Γράμμα στον STEVE WYNN 30/05/2005 Club, Μύλος, Θεσσαλονίκη 1/6/2005

Α ρε Steve, τι έχω κάνει για την πάρτη σου!

Το 2001 ταξίδευα πέντε ώρες από το Freiburg που ζούσα στη Νυρεμβέργη για να σε δω. Το 2003 κατέβηκα στην Αθήνα όπου έπαιζες με τους Nomads, αφού η εμφάνισή σου στη Θεσσαλονίκη ακυρώθηκε, ενώ μερικούς μήνες νωρίτερα, στο secret gig που είχες δώσει στο Residents (02/2003) δεν πήγα στους Bellrays για να σε απολαύσω. Τη Δευτέρα 30 Μαΐου 2005, που έπαιξες στη Θεσσαλονίκη μετά από 4 χρόνια με full μπάντα, ήρθα από Σέρρες και έφυγα ξανά πίσω μετά το τέλος της εμφάνισής σου (κατά τις 1.30), έχοντας και να ξυπνήσω στις 6 το πρωί…

Εσύ, όμως, τι έχεις κάνει για την πάρτη μου; Δε λέω, μου έχεις χαρίσει στιγμές έντασης και απόλαυσης με τις δισκάρες που έχεις κυκλοφορήσει. Όμως, αν θέσουμε τη συζήτησή μας σε συναυλιακή βάση, τον τελευταίο καιρό έχεις αρχίσει να μη μου δίνεις πολύ σημασία. Ειδικά μετά το live της Δευτέρας στο club του Μύλου, ίσως να με κάνεις να το σκεφτώ πολύ για να ξαναέρθω σε συναυλία σου εφόσον συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο.

Όχι, ότι δεν πέρασα καλά, ότι δεν κουνήθηκα στους ρυθμούς τους δικούς σου και της εξαιρετικής σου μπάντας Miracle 3, ότι δεν τραγούδησα τους στίχους σου, ότι δε γούσταρα το παλαιομοδίτικο face to face guitar playing σου με τον Jason Victor, ότι δεν ενθουσιάστηκα που τόσος πολύς κόσμος σε τίμησε με την παρουσία του κι ας ήταν Δευτέρα βράδυ, ότι δεν απόλαυσα που κατά τη διάρκεια της συναυλίας σε αποθέωσε, ότι δεν ένιωσα έκπληξη και χαρά που μετά από αυτή ο ίδιος ο κόσμος δημιούργησε ένα απρόσμενο πάρτι στο χώρο του club με τις punk rock επιλογές του dj-ηχολήπτη-μπασίστα Στέφανου. Αυτό που με απογοήτευσε ήταν η επιλογή των τραγουδιών σου. Μια επιλογή που στο 90% την έκανες και στο live σου στο Gagarin (04/2003) και στο Residents και στη Νυρεμβέργη. Κομμάτια, πολλά από τα οποία είναι λατρεμένα μεν, χιλιοπαιγμένα δε. Ξέρεις Steve, μου δίνεις την εντύπωση ότι βαριέσαι να ασχοληθείς με άλλα τραγούδια, πέρα από αυτά τα 30-40 πάνω κάτω που έχεις παίξει τις τελευταίες φορές που σε παρακολούθησα. Δίνεις μεγάλη βάση στα τελευταία προσωπικά σου άλμπουμ (από τα οποία παίζεις όμως πάντα τα ίδια) και έπειτα καταπιάνεσαι και με κάποια από τα παλιότερα, χωρίς να λησμονείς φυσικά την Dream Syndicate περίοδό σου. Ακόμα όμως και σε αυτά, ήταν ελάχιστες οι “νέες” επιλογές σου από τα παλιά σου (το Burn θυμάμαι κυρίως, αλλά και αυτό DS ήταν).

Όμως Steve, εγώ τη Δευτέρα έτρεξα από τις Σέρρες γιατί πίστεψα ότι θα ακούσω κομμάτια that you did after your band broke up (όπως διατείνεσαι στο πρόσφατα κυκλοφορηθέν best of σου). Πίστεψα ότι θα επέλεγες τραγούδια από αυτά τα 15 χρόνια που εκδίδεις προσωπικούς δίσκους. Δεν έχεις γράψει άσχημα κομμάτια… Τουναντίον, η καριέρα σου πήρε πολύ τα πάνω της στη solo πορεία της και σε αυτό συνέβαλλαν τα μέγιστα τα εξαιρετικά τραγούδια των οχτώ αυτών δίσκων. Οπότε, είμαι σίγουρος ότι και εσύ το ξέρεις πως υπάρχουν και άλλα πέρα από αυτά τα 30-40 που έχεις επιλέξει τα τελευταία χρόνια. Άσε, βέβαια, που από ένα σημείο και μετά, στο δίωρο live σου άρχισες να μας θυμίζεις για το what you did before your band broke up. OK σύμφωνοι (αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος της περιοδείας σου), αλλά σε έναν αμύητο δίνεις την εντύπωση πως τελικά αυτοί οι Dream Syndicate ήταν μια μπάντα με 5-6 hit και τίποτε άλλο, αφού συνέχεια παίζεις τα ίδια κομμάτια. Δηλαδή από όλη αυτή την ιστορία της δεκαετίας του 80 αυτό που έμεινε ήταν μόνο το Boston, το That’s What You Always Say, το Days Of Wine And Roses, το When You Smile, το The Side I’ll Never Show; Εμένα αλλιώς μου τα έμαθε ο Σημαντήρας από το ραδιόφωνο.

Θεωρώ Steve, ότι οι ήρωές μου στη μουσική είναι εντελώς διαφορετικοί από τους άλλους καλλιτέχνες, από αυτούς που μετά βδελυγμίας έχω απορρίψει τόσο μέσα από τα κείμενά μου, όσο και μέσα από κόντρες που είχα με φίλους. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι ήρωές μου συμπεριφέρονται πάντοτε αλλιώς τόσο δισκογραφικά, όσο και επάνω στη σκηνή. Όταν, όμως, οι δικοί μου ήρωες επαναλαμβάνονται όπως και οι άλλοι, τότε πάνω απ’ όλα εκθέτουν εμένα σε όλους αυτούς με τους οποίους έχω κοντραριστεί, αλλά συνάμα αρχίζουν να πέφτουν και στην υπόληψή μου. Δεν θέλω να φτάσουν σε αυτό το σημείο οι σχέσεις μας Steve. Εκτιμώ, όμως, ότι είναι αποκλειστικά στο δικό σου χέρι να μη το αφήσεις να συμβεί. Ελπίζω να μην κάνεις αυτή την αντίληψή μου για τους ήρωές μου να μετατραπεί σε ψευδαίσθηση. Γιατί τώρα που έχει καταλαγιάσει η ένταση του χορού, του τραγουδιού και του air drumming (πρέπει να είμαι από τους καλύτερους του είδους!), να ξέρεις Steve, ότι το live σου άφησε ένα μεγάλο κενό μέσα μου.

Δώσε τα φιλιά μου στη Linda,

Κώστας Παπασπυρόπουλος