A CERTAIN TRIGGER MAXIMO PARK WARP RECORDS 17/6/2005

Για τους Μaximo Park έγραψα μερικά πράγματα στο review για το πρόσφατο Festival του Radio 1 στο Sunderland και χαίρομαι πάρα πολύ που έρχεται το album, όχι απλά για να επιβεβαιώσει τις καλές αρχικές μου εντυπώσεις αλλά για να με ενθουσιάσει σε μεγάλο βαθμό.

Το group λοιπόν από το Newcastle ,που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την άνοδο που γνωρίζει η βρετανική σκηνή τα τελευταία τουλάχιστον 2 χρόνια. Franz Ferdinand, Futureheads, Bloc Party και τώρα Maximo Park. Τα ονόματα που αναφέρθηκαν δεν είναι τυχαία, μιας και ο ήχος των Maximo Park έχει αρκετά κοινά και με τους τρεις. Η φρεσκάδα και σπιρτάδα των Franz , το νεύρο των Futureheads αλλά και η κάπως πιο σοφιστικέ και εσωστρεφής άποψη των Bloc Party συνυπάρχουν εδώ ,και μας κάνουν να τους εντάσσουμε όλους σε μία ενιαία κίνηση που μας έκανε να στρέψουμε και πάλι την προσοχή μας με τόσο ενδιαφέρον στο νησί.

Όπως θα πρόσεξαν κάποιοι στην αρχή οι Maximo Park κυκλοφορούν το “A Certain Trigger” στη Warp! Το ότι οι άνθρωποι που βγάζουν τους δίσκους των Boards Of Canada και του Squarepusher υπέγραψαν ένα κιθαριστικό συγκρότημα λέει χωρίς αμφιβολία πολλά.

Αν ψάξει κανείς για ονόματα που έχουν επηρεάσει τους Maximo Park, θα πρέπει να γυρίσει πίσω στα late 70s-early 80s και να αναφερθεί σε κάποιους σαν τους ΧTC ή τα groups της Postcard.

Δεν έχει όμως καμία σημασία να μπούμε σ’αυτή τη διαδικασία ,γιατί αυτό που βγαίνει από τα ηχεία τώρα που γράφω το κείμενο είναι τόσο παθιασμένο και επομένως αυθεντικό ,που πολύ απλά θα χάσουμε το δάσος βλέποντας το δέντρο.

Ακούω συνέχεια το ντεμπούτο τους εδώ και μία εβδομάδα και αυτό που διαπιστώνω με σχετική ευκολία είναι ότι οι αδύναμες στιγμές είναι πραγματικά ελάχιστες .13 υπέροχα tracks ,που άλλοτε ακούγονται ακριβώς μέσα στο πνεύμα της εποχής (“Apply Some Pressure”, “Graffiti”), άλλοτε λοξοκοιτάνε τις κιθάρες του Marr και τους Smiths (“The Coast Is Always Changing”), και άλλοτε ζηλεύουν τους εκκεντρικούς μονόλογους του Jarvis (“Acrobat”).Ειδικά το “Acrobat” είναι ένα πολύ ξεχωριστό track που δεν έχει καμία σχέση με το υπόλοιπο album, δεν πρόκειται να ακουστεί από τα ραδιόφωνα και περιμένει να “ανακαλυφθεί”…

Όπως καταλαβαίνετε το album είναι βρετανικό μέχρι το κόκαλο. Άλλωστε μόνο και μόνο η προφορά του Paul Smith φωνάζει από χιλιόμετρα….

Ο πανέξυπνος τρόπος που “συνομιλούν” τα πλήκτρα με τις κιθάρες σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη και συγχρόνως pop ανάπτυξη των συνθέσεων ,είναι πάνω κάτω τo trademark του ήχου τους …

Κάτι που μάλλον θα προσέξετε και εσείς είναι ότι οι μελωδίες τους δε σε χτυπάνε κατευθείαν με το πρώτο άκουσμα. Ξεδιπλώνονται σιγά σιγά ,αλλά όταν αυτό γίνει δε μπορείς να ξεκολλήσεις με τίποτα!

Eίναι πραγματικά πολύ ενθαρρυντικό όταν κυκλοφορούν δίσκοι σαν αυτόν εδώ. Catchy με έναν περίτεχνο τρόπο , με έξυπνους και έντονα προσωπικούς στίχους , με τραγούδια που δε χορταίνεις να ακούς .Και ακόμα πιο ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι singles σαν το “Apply Some Pressure” μπαίνουν στο Top 20 της Βρετανίας και μας θυμίζουν εποχές που βλέπαμε καλά κιθαριστικά συγκροτήματα στα charts.

Πρέπει πάντως να ομολογήσουμε ότι αυτό συμβαίνει ολοένα και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό και κατά την προσωπική μου άποψη μεγάλο μερίδιο σε αυτή την υπόθεση έχει το ΝΜΕ. Ξέρω ,ξέρω κουτσομπολίστικη φυλλάδα κτλ.κτλ…

Έχει όμως καταφέρει τα τελευταία 2 χρόνια να στηρίξει και να αναδείξει πάρα πολλά σπουδαία ονόματα. Και όσοι μιλάνε για κατασκευάσματα απλά παραθέτω τη φράση μιας φίλης μου που πέρυσι ζούσε στο Λονδίνο, όταν της είπα πόσο μου άρεσαν οι Maximo Park.

“Maximo Park τους είπες. Πω πω αυτοί πέρυσι έπαιζαν κάθε εβδομάδα στο Λονδίνο, είχα βαρεθεί να βλέπω το ονομά τους!”

Πρώτα δηλαδή έρχεται η σκληρή δουλειά και τα τραγούδια και μετά η προβολή και οι κλασσικές χοντράδες των περιοδικών και δη του ΝΜΕ. Γι’αυτό λοιπόν ας μην απορρίπτουμε κάποια ονόματα τόσο εύκολα….

Και όποιος κάνει κάτι ανάλογο με αυτούς, χάνει ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα του 2005!

Kαι για να το θέσω απλά: Πώς μπορεί κάποιος να αντισταθεί σε ένα group που λέει στο refrain ενός από τα καλύτερα tracks του “I ‘ll do graffiti, if you sing to me in French”;

YΓ. Από τώρα στα καλύτερα της χρονιάς…

Βασίλης Σίντος