NOVA SCOTIA COUSTEAU Endeavour / Universal 30/6/2005

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήταν Δεκέμβριος του 2000, όταν στα χέρια μου είχε βρεθεί το εξαιρετικό μουσικό περιοδικό με το όνομα Select – το οποίο δυστυχώς έβαλε και αυτό λουκέτο, αφήνοντας μας στα κρύα του ΝΜΕ λουτρού – και χάριν του οποίου είχα την ευκαιρία να μάθω, για πρώτη φορά, ποιοι είναι αυτοί οι καλοντυμένοι τύποι με το όνομα Cousteau . Μάλιστα, το βρετανικό περιοδικό συνοδευόταν κι από ένα καταπληκτικό CD, στο tracklist του οποίου βρισκόταν κι ένα από τα πρώτα υπέροχα Single των Λονδρέζων (περίπου Λονδρέζων δηλαδή, μη με βάζετε τώρα να σας αναλύσω και τον ακριβή τόπο καταγωγής του καθενός). Το “The Last Good Day Of The Year” ήταν νομίζω και το πρώτο τους αριστουργηματικό hit-ακι κι αυτό που μ’ έκανε έκτοτε να τους έχω κατά καιρούς από κοντά.

Το 2000 ήταν που κυκλοφόρησαν και το πρώτο τους ομότιτλο άλμπουμ, το οποίο έχω ακόμα την αίσθηση ότι είναι και το καλύτερό τους. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε και το “Sirena”, το 2^ο τους LP, το οποίο αξιόλογο μεν, τίποτα το φοβερό δε, για το φιλόδοξο πενταμελές σχήμα.

Έτσι, φτάνοντας στο καλοκαίρι του 2005, έρχεται και το 3^ο δισκάκι των ανανεωμένων πλέον Cousteau - που τους βρίσκει με δύο αλλαγές στη σύνθεσή τους – και το οποίο ακούω και ξανακούω νυχθημερόν, όχι γιατί είναι κάτι το συνταρακτικό, αλλά γιατί απλά δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να το αδικήσω! Αδυνατώ να καταλάβω γιατί δεν κάνουν αυτό το «κλικ» ρε γαμώτο, ενώ και αξιόλογη μπάντα είναι και συμπαθείς συνθέσεις διαθέτουν. Στα δέκα κομμάτια που αποτελούν το νέο τους πόνημα, το ύφος και η θεματολογία είναι αυτή που τους χαρακτήριζε και στο παρελθόν, αργόσυρτες δηλαδή ως επί το πλείστον συνθέσεις, ποτισμένες με κόκκινο κρασί, σκοτεινή διάθεση, βροχερά τοπία, συννεφιασμένους ουρανούς, ραγισμένες καρδιές, νοσταλγικές διαθέσεις και πάει λέγοντας. Το “Sadness” που ανοίγει το δισκάκι και είναι από τα λίγα up tempo κομμάτια, δικαιολογημένα αποτελεί το πρώτο τους Single, το “Pia” το οποίο είναι το αγαπημένο του Liam McKahey (βλέπε vocals) αποτελεί και δική μου συμπάθεια, το “She’s Not Coming Back” θα ταρακουνήσει κάθε πρόσφατα χωρισμένο κι από κει κι έπειτα απλά συμπαθητικές στιγμές, που δυστυχώς αμφιβάλλω αν θα τις θυμάμαι κανείς μετά από 10 χρόνια, όπως θυμάται πολύς κόσμος αντίστοιχες στιγμές των Bart Bacharach, Scott Walker και Τindersticks!

Αν σας αρκεί να περάσετε 3-4 μόνο βράδια μαζί τους, βάλτε ένα ποτό, ανάψτε ένα τσιγάρο, χαμηλώστε το φωτισμό και πλησιάστε, δεν θα είναι και ο έρωτας της ζωής σας, αλλά τουλάχιστον θα σας ζεστάνουν λίγο τη καρδιά και θα γεμίσουν τη μοναξιά σας! Ε δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό, στη σήμερον ημέρα του fast food, fast women…

Άρης Μπούρας