WACKIES SAMPLER VOL.2 VARIOUS ARTISTS WACKIES/PENGUIN 4/7/2005

Στα μέσα της δεκαετίας του 70 ο παραγωγός Lloyd “Bullwackie” Barnes μετανάστευσε από την Τζαμάικα στη Νέα Υόρκη μεταφέροντας τον ιό του dancehall-reggae-dub.

Η Νέα Υόρκη, το μεγάλο αυτό χωνευτήρι εκείνης της χρυσής εποχής, δέχτηκε τον νέο ήχο που δημιουργήθηκε και μεγαλούργησε στα Studio One και Black Ark studios και τον στέγασε στα σωθικά της στη White Plains Road στα όρια (City Line) του Bronx, σε ένα αρχικά μικροσκοπικό sound system το οποίο και μπορούσε να μεταφέρεται με τρένο. Γύρω από τον Lloyd Barnes μαζεύτηκε ένας αριθμός παραγωγών και μουσικών, οι οποίοι ονομάστηκαν αργότερα ως Wackies και δημιούργησαν τον χαρακτηριστικό ήχο του Wackies House of Music , βασισμένο στον αδερφό ήχο της Τζαμάικα, μπολιασμένο με soul και jazz στοιχεία, τα οποία ούτως ή άλλως αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα του Bronx. Από το studio του Bullwackie πέρασαν ουκ ολίγοι μουσικοί και τραγουδιστές, από άγνωστους νεοϋρκέζους ρασταφάρι, μέχρι ήδη θρύλους στην Τζαμάικα, όπως ο Horace Andy , ο Sugar Minott και ο Max Romeo . Μέσα σε λίγα υπερπαραγωγικά χρόνια κυκλοφόρησαν ένα σωρό διαμαντάκια, τα οποία θα τα έτρωγε η σκόνη, αν δεν βρισκόντουσαν οι Rhythm and Sound να αναλάβουν να τα ξαναγυαλίσουν και να τα θέσουν και πάλι σε κυκλοφορία.

Το εκ Βερολίνου ντουέτο των Moritz Von Oswald και Mark Ernestus , τα δημιουργικά γρανάζια της Basic Channel , παράλληλα με τις εκπληκτικές minimal-dub κυκλοφορίες τους ως Rhythm and Sound , ανέλαβαν το Jah-άρεστο έργο της επανακυκλοφορίας του καταλόγου των Wackies, αναγκάζοντας κολλημένους της reggae-dub να πίνουν νερό (για να μην πω κάτι άλλο και κακοχαρακτηριστώ) στο όνομα τους. Με το που ολοκληρώνεται η παραγωγή ενός αριθμού 10” και 12”, κυκλοφορεί και ένα CD σούμα των παραπάνω το οποίο και περιέχει ένα track από το καθένα. Έτσι μετά το πρώτο νούμερο έφτασε η ώρα και για το Wackies Sampler vol.2.

Τι θα συναντήσουμε λοιπόν στο δεύτερο volume;

Φυσικά τον Sugar Minott . Η συνεισφορά του Minott είναι το γλυκά παραισθησιακό International Herb με τα χαρακτηριστικά αιθέρια vocal tunes. Το μονολιθικό afro-dub, Addis Ababa Dub των African Roots Act 1 με το πιο εθιστικό deep bassline της συλλογής. Τον σαξοφωνίστα Jerry Johnson να αστειεύεται πάνω σε ένα κλασικό Morricone score, και να δημιουργεί ένα παιχνιδιάρικο jazzy style dub. Στο ίδιο παιχνιδιάρικο ανάλαφρο στυλ, ένα “get yr ass to the hall” εκρηκτικό dancehall ska-like dub από τον Junior Delahaye . Την αισθαντικότατη φωνή του Ras Clifton να απογειώνει το πιο ερωτικό tune της συλλογής Queen of the Universe . Το Black Brigade των Roots Underground , μία ιστορική ηχογράφηση, μιας και είναι από τις ελάχιστες ηχογραφήσεις των Wackies που έγιναν στη Τζαμάικα, για να γίνουν τα τελικά overdubs στο studio της White Plains Road.

