VOODOOLUBA NIOBE Soniq 11/5/2005

Η Sonig είναι δισκογραφική εταιρία με γερμανική συνείδηση. Ξεκαθάρισε εξαρχής το λόγο ύπαρξης και τους στόχους της και προχωράει με τάξη και συνέπεια, σεβόμενη δογματικά τη βασική αρχή της: ο καθένας πρέπει να μπορεί και να είναι ικανός να κάνει ό,τι θέλει.

Αυστηρώς φιλελεύθερη λοιπόν λέει η Sonig πως είναι και κυκλοφορώντας το Voodooluba δεν εκτίθεται αφού οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί η Yvonne Cornelius για να το φτιάξει είναι η φαντασία και η αταξία.

Η αλήθεια είναι ότι επειδή αφήνονται πολλά στην ψυχική διάθεση ή την ακουστική ικανότητα του ακροατή, ο δίσκος αυτός σου δίνει βαθμούς ελευθερίας. Αν δηλαδή η εικόνα που σου έρχεται στο άκουσμά του είναι μαυράκια να κόβουν σβούρες στην Alexanderplatz χορεύοντας το χορό της βροχής, ε, το Voodooluba δεν προσβάλλεται.

Λειτουργεί όμως και αλλιώς…

Η Niobe συμπυκνώνει τους ήχους και τις ιδέες της σε μικρής διάρκειας κομμάτια με αποτέλεσμα στο πέρας της πρώτης ακρόασης του δίσκου να μην είσαι σίγουρος για το τι έχεις ακούσει ή δεν έχεις ακούσει. Εν ολίγοις μπερδεύεσαι. Δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις γιατί αυτό που έχει μελωδία και τραγούδι καταλήγει στα αυτιά σου ως νυσταγμένοι Autechre. Πάντως ακόμα και έτσι ακούγεται ευχάριστα. Έχει πλάκα.

Με λίγες επαναληπτικές ακροάσεις το πράγμα αλλάζει

Την αρχή κάνει το Voodooluba TV Show με “ταμπούρλα” και “σφυρίχτρες”. Σωστό πανηγύρι που διακόπτεται σε κάποια φάση από το TV show και ,πάνω που αρχίζεις να χαλαρώνεις, ξαναρχίζει. Στο Tengo Yoruba η κλασσικά εκπαιδευμένη φωνή της Cornelius παίζει βραζιλιάνικο ταμπλό και με το zur wilden flotte να ακολουθεί αιφνιδιάζει τον ακροατή με το εντελώς διαφορετικό ηχόχρωμα που παίρνει. Αναφέρω ότι σε αυτό το σημείο ακούμε κάτι σαν remix της Shirley Bassey με παρεμβολές. Και μάλλον είναι επιτυχημένη η παρατήρηση αυτών που λένε πως το να ακούς το Voodooluba είναι σαν να ακούς ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Αλλάζεις συνεχώς σταθμούς, ακούς μουσική, συζητήσεις και δεν δίνεις σημασία στις παρεμβολές.

Κορυφαία στιγμή του δίσκου-χωρίς αυτοπεποίθηση- θεωρώ το password. Καθαρή, απλή, κυκλική και μαγική η μελωδία του ξυλόφωνου(?) και με μικρό παιχνίδι στο ρυθμό που το εξυψώνει. Στο like a dog καθώς και σε άλλα κομμάτια η Niobe απολαμβάνει την παρέα του Andi Toma, συνεργασία που έχει ξαναγίνει σε δουλειά των Mouse on Mars με πιο συμβατικά αποτελέσματα. Και αν ξεκινάει κάπως στρυφνά το κομμάτι, ρυθμικό και ενδιαφέρον καταλήγει.

Από εδώ και πέρα επέρχεται χαλάρωσις. Τα good old owl, time too slow και idly lovely σημαδεύονται από την γλυκιά blues-jazz ερμηνεία της Niobe.Το Hawaii’s Garden με easy listening φόρμα σε πάει εκεί που υπόσχεται και θυμίζει ότι έχουμε να κάνουμε με δουλειά που κινείται στο χώρο της electronica. Και όπως όλοι οι τίτλοι ανταποκρίνονται τέλεια στο περιεχόμενο των τραγουδιών, το Ghoast’s Wharf Quartet στοιχειώνει με τα πειραγμένα φωνητικά πάνω από την υπνωτική ακουστική κιθάρα.

Το τέλος έρχεται με το Surprise που το αυτί μου δέχεται ως κράμα του man-size sextet της PJ Harvey και της μελωδίας της ευτυχίας. Παρόλα αυτά είναι η μόνη στιγμή του που δεν χωνεύω. Είναι κομμάτι εύληπτο που μπορεί όμως να εκνευρίσει.

Καλά κάνει και υπάρχει και αυτό … γιατί μετά από λίγες ακροάσεις τα παιχνίδια του Voodooluba γίνονται καλοδεχούμενα κάθε ώρα και στιγμή, γίνονται εξάρτηση και μόνο το surprise έχω να μου θυμίζει ότι μπορεί αυτό που ακούω να είναι μουσική για παράξενους και σπαστικούς. Βρες λοιπόν ένα κομμάτι να μισείς και καλή ακρόαση.

Πόπη Πανίδου

Atraktos.Net