειμμα στα μισά περίπου της συναυλίας ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή, για να ικανοποιήσουμε το καταναλωτικό μας “εγώ” από τον πάγκο με τα “προϊόντα” των Γερμανών, οι οποίοι συνέχισαν αργότερα γι’ άλλη μιάμιση περίπου industrial-ική ώρα. Η συμμετοχή του κοινού προς το τέλος της συναυλίας, τραγουδώντας στα γερμανικά, αλλά και τα δυο ανκόρ, έδωσαν το φινάλε που χρειαζόταν σε μια πραγματικά αξιόλογη μουσική βραδιά. Δεν ξέρω αν κατάφεραν σε αυτές τις δυόμιση πάνω κάτω ώρες να συγκεντρώσουν ικανοποιητικά την 25χρονη πορεία τους σα μπάντα, αλλά αυτό που μετράει, νομίζω, είναι ότι όλοι αποχωρίσαμε απόλυτα ευχαριστημένοι από το μουσικό πιάτο που μας προσέφεραν πάνω στη σκηνή. Danke λοιπόν και ραντεβού στο Λαύριο, για ένα από τα σπουδαιότερα event του καλοκαιριού, που ακούει στο όνομα Synch Festival.

Άρης Μπούρας

Atraktos.Net