Κατ’αρχήν, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω την θέση μου, δηλώνοντας πραγματικός fan των theater. Σαν να λέω δηλαδή, ότι τα ενδεχομένως πέραν του δέοντος καυστικά σχόλια που ακολουθούν, προκύπτουν από την μεγάλη μου εκτίμηση για το συγκεκριμένο rock-fusion υβρίδιο.

1^η Ιουλίου 2005. Οι θύρες ανοίγουν στις 8μμ, (το οποίο κατά τα γνωστά γίνεται αρκετά αργότερα) και ο λαός να περιμένει έξω απ’τη μαρίνα δέλτα του φαλήρου. Οι γνωστές καντίνες με τα γνωστά βρώμικα, οι γνωστοί πλανόδιοι πωλητές με τα μπλουζάκια, το ίδιο feeling στον αέρα. Σε λίγο παίζουν οι Dream Theater.

10μμ. Όλα τα μωρά στην πίστα. Η συναυλία ανοίγει με το “as I am”, μέσα από το “train of thought”. Σκοτωμός. Και μέσα στον πανικό, εγώ να προσπαθώ να συνέλθω από το John Petrucci – σοκ που έχω πάθει. Ο τύπος έχει σκάσει με τρελό στυλάκι Ρακιτζής, στις ένδοξες εποχές του sagapo. Κανονικά όμως. Αρβύλα, παντελονάκι με χαλκάδες, και δε συμμαζεύεται. Δίπλα του ο LaBrie με πουκαμισάκι. Κονιόρδος. Λίγο πιο πίσω ο Iron Mike στα drums, με το γνωστό scholar γυαλάκι του και μπλουζάκι εθνικής ελλάδος. Κάπου εκεί ήταν κι ο συμπαθέστατος Jordan Rudess στα synth, και last but not least ο κατά κοινή ομολογία πλέον low profile John Myung στο μπάσο. Ήχος πολύ καθαρός και βαρύς. Μια πολύ καλά δεμένη ομάδα.

Μεταξύ άλλων ακούστηκαν ύμνοι όπως “home”, “under a glass moon”, “endless sacrifice”, “forune in lies”, “the root of all evil”, “the spirit carries on” και άλλα πολλά. Εννοείται ότι ποτέ δεν γίνεται να μείνεις ευχαριστημένος από το playlist μιας συναυλίας δυόμιση ωρών ενός τέτοιου σχήματος. Αυτό που με χαροποίησε ωστόσο ιδιαίτερα είναι αυτό που είπε κάποια στιγμή ο James, ότι δηλαδή θα επιστρέψουν στην Αθήνα στα πλαίσια της “Octavarium” περιοδείας τους, η οποία θα γίνει το φθινόπωρο. (Το ομώνυμο παρεπιπτόντος είναι όλα τα λεφτά λουλούδια.)

Δεν έλειψαν φυσικά και τα γνωστά ποζεριλίκια, (βλέπε keyboards solo), τα οποία ανέκαθεν μου την έσπαγαν. Εντάξει φιλαράκο, είσαι γαμάτος. Πήγες και σε ωδείο. Εμείς τι φταίμε να μας παίρνεις τα αυτιά με τεχνικά ασύλληπτες φλυαρίες; (Το τελευταίο σχόλιο δεν απευθύνεται μόνο στον Jordan, ο οποίος κατά τα άλλα είναι σωστό τυπάκι.) Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως, ήταν το γεγονός ότι ο Petrucci ήταν αρκετά συγκρατημένος. Και ο Portnoy το ίδιο. Αρκέστηκαν στα ταπεινά εξηκοστά τεταρτάκια τους. Κάποια νομίζω ήταν και παρεστιγμένα.

Μετά το διάλειμμα, η συναυλία συνεχίστηκε ακόμα πιο δυνατά, με παλιό και νέο υλικό αλλά κυρίως από “Μetropolis, part II” και “Six Degrees of Inner Turbulence”. Ένα καλό συγκρότημα πιστεύω ότι φαίνεται στο live. Και το συγκεκριμένο live ήταν πραγματικά άψογο. Το τελειωτικό χτύπημα για μένα βέβαια ήρθε με το “metropolis, part I”. Έπος. Σήμα κατατεθέν των dream theater,και κατά την ταπεινή μου άποψη ένα από τα ύψιστα δημιουργήματά τους. Κι όταν το βλέπεις να αναπαράγεται μπροστά σου, ζωντανά από τους δημιουργούς του, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να το βουλώσεις.

Μία τέλεια συναυλία, από ένα τέλειο σχήμα.

Στρατος Θεοδωρου

Atraktos.Net