THE ASTRAL EPISODE SPACE ODYSSEY REGAIN 9/5/2005

Όσοι ανήκουν στο Neo-Classical κοινό, εκτιμούν τον Richard Anderson για την προσφορά του με τους Majestic, Time Requiem και εσχάτως Space Odyssey.. Την προηγούμενη φορά είχαμε παρουσιάσει το φοβερό ντεμπούτο τους, “Embrace The Galaxy” και αυτή τη φορά είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το νέο δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο “The Astral Episode”.

Λοιπόν όσο εκτιμώ τον θεό πληκτρά Richard Andersson, ακόμη περισσότερο εκτιμώ τον καταπληκτικό Nils Patrick Johansson που αναλαμβάνει τα φωνητικά για άλλη μια φορά και είναι πραγματικά φοβερό να ακούς τον Dio να τραγουδάει neo-classical! Πραγματικά δεν ξέρω αν ο κανονικός Dio θα τα κατάφερνε τώρα σ’αυτή την ηλικία να φέρει σε πέρας μια τέτοια αποστολή. Απο κει και πέρα σ’αυτό το άλμπουμ ο κιθαρίστας Magnus Nilsson παίζει και το μπάσο (με επιτυχία θα έλεγα), ενώ στα τύμπανα έχουμε τον Andreas Brobjer (Platitude). Εντάξει ας μην γκρινιάζουμε για τους Jacob και Csorsz, ο δίσκος βρίσκεται σε πολύ καλό τεχνικό επίπεδο.

Προσωπικά, πάντα ήθελα ο Andersson να κυκλοφορήσει κάτι πιο ευθύ και άμεσο απο τους Time Requiem, λιγότερο prog και να αφοσιωθεί περισσότερο στη σύνθεση, παρά στην εκτέλεση. Αυτό έγινε στο πρώτο άλμπουμ του γκρουπ, όμως συτυχώς για μένα, δεν συνεχίζεται στο καινούριο άλμπουμ, που είναι σαφώς πιο πολύπλοκο και με μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια. Το αποτέλεσμα είναι ο δίσκος να ακούγεται σαν μια ελαφρώς πιο light εκδοχή των Time Requiem, ενώ συνθετικά ομολογώ πως περίμενα κάτι πολύ ανώτερο. Όχι πως τα κομμάτια είναι άσχημα αλλά εντάξει, κάποτε πρέπει ο Anderson να πάψει να ξεπατικώνει τις φωνητικές γραμμές απο 3 4 συγκεκριμένα κομμάτια του Malmsteen κι αν δεν το κάνει αυτό τουλάχιστον να πάψει να προσπαθεί να ξεπατικώσει τον εαυτό του, κάτι που κάνει για παράδειγμα στο “Lord Of The Wings” (ωραίο αλλά...) που είναι μια προσπάθεια αντιγραφής του θεϊκού “Requiem For A Dream” (ένα απο τα καλύτερα Neo-Classical τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ) του πρώτου άλμπουμ.Επίσης τα ρεφραίν μου φάνηκαν πιο χαρούμενα και Europower σ’αυτό το άλμπουμ.

Κρίμα γιατί είχα πολλές απαιτήσεις, και το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο “Through Dreams And Reality” είναι φοβερό (αν και αρκετά πιο progressive απο αυτό που περίμενα) και ήμουν «φτιαγμένος» για κάτι σπουδαίο. Παρόλαυτα, οι fan του χώρου αξίζει να του ρίξουν ένα αυτί γιατί όπως και να το κάνουμε oι Andersson/Johansson είναι μορφές..

Κώστας Λιανίδης