Έκπληξη για όλους ήτανε η ανακοίνωση της συναυλίας ενός group ζωντανή ιστορία που στη δεκαετία του 1980 έβγαλε 4 εξαιρετικούς studio δίσκους hard rock/heavy metal πριν οι εσωτερικές διαφωνίες μεταξύ του ηγέτη-τραγουδιστή Don Dokken και του εκπληκτικού κιθαρίστα George Lynch οδηγήσουν το group σε παρακμή συνθετικά και εμπορικά.

Μετά την αποχώρηση του Lynch το 1997 οι Dokken κακά τα ψέματα απλώς υπάρχουν για να θυμίζουν σε όλους εμάς ότι η δεκαετία του 80 ήτανε και θα παραμείνει αξεπέραστη. Ακόμα και η βοήθεια σπουδαίων κιθαριστών όπως του Reb Beach ή του John Norum σε περιοδεία απλά συντήρησε το σχήμα μην έχοντας να του δώσει κάτι παραπάνω.

Οι Dokken λοιπόν ήρθανε περιοδεύοντας για να προωθήσουν το περσινό αδιάφορο “Hell to Pay”. Από την αρχική τους σύνθεση μόνο οι Don Dokken και Mick Brown στα τύμπανα έχουνε παραμείνει. Στο μπάσο ο γνωστός session Barry Sparks ο οποίος έχει παίξει με MSG, Malmsteen κτλ κτλ. Εδώ να θέσω ένα ερώτημα: Γιατί στην αφίσα αναφέρονταν ως Dokken and Barry Sparks; Τόσο εμπορικότητα έχει το όνομα του κυρίου Sparks; Στην κιθάρα η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς άκουγε στο όνομα Jon Levin. Θα τα πούμε όμως παρακάτω καλύτερα.

Αρκετή λοιπόν ώρα πριν ξεκινήσει η συναυλία βρισκόταν πολλοί οπαδοί έξω από το Club του Μύλου. Οι πόρτες άνοιξαν με καθυστέρηση αλλά αυτό που μου άρεσε ήτανε ότι για μια τέτοια συναυλία μαζεύτηκε αρκετός κόσμος αν αναλογιστούμε την απαξίωση την οποία δέχονται τέτοια group από διάφορους “μεταλλάδες” στη χώρα μας όπως “να έρχονται οι Dokken οι μαλ… οι ποζεράδες”. Ποζεράδες ξεποζεράδες με το που σκάσανε μύτη στη σκηνή με το “Kiss of Death” και καπάκι στη μούρη το “Hunter” το σχεδόν γεμάτο Club του Μύλου σειόνταν. Όλοι είχαμε χαθεί, συγκινηθεί πείτε το όπως θέλετε. με το να ακούμε τραγούδια που γράψανε ιστορία..” Into The Fire”, “Unchain The Night”, “Dream Warriors”, “Breaking The Chains”, όλοι έχουμε ξεφύγει έχουμε ξελαρυγγιαστεί.

Α ναι να πούμε και για τον Jon Levin. Μοιραία τα μάτια όλων μας στραμμένα επάνω του λόγω Lynch ο τύπος απλά έσπειρε. Έπαιξε με μοναδική μαεστρία τα σόλο του Lynch πολλές φορές το πιστεύετε δεν το πιστεύετε καλύτερα και το μόνο σόλο που δεν έπιασε ήταν του Dream Warriors. Σε όλα τα άλλα του βγάλαμε το καπέλο. Άλλωστε ο τύπος έχει παίξει και με τους Warlock στη δεκαετία του 1980 πριν τα παρατήσει για να γίνει δικηγόρος αλλά αν τελικά το έχεις μέσα σου the fire still burns!

Ο Μick Brown στα τύμπανα κοπανούσε με σιγουριά ο Sparks στο μπάσο ανετότατος ενώ ο ηγέτης Don Dokken αν και πενηντάρης πια ήτανε κινητικότατος ομιλητικότατος με όμορφες ατάκες και αυτοπαρωδικό χιούμορ ενώ και η φωνή του κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα.

Τι άλλο αξίζει να αναφέρουμε; Ότι ο κόσμος δεν άφηνε τους Dokken να φύγουνε από τη σκηνή και κάνανε 2 encore παίζοντας και κομμάτια που δεν είχανε προγραμματισμένα; Ότι ο Dokken είχε πάθει πλάκα με τις αντιδράσες του κοινού;

Το υπόλοιπο set-list ήταν:

“Too High To Fly”, “Alone Again”, “When Heaven Comes Down”, “Ιt’s Not Love”, “Tooth And Nail”

Εncore: “Haunted”, “In My Dreams”

Εncore 2: “Just Got Lucky”, “Paris Is Burning”

Όπως βλέπουμε μόνο 2 νεότερα τραγούδια παίξανε ένα από το “Dysfunctional” του 1995 και ένα από το περσινό. Πραγματικό best of και είμαστε τυχεροί που έστω και 20 χρόνια μετά ακούσαμε αυτά τα κομμάτια. Διότι εντάξει μπορεί πλέον τα περισσότερα μεγάλα group να έχουνε πέσει σε συνθετικό μαρασμό και να παίζουν παλιά κομμάτια που τους καθιέρωσαν εκ του ασφαλούς όπως ακούγεται από πολλούς έλα όμως που εμείς οι Έλληνες οπαδοί τους δεν μπορούσαμε να τα απολαύσουμε τότε αφού δεν έρχονταν για περιοδεία τα group αυτά από εδώ. Οπότε τα απολαμβάνουμε έστω και τώρα και κάπου η γκρίνια ότι παίζουν εκ του ασφαλούς καταντάει αντιφατική γιατί δεν νομίζω ότι είχε κανείς Έλληνας οπαδός τη χαρά να ακούσει αυτούς τους ύμνους το 1988 για παράδειγμα. Αυτά και μακάρι να ξαναέρθουνε.

Θοδωρής Angus