QUEENS OF THE STONE AGE + EAGLES OF DEATH METAL 15/06/2005 ΓΗΠΕΔΟ BEACH VOLLEY ΦΑΛΗΡΟΥ 17/6/2005

Το ήθελα πολύ αυτό το live. Αλλιώς δε νομίζω να χρησιμοποιούσα αυτοκίνητο, ηλεκτρικό, τραμ και τα δυό μου πόδια (για μεγάλη απόσταση) για να πάω στο ακριτικό γήπεδο beach volley του Φαλήρου...

Ήμουν στην ώρα μου όταν ξεκίνησαν οι Eagles of Death Metal , μια fun μπάντα που καμμία σχέση με metal δεν έχει και παίζει κάτι μεταξύ rock n’ roll και southern. Ωραίοι τύποι, χαλαροί και με μια αξιόλογη ντράμερ που έκανε ενδιαφέροντα περάσματα στο σετ της. Κατά τ’ άλλα, ωραία διασκευή στο Stuck in the middle with you των Stealers Wheel και αυτά είναι όλα.

Και στο σερβίς οι Queens of the Stone Age...

Ό,τι κι αν έχω ακούσει από QOTSA πάντα μου βγαίνει αυτό το πυρετώδες, το αγωνιώδες, το αναποφάσιστο μεταξύ εσωστρεφούς και εξωστρεφούς ήχου. Έτσι το εκλαμβάνω και γι’ αυτό τους ακούω ακόμα, τώρα που τα χιτάκια τους άρχισαν να ξεθωριάζουν. Το βράδυ όμως της 15^ης Ιουνίου τα είδα όλα μέσα από διαφορετικό πρίσμα...

Τα ορθά:

Οι QOTSA έπαιξαν καταπληκτικά. Ο ήχος άψογος, και σε ένταση και σε ποιότητα, όπως και η ισορροπημένη playlist, αν και προσανατολισμένη στο τελευταίο album, Lullabies to Paralyze, που παίρνει πολύ καλές κριτικές . Όλα αυτά, θετικά.

Ήταν ικανοποιητικό το γεγονός ότι ακούσαμε σχετικά απαιτητικά κομμάτια σχεδόν στην εντέλεια χωρίς να υπάρξει ούτε ο ελάχιστος μικροφωνισμός ή άλλο εμφανές πρόβλημα. Και ακόμα καλύτερα, ενώ ακούγαμε ατόφιες τις studio εκτελέσεις, γίνονταν και κάποιες μικρές προσθέσεις και αλλαγές που έδιναν άλλο αέρα στις συνθέσεις.

Τα στραβά:

Κάτι πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, κάτι το αποκαρδιωτικό.

Εκτός από τον μικρό πυρήνα των φανατικών, εμφανέστατη η χαλαρότητα του κόσμου, άδειες και οι κερκίδες του γηπέδου. Σε σημεία που το συγκρότημα πήγαινε να μας σπρώξει, εμείς ψιλοκοιμόμασταν.

Ίσως σε beach party να γινόταν περισσότερη φασαρία, στο beach volley εγώ πάντως θα μπορούσα να φτιάχνω κάστρα στην άμμο με το κουβαδάκι μου.

Οι QOTSA επίσης βρίσκονταν σε μισοκατατονική διάθεση και μόνο ο Homme έλεγε καμμιά κουβέντα (‘Efkaristo poli’), αραιά και που. Δε γίνονταν απωθητικοί αλλά ούτε και ιδιαίτερα αρεστοί. Βέβαια πρώτη φορά τους βλέπω ζωντανά, μπορεί να είναι και το στυλ τους.

Πέραν τούτων, το στήσιμο, η τοποθεσία, ίσως ακόμα και η ημερομηνία να ήταν αρνητικοί συντελεστές. Εγώ ένοιωθα λάσκα, κάπου στο μέσο του πουθενά, σε κρύο περιβάλλον, αλλού φωτισμένο, αλλού το απόλυτο σκότος, με teenagers της κραιπάλης να κάθονται χαμένοι μέσα στα χώματα χωρίς όμως να υπάρχει η αίσθηση της παραλίας αλλά της παιδικής χαράς (χωρίς ιδιαίτερη χαρά).

Επαγγελματίες άνθρωποι οι Queens of the Stone Age έκαναν το show τους με τις συνθήκες αυτές, έκαναν και δύο encore κατόπιν απαίτησης του κόσμου που φιλοτιμήθηκε προς το τέλος (σετ 1μισης ώρας που έκλεισε μεσάνυχτα ακριβώς) και όπου φύγει-φύγει.

Αν το κοινό ήταν πιο σφικτό και ο χώρος δημιουργούσε καλύτερη ατμόσφαιρα, είμαι σίγουρος ότι τα κομμάτια και το ταλέντο των Queens θα ανεδεικνύοντο σημαντικά. Αυτή μάλιστα ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που, άσχετα από το χαρακτήρα ή την εμβέλεια των καλλιτεχνών, ήθελα να φύγουν έχοντας περάσει καλά και να νοιώσουν ότι ανταμοίβονται (ηθικά, εννοείται) για την προσπάθεια.

Καταλήγοντας θεωρώ δίκαιο να απομονώσω τη μουσική από όλα τα υπόλοιπα στοιχεία και να πω ότι ήταν τόσο καλή που θα μπορούσε ακόμα και να εκπλήξει, αν όχι συγκινήσει.

Μόνο άλλη μια δοκιμή θα μας πείσει...

[Ακούστηκαν τα εξής τραγούδια: Regular John, Feel Good Hit of the Summer, The Lost Art of Keeping a Secret, Medication, The Sky is Fallin’, Broken Box, Leg of Lamb, In My Head, Little Sister, Burn the Witch, Go with the Flow, Song for the Dead, No one Knows, I Think I Lost My Headache…]

Αριστοτέλης Ζ.