 |
|
|
|
ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ
|
Σε μια εποχή όπου η πρωτοτυπία είναι το ζητούμενο, όπου όλα υποτίθεται πως τα έχουμε ακούσει, σε μια Ελλάδα όπου το να βρεις μια αξιόλογη δισκογραφική πρόταση είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα (για την πρωτοτυπία των εκφράσεών μου θα συζητήσουμε άλλη φορά…), κάθε καλλιτεχνικό έργο που έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό θα πρέπει να γίνεται δεκτό με ικανοποίηση. Ανεξάρτητα από το αν το έργο αυτό πετυχαίνει εξ ολοκλήρου τους στόχους του ή όχι.
Τα γράφω όλα αυτά παρασυρόμενος από τις αντιδράσεις του κόσμου της Θεσσαλονίκης στο live των Αγγελάκα – Βελιώτη στο Ξυλουργείο του Μύλου. Ένα κοινό που στην πλειοψηφία του δυσαρεστήθηκε από τη νέα μουσική κατεύθυνση του άλλοτε ηγέτη των Τρυπών, ενός εκ των σημαντικότερων ελλήνων καλλιτεχνών. Ένα κοινό που έδειξε να αδημονεί να ακούσει ξανά με τις παλιές εκτελέσεις τα κλασικά τραγούδια των Τρυπών και να βλέπει τον Αγγελάκα να χοροπηδάει στη σκηνή. Φανταστείτε τι ένιωσε δηλαδή βλέποντάς τον καθισμένο σε μια καρέκλα κατά το 70λεπτο σετ…
Κι όμως, το κοινό θα ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να κράξει τον Αγγελάκα, αν αυτός επανερχόταν στη δισκογραφία με έναν ακόμα δίσκο βασισμένο στη γνωστή ενορχηστρωτική άποψη των δίσκων των Τρυπών. Το κοινό θα έπρεπε να δυσφορήσει βλέποντάς τον και πάλι να χοροπηδάει και να τραγουδάει στηριζόμενος πάνω στο μικρόφωνο. Άντ’ αυτού, δυσφορεί γιατί ο Αγγελάκας προχώρησε. Άλλαξε. Δεν έμεινε στα γνωστά. Και το άλμπουμ Οι Ανάσες των Λύκων με τον Νίκο Βελιώτη είναι η απόδειξη έπ’ αυτού. Μπορεί το στυλ τού πώς γράφει στίχους να παρέμεινε ίδιο (και πώς να αλλάξει άλλωστε μετά από τόσα χρόνια), η μουσική συνοδεία τους όμως είναι πια εντελώς διαφορετική. Τα πειραγμένα βιολοντσέλα του Βελιώτη και οι ηλεκτρονικές τοποθετήσεις των Χαρμπίλα, Καριωτάκη και Coti K. δίνουν ένα αποτέλεσμα βαρύ μεν, καθόλου στριφνό και πολύ ενδιαφέρον δε.
Αυτό που κάνει ο Αγγελάκας με το Βελιώτη στις Ανάσες των Λύκων δεν έχει και πολλά αντίστοιχα παραδείγματα. Μουσικά ανάλογη προσπάθεια και μάλιστα με άριστα αποτελέσματα ακούσαμε πέρυσι από τον Max Richter στο The Blue Notebooks. Κατά βάση ύφος που στηρίζεται στην κλασική μουσική, πειραγμένο όμως με τα τερτίπια της ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο έργων έγκειται στο γεγονός ότι στο πρόσφατα κυκλοφορηθέν άλμπουμ δίνεται μεγάλη βάση και στους στίχους, όχι μόνο στη μουσική. Το αποτέλεσμα είναι ότι στις Ανάσες των Λύκων υπάρχουν ουσιαστικά εννιά τραγούδια (όχι… πληρωμένα) και όχι μουσικά θέματα.
Και ενώ τα βιολοντσέλα του Βελιώτη παίζονται βρώμικα, καθαρά, όρθια και ανάποδα, όπως σημειώνει και το booklet του cd (κυρίως αντισυμβατικά δηλαδή), η φωνή του Αγγελάκα βγαίνει ανέγγιχτη, αμόλυντη και καθαρή όπως την έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια. Απλά πιο σκοτεινή σε σχέση με το παρελθόν. Το γεγονός αυτό το θεωρώ το μοναδικό, αλλά αρκετά σημαντικό μειονέκτημα του άλμπουμ. Θα προτιμούσα μια εκδοχή με έναν πειραματισμό και στα φωνητικά, μια διαφοροποίησή τους, που δεν θα θύμιζε σε κανένα σημείο το ένδοξο παρελθόν της φωνής του και δεν θα έφερνε ειδικά στο μυαλό το προ δωδεκαετίας mini άλμπουμ Ένα Υπέροχο Τίποτα (Αγγελάκας – Καρράς), όπως γίνεται έντονα στο κομμάτι Θα ‘ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα.
Η ύπαρξη των καθαρών φωνητικών, όμως, στερεί το δικαίωμα σε κάποιους να χαρακτηρίσουν το άλμπουμ πολύ δύσκολο, στριφνό και οτιδήποτε άλλο αποκαρδιωτικό για τον αναγνώστη. Γιατί θεωρώ πως κάθε μουσικό έργο που μπορεί να τραγουδηθεί είναι από τη φύση του πάντοτε πολύ πιο εύκολο να ακουστεί σε σχέση με την αντίστοιχη ορχηστρική εκδοχή του. Κάθε κομμάτι που ωθεί τον ακροατή να ψιθυρίσει τους στίχους και να ταυτιστεί μαζί τους είναι πάντοτε πιο ελκυστικό από ένα σκέτο μουσικό θέμα, ή ένα θέμα με έντονα πειραματικά στοιχεία στα φωνητικά. Για παράδειγμα, αν το κλειστοφοβικό ομότιτλο με το δίσκο track δεν περιείχε και τη μελωδία των απέριττων στίχων του Αγγελάκα, θα ήταν πραγματικά δύσκολο να ελκύσει την ακρόαση.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η επί του ψηφιακού δίσκου συνεργασία των Αγγελάκα – Βελιώτη κυλά συναρπαστικά και στα 42 λεπτά διάρκειάς της όντας πλούσια σε ήχους βιολοντσέλων, laptopικών ρυθμών και μελωδιών, καθώς και καθηλωτικών στίχων που συντελούν στη δημιουργία ενός σκοτεινού και άκρως ατμοσφαιρικού κλίματος. Ξεχωρίζουν μονομιάς το εναρκτήριο Κρίμα Να Μην Είσαι Εδώ και το κατα(π)ληκτικό Ποιος Καίγεται Απόψε, ενώ αποκλείεται ο ακροατής να μην δώσει προσοχή στις τολμηρές διασκευές της Πλημμύρας του Βαμβακάρη και του Κάθε Τρελό Παιδί του Χατζιδάκι.
Παρά το μειονέκτημα που αναφέρθηκε στη μέση αυτού του κειμένου, και που αφορά κυρίως μια μουσικά ιδεολογική άποψη, αφού το τελικό αποτέλεσμα δεν επηρεάζεται από την επιλογή που έκαναν οι δύο καλλιτέχνες, θεωρώ ότι το άλμπουμ Οι Ανάσες των Λύκων θα αποτελεί από εδώ και πέρα σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη ελληνική μουσική, οπότε δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι θα είναι κατά 99% και η καλύτερη κυκλοφορία για τον εγχώριο ροκ - με την πολύ ευρεία έννοια χώρο - για το 2005. Σπεύσατε!
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Local
