GET BEHIND ME SATAN THE WHITE STRIPES SONY/BMG 12/7/2005

Ποιος είναι αλήθεια ο Σατανάς για τους White Stripes, για τους πασίγνωστους πια Jack και Meg από το Detroit? Μήπως είναι η ταχύτατα διογκούμενη δημοτικότητά τους από το 2001 και μετά; Μήπως είναι η επανάληψη στο στυλ των τραγουδιών τους; Μήπως είναι το hype που τους περιβάλλει; Μήπως όλα αυτά, μήπως και τίποτα;

Πιθανολογώ ότι είναι όλα τα παραπάνω. Μετά την απίστευτα μεγάλη αποδοχή που είχε το 2003 το Elephant με άπειρα περιοδικά και συντάκτες (μήδε εμού εξαιρουμένου) να το έχουν πρώτο στις λίστες τους με τα καλύτερα της χρονιάς, ο Jack συνειδητοποίησε πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο σε σχέση με τις ανέμελες μέρες που έγραφε μουσική. Τότε που δεν τον ένοιαζε, ούτε και την ανεξάρτητη εταιρία του, για το αν τα πάμπολλα bluesy rock τραγούδια του, με τα οποία γέμιζε τους πρώτους δίσκους του συγκροτήματος, θα συγκινούσαν κάποιον. Προσπάθησε να ξεφύγει, να ηρεμήσει, μέχρι να έρθει η ώρα του επόμενου βήματος. Πήρε μαθήματα υποκριτικής (εύχομαι όχι από την Ζελβέγκερ με την οποία νταραβερίστηκε για λίγο καιρό) παίζοντας στο Cold Mountain και στο Coffee & Cigarettes, πήρε μαθήματα country από την Loretta Lynn και έγινε ένας πεπειραμένος παραγωγός δίσκων. Όμως το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Τα δυο χρόνια πέρασαν και οι White Stripes - ίσως και αναγκασμένοι από το συμβόλαιό τους με την πολυεθνική πια εταιρία τους - έπρεπε να επιστρέψουν. Ο Jack, όμως, οργάνωσε τη μεγαλύτερη απάτη που μπορούσε να σκεφτεί κανείς, τόσο για τους ιθύνοντες της εταιρίας, όσο και για τους πολυάριθμους fans!

Αν περίμενε, λοιπόν, κανείς, μετά και την κυκλοφορία του πρώτου single Blue Orchid, ένα Elephant #2 ή έναν ήχο σαν αυτόν του White Blood Cells, έπεσε στην απάτη του Jack. Το - μετά από μερικές ακροάσεις – βαρετό αυτό κομμάτι ήταν η πιο καλά σχεδιασμένη αποπλάνηση για το περιεχόμενο του Get Behind Me Satan. Γιατί από τη στιγμή που εισάγεται το δεύτερο τραγούδι The Nurse συνειδητοποιεί ο ακροατής ότι κάτι συμβαίνει στον ήχο του συγκροτήματος. Μαρίμπες, πιανάκι και ένας αργοσυρτός ρυθμός, μαζί με την απότομη διακοπή στο τέλος του κομματιού (και ενώ η καημένη η Meg λυσσοχτυπά τα ντραμς της), δίνουν αφορμή για να σχηματιστούν οι πρώτες απορίες για το πού το πάει ο Jack.

Πράγματι, ο ιθύνων νους αυτού του αγαπημένου σχήματος δεν έχει σκοπό να δώσει μασημένη τροφή στους ακροατές. Στα δεκατρία τραγούδια του άλμπουμ αλλάζει τόσες φορές στυλ, επεξεργάζεται τόσο διαφορετικά τις ιδέες και ενορχηστρώνει πιο πλούσια από ποτέ τα τραγούδια του, που απαιτεί χρόνο και προσοχή για να αφομοιώσει κανείς το τελικό αποτέλεσμα. Τι σχέση έχει ας πούμε το αλά country classic κομμάτι Little Ghost με τον funk ρυθμό του My Doorbell; Επιπλέον, λίγες είναι οι φορές που έρχονται στο μυαλό παλιοί δίσκοι του συγκροτήματος. Το The Denial Twist είναι ένα παράδειγμα, καθώς και τα παραδοσιακά blues κομμάτια Instinct Blues, Red Rain. Στο Get Behind Me Satan θα συναντήσει κανείς αργόσυρτες συνθέσεις με βάση το πιάνο (White Moon, I’m Lonely), ένα ποπ κιθαριστικό τραγούδι (As Ugly As I Seem), ένα κομμάτι – τζούρα ενάντια στην… αιμομιξία (Passive Manipulation) τραγουδισμένο από την Meg, καθώς και δύο από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει ο Jack ever: Forever for her (is over for me) και Take, take, take.

Αυτό, λοιπόν, το ανομοιογενές υλικό, που αρχικά δεν εντυπωσιάζει, καταφέρνει και λειτουργεί ως σύνολο πολύ όμορφα, αποκαλύπτοντας αργά, αλλά σταθερά, με τις πολλαπλές ακροάσεις, ότι αυτός ο τύπος από το Detroit πέτυχε με το Get Behind Me Satan μερικά σημαντικά πράγματα: να μην επαναληφθεί (οπότε και θα έπεφτε στην παγίδα της μανιεροποίησης του τρόπου που γράφει τραγούδια), να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα τη μουσική του (αναμειγνύοντας διάφορα μουσικά στυλ και εμπλουτίζοντας τις ενορχηστρώσεις του) και να δείξει ότι δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες της προηγούμενης επιτυχίας. Κατάφερε και κάτι άλλο, που αφορά τον ίδιο μελλοντικά: το Get Behind Me Satan είναι σίγουρο ότι θα διώξει πολλούς που άκουσαν περιστασιακά και ίσως επιφανειακά τους White Stripes παρασυρόμενοι από το hype που δημιουργήθηκε γι αυτούς. Αυτό θα ατονήσει το ενδιαφέρον των περιοδικών και του κόσμου για το επόμενο βήμα του συγκροτήματος, απαλλάσσοντας τον Jack White από το άγχος και την πίεση που θα δημιουργούνταν από την αναμονή μιας κατοπινής κυκλοφορίας…

Το Get Behind Me Satan δεν θα είναι το φετινό μου Νο 1. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι και οι The White Stripes τελείωσαν για μένα. Έχω την εντύπωση πως το συγκρότημα από το Detroit παίρνει πια μια θέση δίπλα σε όλα τα μεγάλα αμερικάνικα συγκροτήματα και καλλιτέχνες του ροκ που διατηρούνται για πολλά χρόνια στο μουσικό στερέωμα (βλέπε Bruce Springsteen, REM κλπ), βγάζοντας άλλοτε δίσκους αριστουργήματα, άλλοτε «ξαποστένουν» με καλές ή πιο μέτριες δουλειές, αλλά σχεδόν ποτέ δεν κυκλοφορούν κακό δίσκο. Από τους White Stripes, λοιπόν, που ουσιαστικά βρίσκονται ακόμα στο ξεκίνημά τους, έχουμε να περιμένουμε ακόμα πολλά. Το Get Behind Me Satan αποτελεί την ενηλικίωσή τους.

Κώστας Παπασπυρόπουλος