QUEENS OF THE STONE AGE 14/6/2005 Μονή Λαζαριστών 23/6/2005

Από μέρες στο σπίτι, το αυτοκίνητο και παντού γενικά επικρατούσε εμπάργκο. Ακουγότανε μόνο Queens Of The Stone Age. Δεν το έκανα επίτηδες, έτσι μου βγήκε. Που και που βέβαια έσκαγε και κανένα Sky Valley η Blues For The Red Sun, αλλά αυτά για ιστορικούς και μόνο λόγους επιτρεπότανε. Ήρθε επιτέλους η διαολεμένη η Τρίτη, την περίμενα με μεγαλύτερη ανυπομονησία και από το τέλος του κόσμου ή τον νικητή του Fame Story 3 και με ένα κενό μνήμης από όλη την προηγούμενη ημέρα, βρέθηκα ξαφνικά στην είσοδο της Μονής Λαζαριστών όπου συνάντησα διάφορους τοπικούς celebrities όπως τον κ. Παπασπυρόπουλο και τον κ. Σκορδά!

Μπαίνοντας μέσα ευτυχώς που οι σεκουριτάδες ανακαλύψανε και αφαιρέσανε το φονικό πώμα από το μπουκάλι νερού της Βίκυς, γιατί ειδάλλως σίγουρα θα θρηνούσαμε θύματα. Βγαίνουνε οι Eagles Of Death Metal χωρίς τον Homme αλλά με μια ξανθιά εντυπωσιακότατη ύπαρξη στα drums. Οι Eagles ζεστάνανε όμορφα την ατμόσφαιρα, μαζεύτηκε μπροστά ο κόσμος και έπινε τις μπύρες του, όμως τον ρόλο τους ως support δεν καταφέρανε να τον ξεπεράσουν. Δεν ήτανε βέβαια μια κάποια αδιάφορη μπάντα, απλά όταν περιμένεις να δεις τους Queens όσο να ’ναι ότι προηγείται θέλεις να τελειώνει γρήγορα και να περάσεις στο βασικό πιάτο.

Μετά από δεν θυμάμαι πόση ώρα βγήκανε στην σκηνή οι QOTSA και σκάει βόμβα το Someone’s In The Wolf. Πανικός, πανζουρλισμός, πανενθουσιασμός και όχι παν μέτρον άριστον από τις μπροστινές σειρές, ο ήχος δυνατός, δεμένος και μεγαλιθικός, ο Josh και οι υπόλοιποι παίζανε με την σιγουριά και την άνεση μιας μεγάλης μπάντας που μετά από τόσο καιρό μπορώ να πω ότι, ναι, οι Queens είναι μια μεγάλη μπάντα. Ειδικά σε κομμάτια όπως το Noone Knows, Avon και A Song For The Dead το μεγαλείο τους απλώθηκε απ’ άκρη σε άκρη. Αυτοσχεδιασμός, πάθος, ενέργεια, τσαμπουκάς και πάνω απ’ όλα sexy rock n roll.

To αποκορύφωμα για τον γράφοντα ήταν το προσωπικό αγαπημένο Mexicola , που όταν ο Josh ανήγγειλε την επερχόμενη εκτέλεσή του ψέλλισε ένα “thank you god”. Το Lullabies To Paralyze είχε την μεγαλύτερη μερίδα από το playlist, παρόλο που το Everybody Knows That You’re Insane αγνοήθηκε εγκληματικά. Το Encore έγινε κάπως με το ζόρι, δεν ξέρω αν έτσι είναι το στυλ τους η αν εμείς δεν ήμασταν τόσο θερμοί, πήραμε ένα Regular John αλλά δεύτερο encore δυστυχώς δεν είχε. Μικρό το κακό, εδώ είδαμε ζωντανά ένα συγκρότημα που όχι μόνο προέρχεται από ένα τόσο ένδοξο παρελθόν, γράφει το παρών του στην ροκ ιστορία με ακόμα μεγαλύτερα γράμματα.

Η απουσία του Oliveri δεν ήτανε ιδιαίτερα αισθητή αφού ο Homme είναι το αφεντικό εκεί μέσα, τον Mark Lanegan όμως θα θέλαμε πολύ να τον βλέπαμε στη σκηνή μαζί τους. Το θέμα είναι ότι οι Queens ήρθανε στην Ελλάδα όσο είναι ακόμα ανεβασμένοι στο μουσικό στερέωμα και χωρίς πολλά πολλά έδειξαν γιατί συμβαίνει αυτό. Διότι πολύ απλά είναι από τα λίγα σχήματα που το αίμα βράζει μέσα τους και ξέρουνε να παίζουνε μουσική χωρίς να πνίγονται μέσα σε κλισέ και στερεότυπες ιδέες. Μαζί με τους Therapy ήταν ότι καλύτερο είδα φέτος. Και το τρίτο έρχεται σε λίγες μέρες…

ΥΓ. Μετά την συναυλία βρήκα την Samantha, εκείνη την ομορφούλα drummer που έπαιζε drums στους Eagles Of Death Metal παίρνοντας εκφράσεις στο πρόσωπό της σαν να κάνει σεξ. Τη ρώτησα αν θέλει να παντρευτούμε. Είπε ναι, μετά το τέλος της περιοδείας τους. Ο γάμος θα γίνει στο Las Vegas. Βρήκα ήδη έναν ψεύτικο Elvis για κουμπάρο.

+ έξτρα επισημάνσεις αρχισυνταξίας.
Η ώρα η καλή καταρχάς γιώργο

YΓ1. Το μπλουζάκι των Βιετκόγκ που φορούσε ο τραγουδιστής των Eagles...το αγόρασε το πρωί από το γνωστό μουσικό στέκι-ρουχάδικο item..., αλλά ιδρωμένο το πέταξε στο κοινό...(και νομίζω ότι ο Μάριος..το καβάτζωσε για να το ξαναπουλήσει...)

ΥΓ3. Αν αναρωτιέστε γιατί έπαιζε τόση τζαζ πριν ανέβουν οι QOTSA ..να σας πούμε ότι το πρωί πέρασαν από το Stereodisc και φορτώθηκαν με τζαζιές καλές από την Αριστοτέλους

Γιώργος Γoργογέτας