ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ 9/5/2005

Αν και δεν έχω γενέθλια ή τίποτα τέτοιο τέλος πάντων, έχει αρχίσει να με πιάνει κατάθλιψη αναφορικά με το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Είναι ήδη 5^ος του 2005 και εγώ εξακολουθώ να σημειώνω στη δουλειά ημερομηνίες του 2004. Μήπως δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο τουτέστιν ότι και στο 2025 να φτάσουμε (πρώτα με το καλό δηλαδή) εγώ να εξακολουθώ να γράφω ημερομηνίες που έχουν να κάνουν με την πρώτη δεκαετία του 2000; Δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν και πρωί εμένα μου έχει βγει η γνωστή μελαγχολία μίας μοναχικής νύχτας με ένα ποτήρι jameson και ένα τσιγάρο για συντροφιά (το τσιγάρο το έβαλα για την ατμόσφαιρα, κατά τα άλλα το έχω κόψει). To cd στο χαμηλό να παίζει μία blue μελωδία της Cassandra Wilson και εγώ να πασχίζω να καταλάβω τον εαυτό μου. Τέλος πάντων. Ας μπούμε στο προκείμενο γιατί αν αρχίσω να με ψυχογραφώ χέσε μέσα. Ας βάλω καλύτερα Curtis Mayfield και ας πιάσω τη μέρα από την αρχή.

Οι μέρες του Πάσχα περάσανε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και κατέληξαν με απίστευτη αγωνία εξαιτίας κυρίως του τελευταίου βιβλίου του Ίαν Ράνκιν που διάβασα, το Υπόθεση Αίματος από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (2005). Ο Ράνκιν είναι ένας καταξιωμένος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων με κεντρικό ήρωα τον επιθεωρητή Ρέμπους, ένας αρκετά εκκεντρικός μπάτσος που αποτελεί πολλές φορές και ο ίδιος πρωταγωνιστής υποθέσεων που απασχολούν το τμήμα του. Αυτό που μου είχε αρέσει στο προηγούμενο μυθιστόρημά του το οι Αναστημένοι (Μεταίχμιο, 2003) (κλικ εδώ) ήταν πρώτον οι ποικίλες αναφορές σε διάφορες μουσικές που ταίριαζαν με την εκάστοτε περίσταση καθώς και η μοναχικότητα, η σκληράδα και η αμεσότητα του Ρέμπους (αν και τα δύο τελευταία αποτελούν χαρακτηριστικά που εμφανίζονται σε ήρωες νουάρ μυθιστορημάτων εντούτοις ο Ράνκιν τοποθετεί με ιδιαίτερη μαεστρία σε ένα μη νουάρ αλλά απλά αστυνομικό τοπίο ένα κατεξοχήν νουάρ χαρακτήρα). Επίσης μου άρεσε το είδος της φιλίας που έχει αναπτυχθεί μεταξύ του Ρέμπους και της αστυνομικίνας (το μπατσίνα δεν μου αρέσει ως όρος αλλά από ότι φαίνεται και το αστυνομικίνα δεν πάει πίσω) Σιβόν Κλάρκ με την οποία λύνει και τα περισσότερα μυστήρια.

Τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά εμφανίζονται και στο Υπόθεση Αίματος, το οποίο αποτελεί καταρχήν ένα πολύ πιο ενδιαφέρον σε πλοκή μυθιστόρημα. Σε ένα σχολείο σκοτώνονται δύο δεκαεφτάχρονοι μαθητές και τραυματίζεται ένας ακόμα από έναν πρώην στρατιωτικό ο οποίος και αυτοκτονεί. Το συγκεκριμένο φονικό το οποίο πραγματοποιείται χωρίς προφανή αιτία καλείται να διαλευκάνει ο Ρέμπους, ο οποίος όμως βρίσκεται ύποπτος για το φόνο ενός μικροκακοποιού. Για μία παλιότερη καταδίκη, ο τελευταίος εκφόβιζε την Σιβόν με αποτέλεσμα όλα τα στοιχεία να συνηγορούν για την ενοχή του Ρέμπους. Παράλληλα, κατά την διαδικασία διερεύνησης των φόνων στο σχολείο, ο Ρέμπους ανακαλύπτει ότι όλα τα πρόσωπα της τραγωδίας συνδέονται μεταξύ τους σε ένα πολύπλοκο γαϊτανάκι με ναρκωτικά, γκόθικ πάρτυ, στρατιωτικές εμμονές και διαδικτυακές καταστάσεις.

Καταρχήν, θα ήθελα να τονίσω ότι το συνιστώ ασυζητητί σε όσους τους αρέσουν τα αστυνομικά, κατά δεύτερον θα ήθελα να πω σε όσους δεν έχουν διαβάσει Ράνκιν αλλά θα ήθελαν να γνωρίσουν τον συγγραφέα ότι δεν είναι κανένα δύσκολο νουάρ με εξαιρετική ατμόσφαιρα, φοβερά ψυχογραφήματα, πολιτικοποιημένη στάση, έξοχους συνειρμούς και εντυπωσιακές περιγραφές λατρεμένων μητροπόλεων. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον αστυνομικό με πλοκή που σε κρατάει σε φοβερή αγωνία μέχρι το τέλος αλλά που ξεχνιέται αμέσως μόλις διαβαστεί. Το μόνο που μένει είναι ο κτηνώδης χαρακτήρας του επιθεωρητή Ρέμπους τον οποίο περιμένεις να ξανασυναντήσεις στο επόμενο μυθιστόρημα του Ράνκιν.

Δέσποινα Καβουσανάκη