BLACK SABBATH, Velvet Revolver, Black Label Society 25/6/2005 Terra Vibe 11/7/2005

Δεν θυμάμαι πολλά… Θυμάμαι ότι είχε νυχτώσει. Θυμάμαι πολλές χιλιάδες κόσμου να κοιτάζουν όλοι προς την σκηνή. Θυμάμαι αμυδρά ανθρώπους κάθε ηλικίας στα όρια της έκστασης. Και κάπου εκεί πάνω θυμάμαι τον Ozzy και την παλιοπαρέα του 70 να παίζουν το war pigs. Δεν ξέρω τι να πω. Ήταν αλήθεια ή τα ονειρεύτηκα όλα; Αν κρίνω από όσα ακούω τριγύρω μου, μάλλον είναι αλήθεια… Οι Black Sabbath στην Αθήνα. Σάββατο, 25 Ιουνίου 2005.

Rockwave Festival, ημέρα 2^η.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή ήταν μία συναυλία των Black Sabbath. Όλα τα άλλα, ήταν ψιλά γράμματα. Πολύ ψιλά όμως, μπροστά σ’αυτό το μεγαθήριο της ροκ ιστορίας.

Οι Wastefall έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Ζέσταναν τα ηχεία.

Ουσιαστικά, η μέρα άρχισε με τους Black Label Society και τον Ζακ, ο οποίος χρόνια αποτελούσε το πνευματικό παιδί του Οzzy. Κιθαρίστας δεινός, που δυστυχώς φλυαρεί υπερβολικά, ιδίως στα live. Και εννοώ ότι φλυαρεί μουσικά, και όχι κυριολεκτικά. Πράγματι, με κούρασε πολύ άσχημα κάποιες στιγμές. Εκεί που το διασκέδασα βέβαια αρκετά, ήταν η στιγμή που ο κόσμος τον καταχειροκρότησε, μετά από μία επίδειξη φοβερής τεχνικής παιξίματος με τη γλώσσα. Απίστευτος! Ο τύπος μου θύμισε πάρα πολύ εκπαιδευμένη μαιμού. Έκανε το νουμεράκι του και μετά το μπούλο.

Στο καπάκι έρχεται κι άλλη μαϊμού, με το συγκρότημά της που ακούει στο όνομα Velvet Revolver . Ο λόγος φυσικά για τον Slash, ο οποίος οφείλω να το ομολογήσω ήταν σαφώς αξιοπρεπέστερος του προηγουμένου. Είπε το σουξεδάκι του ο άνθρωπος, (falling), τραγούδησαν αρκετοί και τους στίχους, έκανε τα σολάκια του, ο κόσμος γούσταρε, και πάνω που άρχισε να σκοτεινιάζει, μας άδειασε τη γωνιά.

Από εκείνο το σημείο και μετά, αρχίζω να μη θυμάμαι ακριβώς τι έγινε. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα και μέσα σε μια δίνη. Ανεβαίνουν στη σκηνή οι Black Sabbath, και αρχίζουν τα γλέντια. Ενδεικτικά αναφέρω: war pigs, nib, paranoid, black sabbath, dirty women, iron man, wizard, κ.α.

Ακόμα κι αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι επρόκειτο για το σημαντικότερο ενδεχομένως ροκ συγκρότημα των εποχών, και αν αφαιρέσεις το δέος που σου προκαλείται από αυτό, τότε είναι αξιόλογο πιστεύω, το ότι η συναυλία ήταν αξιοπρεπέστατη, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει και παρά τα 56 χρόνια του Ozzy, ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία να καταβρέξει με έναν κουβά τους πιο ένθερμους fan μπροστά στο κάγκελο, όπως ακριβώς τότε. Γενικά υπήρχε φοβερή ενέργεια και απ’ότι φάνηκε ήταν αμφίδρομη. Και από, και προς το κοινό.

Αυτό που σκέφτομαι βέβαια είναι το κατά πόσο γνήσιο είναι όλο αυτό που είδαμε στις 25 Ιουνίου. Και αυτό που εννοώ είναι, ότι αμφιβάλλω αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανησυχίες με τότε, οπότε κι έγραφαν αυτά τα κομμάτια. Τόσα χρόνια πέρασαν, και τόσα άλλαξαν. Τίποτα ωστόσο δεν είναι βέβαιο, παρά μόνο το ότι η μουσική των Black Sabbath, είναι ένα σημαντικό κομμάτι που διαμόρφωσε και εξακολουθεί να διαμορφώνει την ροκ άποψη του κόσμου.

Στρατος Θεοδωρου

photo: Panayiotis Papandreopoulos (http://www.black-sabbath.com/gallery)

Atraktos.Net