DEAR WENDY Τόμας Βίντεμπεργκ 19/5/2005

Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να συγκεντρωθώ να γράψω τίποτα σχόλια για το Dear Wendy (Δανία 2004), την καινούρια ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ αλλά ρε γαμώτο είναι μία σήμερα εδώ που από το πρωί μιλάει στο τηλέφωνο και λέει για ταξίδια και εκδρομές και κοντεύω να φρικάρω. Προς το παρόν βέβαια η μόνη αξιοπρεπής αντίδραση που έχω βρει είναι να μιλάω δυνατά μόνη μου, πράγμα όμως που δεν πιάνει πάντα. Έτσι ανακάλυψα ότι εκτός από το ότι συγκεντρώνομαι για να ακούσω και το παραμικρό που θα πει, λέω και αρλούμπες μια και δεν σκέφτομαι καθόλου τι βγαίνει από το στόμα μου. Καταλαβαίνετε δηλαδή σκηνικό. Τέλος πάντων. Τώρα έχουν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα, οπότε βουρ!!

Μετά το Dogville που θεωρώ ταινία της δεκαετίας, έρχεται πάλι ο γίγαντας Λαρς να δώσει συνέχεια στην ιστορία της Αμερικής μέσα από ένα σενάριο (Ο Βίντερμπεργκ έχει υπογράψει τη σκηνοθεσία της και όχι το σενάριο) που έχει ως κεντρικό θέμα την υπερβολική λατρεία των όπλων στην Αμερική. Ένα πιτσιρικάς ονόματι Ντικ, διαπιστώνει ύστερα από ένα τυχαίο γεγονός ότι το κόμπλεξ κατωτερότητας, που του δημιουργεί ο τίτλος «ο Αποτυχημένος» που οι άλλοι του έχουν προσδώσει εξαλείφεται, όταν αρχίζει να κουβαλάει ένα όπλο. Αν και ειρηνιστής, αποφασίζει να φτιάξει μία συμμορία με διάφορους «αποτυχημένους» που θα ήθελαν να μοιραστούν αντίστοιχες με τη δική του εμπειρίες. Έτσι ανακαλύπτει καταρχήν τον Στίβι, έναν απόλυτο γνώστη των όπλων και κατά δεύτερον τους Φρέντι, Χιούι και Σούζαν με τους οποίους φτιάχνουν τη συμμορία των Δανδήδων, η οποία κινείται, ζει και αναπνέει κάτω από την τρομερή δύναμη των όπλων.Κάποια στιγμή εντάσσεται στη συμμορία ο Σεμπάστιαν, η συμπεριφορά του οποίου σηματοδοτεί και την αρχή ενός απίστευτου τέλους για τους Δανδήδες.

Αυτό που μου αρέσει στα σενάρια του Τρίερ είναι αυτή η αβεβαιότητα ως προς το χρόνο που τα γεγονότα διαδραματίζονται. Στην συγκεκριμένη ταινία δεν ήμουν σίγουρη αν αυτή εξελισσόταν τον 19ο ή τον 20ο αιώνα πράγμα που καταρχήν με έκανε να θέλω να παρατηρώ όσο γίνεται πιο προσεκτικά το περιβάλλον του κεντρικού θέματος προκειμένου να καταλάβω πού αναφέρεται ο γίγαντας. Ένα δεύτερο πράγμα που μου αρέσει στα σενάρια του Τρίερ είναι η αφήγηση που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Ένα τρίτο πράγμα που μου αρέσει στον Τρίερ είναι η επιλογή του καστ που σε κάθε ταινία διαπιστώνω πόσο ταιριαστό είναι.

Αλλά μόνο για τον σεναριογράφο θα λέω;Τι γίνεται με τον σκηνοθέτη;

Αν και δεν ξέρω πολύ τον Βίντερμπεργκ μια και η μόνη ταινία του που έχω δει είναι το Οικογενειακή γιορτή (ένα εξαιρετικό ομολογουμένως δράμα που εξελίσσεται στους κόλπους μίας μεγαλοαστικής οικογένειας) εντούτοις μπορώ να πω ότι απέδωσε θεσπέσια το σενάριο του Τρίερ. Η κοιλιά που έκανε η ταινία στο δεύτερο μέρος οφειλόταν κατά κύριο λόγο στο σενάριο (ο λόγος και ο τρόπος του μακελειού ήταν λιγάκι τραβηγμένος από τα μαλλιά) και όχι στη σκηνοθεσία που έκανε ό,τι μπορούσε για να δομήσει μία κακή σεναριακή στιγμή.

Παρόλα αυτά η ταινία είναι πολύ καλή και νομίζω ότι σε όσους άρεσε το Dogville οφείλουν αν όχι να τους αρέσει τουλάχιστον να δουν μία έστω και ελεύθερα εκφρασμένη συνέχειά του.

Δέσποινα Καβουσανάκη