Ο Horace Andy υπήρξε από τα δυνατά χαρτιά των Wackies . Με το πολύ υψηλό προφίλ που διατήρησε και στα 90’s, λόγω της διαρκής συνεργασίας του με τους Massive Attack , κράτησε ζωντανό το όποιο ενδιαφέρον του κόσμου για αυτές τις ηχογραφήσεις. Με τη μοναδική του φωνή δίνει δύο ερμηνείες που στιγματίζουν τα κλασσικά Cuss Cuss του Lloyd Robinson και Serious Thing του Bunny Lee .

Το ράθυμο Over and Over του Bobby Sarkie , το οποίο ακούγεται σαν να παίζει σε λιγότερες στροφές, προδίδει καταφανώς τις επιρροές των Ryhthm and Sound . Στο Rockfort Rock δεν γίνεται να μην κολλήσεις με το μαγευτικό φλάουτο του Clive “Azul” Hunt , αλλά θα προτιμήσουμε την vocal version που υπάρχει στο Showcase vol.1 του Wayne Jarrett ως Bubble Up .

Αυτό που καθιστά το dub τόσο επίκαιρο, είναι ότι έθεσε τον παραγωγό και τα soundsystems σε θέση ισοβαρή με αυτή του μουσικού. Οι πειραματισμοί στον ήχο, το μπούκωμα των μπασογραμμών, τα διαρκή echoes, το πείραγμα των συχνοτήτων σε φτηνά equalizers, ήταν εξίσου, αν όχι περισσότερο σημαντικά, από τη σύνθεση την ίδια. Ότι θεωρείται ως δεδομένο σήμερα ήταν μία, απαλλαγμένη από άγχος, πρωτοπορία 30 χρόνια πριν. Η εκδοχή των Black Roots Players στο Jamming in the Street του Sugar Minott και των Wackies Rhythm Force στο Movie Show του Junior Delahaye αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο του λόγου το αληθές.

Οι ηχογραφήσεις στο Wackies House of Music , έβγαιναν προς τα έξω κάτω από διάφορες ταμπέλες, κυρίως της City Line Records , αλλά και της Hardwax, Jumbo Caribbean Disco, Rawsw κλπ. Το Jah Jah’s Call είναι από τις καλύτερες στιγμές που εμφανίστηκαν στο album ορόσημο της City Line Records, Creation Dub .

Από το πιο πρόσφατο στη σειρά των επανακυκλοφοριών 10” υπάρχει το West Bound D Train του Super T , ο οποίος σύμφωνα με τον μύθο (έναν από τους άπειρους που καλλιεργούνταν και συντηρούνταν παράλληλα με τον μύθο της συγκεκριμένης σκηνής) όσο ζούσε στην Τζαμάικα έβγαζε τα προς το ζην ως αστυνομικός (!!).

Αδιαμφισβήτητα η πιο soulfoul φωνή των Wackies ανήκει στον Wayne Jarrett . Δύο από τα σημαντικότερα vocal-reggae albums, το Dance Hall Style του Horace Andy και το Showcase vol. 1 του Wayne Jarrett ηχογραφήθηκαν σε διάστημα λίγων εβδομάδων στο studio των Wackies . Η edit version του Holy Mount Zion από το album του Wayne Jarrett αποτελεί την πιο ονειρική στιγμή της συλλογής.

Έχοντας μία dream team πίσω του (τον Sugar Minott και τον Bullwackie στην παραγωγή, τους Sly and Robbie ως rhythm section, τον μέγιστο Jackie Mittoo στα πλήκτρα) ο Jah Batta δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα να μας απογειώσει με τον dancehall δυναμίτη Informa (Watch it).

Τέλος τα Basement Session του Joe Morgan και Lets Love του K.C. White είναι δύο αγνά και λιγότερο πειραγμένα στο studio, reggae tunes, τα οποία συναντήσαμε και στις συλλογές Reggae Goodies vol 1+2 .

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ!

Γιώργος Γαλάνης