Η πρώτη μέρα του Rockwave ήταν βασικά μια συναυλία μιας μπάντας. Τα άλλα τα θεώρησα απλά support. Μπαίνοντας λοιπόν και βρίσκοντας που είναι τι για να μπορώ να κινούμαι άνετα στον χώρο βρήκα ένα όμορφο σημείο να αράξω μέχρι να βραδιάσει και να αρχίσει τo show.

Με τον ήλιο να καίει βγήκαν οι Matisse , το προσπαθήσανε, αλλά ο κόσμος προτίμησε να μείνει απλωμένος γύρω από τα περίχωρα της σκηνής, στα δέντρα και τα άλλα υπόστεγα. Συμπαθητικά τραγουδάκια, καλή σκηνική παρουσία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο που να υποκινεί έστω και αμυδρά το ενδιαφέρον. Ήπιαμε μερικά ποτάκια να δροσιστούμε, είπαμε τα νέα μας και ξαφνικά βλέπουμε τον κόσμο να συσπειρώνεται μπροστά. Ο Butch, η Shirley και τα άλλα παιδιά βγαίνουνε δυναμικά με το Queer και ο κόσμος άρχισε επιτέλους να ζεσταίνεται.

Ανανεωμένοι οι Garbage με λίγο πιο σκληρό ήχο και set list που να μην απογοητεύει κανέναν, δώσανε τον καλύτερο εαυτό τους και σβήσανε κάθε υποψία ότι ίσως όλα αυτά τα χρόνια που περάσανε σκουριάσανε. Η Shirley κομψότατη όπως πάντα με το φορεματάκι της, υπερκινητική, supersexy, supercool και ευγενικότατη (μας έδειξε και το εσωρουχάκι της). Το καπέλο όμως γιατί δεν έβγαλε καθόλου δεν κατάλαβα. Στυλάκι η απλά ήτανε άλουστη;

Και μετά την κυρία Manson ο κύριος Manson . Το κοινό της πρώτης αυτής ημέρας του Rockwave ήρθε κυρίως για αυτόν. Οπότε και με το που ο ήλιος άρχισε να χάνεται πίσω από τα βουναλάκια εκεί γύρω, οι μαυροντυμένοι μουσικόφιλοι αφήσανε την σκιά των δέντρων και αρχίσανε να μαζεύονται προς την σκηνή. Μόλις που είχα καταφέρει να εισχωρήσω αρκετά μπροστά όταν τα φώτα έσβησαν και άρχισε να ακούγεται μια έγχορδη εκτέλεση του Antichrist Superstar , λες και θα έβγαιναν οι Apocalyptica στη σκηνή.

Η μαύρη κουρτίνα που τόση ώρα μας έκρυβε τη σκηνή άνοιξε και εν μέσω καπνών και φώτων ακούστηκε πρώτα η φωνή και μετά εμφανίστηκε ο ίδιος. Και τι εμφάνιση! Όλη η μπάντα ήταν στο σωστό goth-metal-industrial-και ότι άλλο θέλετε κλίμα και έτσι απλά το show άρχισε. Γιατί ο Manson δεν βγαίνει απλά για να τραγουδήσει και να ουρλιάξει, αλλά για να δώσει σάρκα και οστά σε αυτό που ονομάζεται σκηνική παρουσία. Όπως και οι υπόλοιπη παρέα του βέβαια. Τα Spooky Kids του είναι ένα εκπληκτικό σχήμα που χωρίς αυτό, κακά τα ψέματα, τα τραγούδια του θα ήταν κούφια ψευτοτρομακτικά νανουρίσματα. Όταν όμως έχεις τέτοιο ήχο από κάτω πώς να μην γίνεις rock’n’roll star? Best Of Marilyn Manson στη Μαλακάσα λοιπόν. Όλα τα καλά χιτάκια συν κάποια άλλα ακουστήκανε, παρόλο που όλοι φωνάζαμε και για κάποιο outsider (πχ Reflecting God αλλά που θεός γι’ αυτό). Ως master των διασκευών μας χάρισε τρεις (Personal Jesus, Sweet Dreams, Tainted Love) αλλά τα δικά του ήταν που ξεσηκώσανε τον κόσμο. Στο Tourniquet μας τραγούδησε ως τετράποδο, στο Nobodies μας αναπτέρωσε, στο mObscene μας οχλοποίησε, στο Dope Show σκάσανε τα άσκαστα και στο φινάλε ανέβηκε στο βάθρο με το κουστούμι για να βγάλει τον λόγο του ως Antichrist Superstar , στην κανονική του εκτέλεση αυτή τη φορά. Εncore δεν είχε και μετά από σχεδόν μια ώρα έμεινε μόνο το synth στη σκηνή να εκτελεί απλή αρμονική ταλάντωση στην κρεμάλα (!) όπου ήταν δεμένο.

Η απόλυτη παράσταση της χρονιάς είχε σκληρή ηχητική υπόκρουση και η απόλυτη rock συναυλία της χρονιάς είχε ένα φαντασμαγορικό σκοτεινό show. Παραπάνω λόγια για τέτοια γεγονότα δεν χρειάζονται, τα έχει πει ήδη ο ίδιος ο MM αυτοσαρκαζόμενος, γνωρίζοντας –σε αντίθεση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο- πότε χρειάζεται να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και πότε όχι: This isn’t music and we ‘re not a band, we ‘re five middle fingers on a motherfucking hand.

Γιώργος Γoργογέτας