ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΡΟΜΑΝ ΠΟΛΑΝΣΚΙ 30/6/2005

Επί ποδός για τον καύσωνα σημαίνει ότι όλοι οι κάτοικοι θα εξαφανιστούν από το λεκανοπέδιο ακόμα και πεζή! Από σήμερα Πέμπτη δε, αναμένεται η μεγάλη έξοδος ακριβώς για να προλάβουν να φτάσουν στη Λούτσα μέχρι το Σάββατο το μεσημέρι οπότε και ο υδράργυρος θα χτυπήσει κόκκινο. Αντίθετα, οι υπόλοιποι που θα προτιμήσουμε την μπανιέρα του σπιτιού μας αντί για τη θάλασσα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε πρώτον, το μικρό της μέγεθος (οι απλωτές θα περιοριστούν σε δυο τρία βαθιά καθίσματα), δεύτερον, την απουσία αλατιού και ήλιου που σφίγγει, μαυρίζει και λειαίνει το δέρμα, τρίτον, την απουσία ανδρικού πληθυσμού που θαυμάζει τα καλλίγραμμα κορμιά (στο δικό μου αναφέρομαι, τι νομίζατε δηλαδή) και τέταρτον, την βαρεμάρα μιας άδειας Αθήνας. Αλλά ας μην προεξοφλώ τίποτα ακόμα. Μπορεί η βαρεμάρα να αντικατασταθεί από ένα συναρπαστικό Σ/Κ με σεξ (πολύ σεξ, για να εξηγούμαστε), βία, έγκλημα, ανατροπές, ταρακουνήματα, κυνηγητά×ποτέ δεν ξέρεις τα θα σου ξημερώσει.

Κατά τα άλλα ας έρθω στο μπανάλ (ύστερα από όλα τα ωραία που μου ήρθαν στο νου) θέμα του σχολιασμού κινηματογραφικής ταινίας και συγκεκριμένα της Αποστροφής του Ρομάν Πολάνσκι (Αγγλία 1965). Το στόρι καταρχήν έχει ως εξής: δύο αδερφές, η Έλεν και η Κάρολ μένουν μόνες τους σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Λονδίνου. Η Έλεν έχει δεσμό με έναν παντρεμένο (ήθελα να πω γκόμενο μια και ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση αλλά η καλή μου ανατροφή μου απαγορεύει να κακοποιώ τη γλώσσα και να χρησιμοποιώ λούμπεν εκφράσεις του περιθωρίου και του υποκόσμου, φτου σας αλήτες) ενώ η Κάρολ, αν και ιδιαίτερα ελκυστική, αποφεύγει λόγω φοβίας και εμμονών τον ανδρικό πληθυσμό. Όταν η Έλεν φεύγει ταξίδι με τον δικό της (εδώ το ‘χα αλλά δεν το είπα, το είπα;), η Κάρολ κλείνεται στο σπίτι παρέα με τις φαντασιώσεις της, η δύναμη των οποίων είναι όχι μόνο ικανή αλλά την οδηγεί κιόλας στο έγκλημα.

Αυτό που πιο πολύ από όλα μου έκανε εντύπωση ήταν η εξαιρετική ερμηνεία της Κατρίν Ντενέβ, την οποία δεν είχα εκτιμήσει καθόλου ως ηθοποιό. Ο ρόλος της ερχόταν γάντι τον οποίο άλλωστε αναδείκνυε κυρίως με την απόλυτη ψυχρότητα της έκφρασής της. Λόγια, βίαιες κινήσεις, συναισθηματικές εξάρσεις δεν αποτελούσαν επιλογές του Πολάνσκι για το πρόσωπο της ψυχικά διαταραγμένης Κάρολ, την οποία ο σκηνοθέτης τοποθέτησε μέσα σε ένα σπίτι που προσαρμοζόταν ανάλογα στις σουρεαλιστικές της φαντασιώσεις. Οι σκηνές των εγκλημάτων είναι τραβηγμένες με ιδιαίτερη μαεστρία, με την κάμερα να τοποθετείται στη θέση του θύματος, ούτως ώστε ο θεατής να έρθει στη θέση του τελευταίου κατανοώντας της τρόμο του. Η εικόνα του εν δυνάμει θύτη γίνεται έτσι ακόμα περισσότερο αισθητή στον θεατή ο οποίος δεν αποστασιοποιείται από την πράξη του εγκλήματος, αλλά αντίθετα συμμετέχει ενεργά στη συγκεκριμένη διαδικασία.

Αν και συνήθως προτιμώ να σχολιάζω σεναριακά μία ταινία (πόσο μαλακία είναι οι διάλογοι, πόσο έξυπνη είναι η ιδέα και τέτοια), εντούτοις στη συγκεκριμένη δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα για την πλοκή, η οποία άλλωστε είναι πρώτον πολύ σιωπηλή και δεύτερον πολύ στατική. Σκηνοθετικά υπάρχει άφθονο υλικό προς σχολιασμό καθώς και υποκριτκά από το μέρος κυρίως της Κατρίν Ντενέβ. Πάλι καλά λοιπόν που έρχεται το καλοκαίρι και ανοίγουν τα θερινά σινεμά με τις επανεκδόσεις τους, δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να βλέπουμε ταινίες τέτοιου βεληνεκούς.

Δέσποινα Καβουσανάκη