SLIPKNOT+ Devilworx 30/5/2005 Θέατρο Λυκαβηττού 6/6/2005

Ήμουν κάποτε κι εγώ ένα μικρό μεταλάκι. Τίποτα το ιδιαίτερα ακραίο εκτός ίσως από μια εμμονή με τον King Diamond. Οι καιροί όμως άλλαξαν, το έριξα στις αγάπες και τα λουλούδια, πούλησα ή χάρισα τους περισσότερους metal δίσκους μου και εκτός από περιστασιακά δε ξαναασχολήθηκα με τέτοιους ήχους.

Τυχαία ανακάλυψα τους Slipknot - 9 μέλη, όλοι μασκοφόροι, metal από το σανατόριο, στίχοι συχνά ακατανόητοι, ποτισμένοι με το άγχος του εσωτερικού αδιεξόδου και με ολίγο από βελζεβούλ.

Το ένα mp3 έφερε το άλλο, το ένα cd έφερε το άλλο, βιντεοκασσέτες, cd-rom, άντε να μπω και λίγο στην ιστοσελίδα τους, δημιουργήθηκε ένα καινούριο μικρό πάθος. Κι εκεί που πάνε να διαλυθούν, έρχονται στην Ελλάδα. Σοκ.

Επί του θέματος:

Η δροσερή βραδιά άρχισε με τους έλληνες Devilworx -η εξέλιξη των Septic Flesh- που έτυχαν θερμότατης υποδοχής από το κοινό του θεάτρου του Λυκαβηττού. Το σετ πρέπει να κράτησε περίπου μισή ώρα αλλά το πιάσαμε το νόημα (“PRAISE SATAN” κλπ). Εκτός από αυτά τα μηνύματα που δε με συγκινούν, μουσικά στάθηκαν πολύ καλά, αρκούντως brutal και φαίνεται ότι η μετά-sceptic εποχή θα τους βρει σε ακόμα πιο επιτυχημένα μονοπάτια.

Με το τέλος του πρώτου μέρους ανέβηκαν στη σκηνή τεχνικοί και roadies και ξεκίνησε το στήσιμο του μουσικού βωμού των Slipknot. Αυτό κράτησε λίγη ώρα ενώ ολοένα και περισσότερος κόσμος κατέφθανε με ενθουσιασμό.

10 παρά, σβήνουν τα φώτα και κάνουν εμφάνιση τα παιδιά (με ελλείψεις*).

Ακολούθησε τρέλα, σχιζοφρένεια, αλαλαγμός στο σχεδόν γεμάτο θέατρο.

Μπροστά στην σκηνή οι φανατικοί μεταξύ γρονθοκοπημάτων και κλωτσιών έκαναν τον πολεμικό χορό τους.

Blister Exists, (sic), Disaster piece και η αδρεναλίνη στα ύψη με τις μουσικές του χάους.

Before I Forget, Left Behind, Vermillion. Πλέον και τα μέλη των Slipknot αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι εστί ελληνικό κοινό που δεν τραγουδάει απλώς, ουρλιάζει, χτυπιέται σε έξαλλη κατάσταση. Μας χειροκροτούν, μας επαινούν, εκπλήσσονται με τη βουνοκορφή που έχει γεμίσει από τους τζαμπατζήδες.

Πλακίτσες. Μας λέει ο τύπος ότι θα ακολουθήσει ανέκδοτο τραγούδι κι ότι δε θα μας πει τι είναι για να δει την έκπληξη στα μάτια μας. Αντί ανεκδότου ακούμε το χιτ Everything Ends και σείεται ο Λυκαβηττός.

Heretic Anthem, Duality.

* Στο Duality ο Corey (τραγούδι) μας παροτρύνει να τραγουδήσουμε με όλη μας την δύναμη για να φτάσει η φωνή μας μέχρι την Iowa όπου βρίσκεται ο Clown για σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Μεταφράζω τί ακόμα μας είπε: «Ένα πράγμα που αυτή η μπάντα υποστηρίζει είναι να φροντίζετε τους ανθρώπους σας, την οικογένειά σας ώστε τίποτα να μην τους πειράξει». Να μου ζήσει η νεολαία της ΧΕΝ. Ορίστε καλά παιδιά.

Προβληματισμοί: Η τηλεόραση μετέφερε την ανησυχία της εκκλησίας για αυτούς τους σατανιστές που έρχονται να βεβηλώσουν και να προπαγανδίσουν υπέρ του εωσφόρου. Ευτυχώς δε ξεσηκώθηκε κανείς. Πριν χρόνια ο King Diamond που είχε έρθει με όλα τα ανάποδα, τα αντεστραμμένα και τα σύνεργα λατρείας του εξω-από-δω μέσα μάλιστα στο Πάσχα, πώς του επιτράπηκε η είσοδος στη χώρα;

To Duality όμως επεφύλασσε και μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο Corey σκόνταψε και στραμπούληξε το πόδι του. Φαίνεται ότι πόνεσε πολύ και έβγαλε όλη την υπόλοιπη συναυλία κουτσαίνοντας. Ειρωνία o στίχος του Duality : “If the pain goes on, I’m not gonna make it”.

Επόμενο κομμάτι SpitIt Out και η ώρα του καθιερωμένου παιχνιδιού κάθε συναυλίας των Slipknot. Μας πρόσταξαν να κάτσουμε όλοι κάτω και μόλις μας δώσουν το σύνθημα («Jump the f@ck up») να κάνουμε το αυτονόητο. Ε, μόλις ήρθε η ώρα του πηδήματος, 6 χιλιάδες μπασκετμπολίστες ταράξαμε το βουνό.

Η φανατική ανταπόκριση του κόσμου κορυφώθηκε με τα People = Shit και Waitand Bleed ενώ για κλείσιμο κράτησαν το Surfacing.

Και τέλος.

Φανταστικός ο Joey στα ντραμς (η συμπάθειά μου από τότε που δήλωσε θαυμαστής του μακαρίτη Keith Moon των Who) και όλοι οι υπόλοιποι που έκαναν αυτό που έπρεπε. Διαλέγω να χαίρομαι με αγαθιάρικη διάθεση όταν μεγάλα συγκροτήματα λένε ότι δεν έχουν ξανασυναντήσει τέτοιο κόσμο όπως οι έλληνες και μας εκθειάζουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους Slipknot. Αφού μας δίνουν τον τίτλο του καλύτερου κοινού σε ολόκληρο τον πλανήτη, υπόσχονται ότι θα ξαναγυρίσουν και μας χαιρετούν.

Σωστά τα τρελόπαιδα...

Αριστοτέλης Ζ.