THE WHITE STRIPES 12/7/2005 Θέατρο Γης 14/7/2005

Η πιο πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς ήταν από ότι φαίνεται οι White Stripes. Παρά το τσουχτερό εισιτήριο ο κόσμος τους τίμησε με την παρουσία του αλλά αρκετοί ήταν και αυτοί που την βγάλανε στα βράχια πιο πάνω. Βλέποντας όμως μέσα στο θέατρο κάθε είδος ατόμων που δύσκολα θα συνευρισκότανε σε κάποια άλλη συναυλία καταλάβαινες εύκολα ότι οι White Stripes είναι πλέον μεγάλο όνομα.

Μπαίνοντας το πρώτο που πρόσεχες ήταν η σκηνή. Όλα ήταν άσπρα, κόκκινα και μαύρα, οι ενισχυτές, τα όργανα, το όμορφο πανό στο background, οι roadies του γκρουπ με τα καπελάκια τους. Μην τα πολυλογώ, κλείνουν τα φώτα και σε χρόνο μηδέν ο Jack και η Meg πιάνουν τα όργανα και το γλέντι αρχίζει.

Black Math για εισαγωγή και από κάτω πανικός. Οι δυο τους μόνοι στη σκηνή κάνοντας διαολεμένη φασαρία, το ένα τραγούδι ασταμάτητα μετά το άλλο, ο Jack τραγουδούσε πότε σε μας και πότε στο άλλο μικρόφωνο κοιτώντας την Meg, η οποία Meg είναι η πιο coοl sexy γλυκειά ροκ μουσικός. Αν η Kim Gordon ερωτοτροπεί με το μπάσο της, η Meg στο drum kit της κάνει έρωτα. Γρήγορα να γραφτεί στο club με την βελουδένια υπόγεια Morreen Tucker και την γκόμενα απ’τις Sleater Kinney.

Ο αγαπητός Jack από την άλλη είναι ο πλέον χαρισματικός frontman, εξάλλου με δυο άτομα μόνο στην σκηνή δεν έχει και πολλές επιλογές να μην είναι. Με ημίψηλο καπέλο και σακάκι (που σύντομα έβγαλε) έτρεχε πέρα δώθε χτυπώντας την κιθάρα του με πάθος αλλά και τεχνική, σε ιδανική αναλογία και ποσότητα για να καλύψει τα κενά που δημιουργεί η διττή υπόσταση της μπάντας του.

Ο ήχος ήταν βέβαια αψεγάδιαστος, η μπότα μόνο ακουγότανε σαν να σκάει βόμβα οπότε ας πούμε και ένα μπράβο στους τεχνικούς τους γιατί χωρίς αυτούς ο ήχος δυο ατόμων δεν θα ήταν και τόσο πλούσιος. Είναι όμως ο Jack απίστευτος μπαγάσας, έχει το ταλέντο να γράφει τραγούδια που εντέλει ακούγονται τόσο τέλεια μόνο με κιθάρα και drums που άλλα άτομα ίσως θα ήτανε όντως περιττά. Και όταν μιλάμε για αγνό rock’n’roll το μόνο που χρειάζεται είναι το πάθος να το παίξεις. Και ούτε είμαι και κανένας φανατικός ακροατής των White Stripes, αν έκανα λίστα αγαπημένων συγκροτημάτων θα ήτανε έξω από το top 50, αλλά μετά από ένα τέτοιο live νομίζω ότι καμιά εικοσαριά θέσεις άνοδο τις κερδίσανε.

Η γκρίνια βέβαια υπήρχε ότι για τόσα λεφτά παίξανε λίγο και δίκιο έχουνε όλοι, μα αφού τόσο παίζουνε τι να κάνουμε; Είναι μάλλον άγραφος κανόνας ότι η διάρκεια πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογη της πνευματικής, ηχητικής και ψυχικής έντασης που προκαλεί το συγκρότημα. It’s better to burn out than to fade away. Ε λέμε τώρα…

ΥΓ. Μετά την συναυλία βρήκα την Meg, την ανέμελη ομορφούλα drummer του συγκροτήματος. Της είπα πόσο άλλαξε η ζωή μου όταν την είδα να γέρνει τόσο απαλά το κεφάλι της πάνω από τις κάσες του μινιμαλιστικού drum set της. Συμφώνησε να παντρευτούμε στο Vegas μετά το τέλος της περιοδεία τους. Η Samantha το πήρε λίγο άσχημα, με έβρισε αλλά κράτησε την ψυχραιμία της γιατί οι Eagles Of Death Metal περιοδεύουν ακόμα.

ΥΓ2. Ο γάμος αναβλήθηκε για τον Σεπτέμβρη, διότι ο κουμπάρος μας θα συμμετέχει στο διεθνές φεστιβάλ σωσιών του Elvis, κάπου σε ένα χωριό του Κολοράντο. Μας υποχρέωσε.

Γιώργος Γoργογέτας