 |
|
|
|
MARIANNE FAITHFULL
|
Τελικά, η πιο «επικίνδυνη» δύναμη που υπάρχει γύρω μας δεν ανήκει ούτε σε κανένα σαρκοβόρο ζώο, ούτε στους σεισμούς, ούτε στις άλλες φυσικές καταστροφές – την έχει όλη δική του ο χρόνος. Ο χρόνος που μετατρέπει τα σπίτια σε ερείπια, τα λιβάδια σε σπίτια (“we saw the green fields turnin to homes, such lonely homes” – Last Song) και ανθρώπους σαν τη Marianne Faithfull από αθώους αγγέλους σε δαίμονες. Ή μήπως τα πράγματα είναι απ’ την αρχή έτσι;
Πιο συγκεκριμένα, η συναυλία άρχισε με μισή ώρα καθυστέρηση και support τη Κρίστη Στασινοπούλου, αναγνωρισμένη στο είδος της και πολύ καλή καλλιτέχνιδα που φυσικά δύσκολα θα γνωρίσει ποτέ αποδοχή από μεγάλη μερίδα του κοινού, όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτούς τους χώρους. Η Κρίστη έπαιξε με τη μπάντα της για περίπου μισή ώρα και μάλιστα υπό το βλέμμα του Barry Reynolds, κιθαρίστα της Faithfull, που την παρακολουθούσε κάτω από το πλάι της σκηνής και έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα τη μουσική της, χτυπώντας και παλαμάκια σε κάποιο σημείο.
Μετά το set της Στασινοπούλου, κι ακόμα ένα εικοσάλεπτο περίπου αναμονής για να τοποθετηθούν τα σχετικά στη σκηνή (μπουκάλια με νερό, πετσέτες, οι setlists κλπ.) πήραμε κι ένα ακουστικό δείγμα από την καινούρια δουλειά του μπασίστα της Marianne – και παλιότερα του Lou Reed – Fernando Saunders, που έπαιξε τρία δικά του κομμάτια, όχι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι η αλήθεια. Ο κόσμος σφύριζε αδιάφορος περιμένοντας να τελειώσει, αλλά ξύπνησε ξαφνικά όταν άρχισαν να μοιράζονται δωρεάν CD του Saunders. Ν’ αρχίσουμε πάλι τις αναλύσεις για το ελληνικό κοινό και τη συμπεριφορά του; Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Πάντως περισσότερο με λύπησαν οι άδειες κερκίδες στα αριστερά και δεξιά του Θεάτρου Βράχων και ο λιγοστός κόσμος μπροστά απ’ την σκηνή, παρά η στάση προς τον Saunders.
Μετά από άλλο ένα εικοσάλεπτο περίπου κι ενώ τα νεύρα ορισμένων είχαν αρχίσει να τεντώνονται επικίνδυνα («τα λεφτά μας πίσω» φώναζε ρυθμικά και επαναλαμβανόμενα μια κυρία απ’ τις κερκίδες) οι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή – Barry Reynolds στην κιθάρα, Fernando Saunders όπως είπαμε στο μπάσο, Courtney Williams στα ντραμς και Dan Mintseris στα keyboards – και αμέσως μετά η Marianne, φορώντας τζιν, άσπρο πουκάμισο και μαύρο μπουφάν, υποβασταζόμενη από μέλη του crew. Μου έκανε εντύπωση αυτό, καθώς και το ότι δεν είχε την ίδια κίνηση πάνω στη σκηνή όπως παλιότερα και έδειχνε να κουράζεται ευκολότερα.
Πάντως, παρά την λιγότερη κινητικότητα, η θεατρικότητα ήταν εκεί, από τον τρόπο που ανοιγόκλεινε τη μαύρη βεντάλια που κρατούσε μέχρι κάθε στίχο που έβγαινε απ’ το στόμα της. Ξεκίνησε το set με το «Trouble in Mind» για να περάσει μετά στο υπέροχο «Mystery of Love», γραμμένο από την PJ Harvey για τον καινούριο δίσκο της.
Η Marianne μπαινόβγαινε στους ρόλους κάθε τραγουδιού με απίστευτη ευκολία, γνωρίζοντας όλες τις ηρωίδες της και τις ιστορίες τους από πρώτο χέρι. Από την τραγικότητα και την απελπισία του «Don’t Forget Me» μέχρι τον θυμό του «Times Square» - κι ας μη «φώναξε» σ’ αυτό όσο θα περιμέναμε. Στο «No Child of Mine» μου έκανε εντύπωση ότι προσπάθησε να πει και τις δύο φωνές, όπως ακούγονται δηλαδή στο CD και τα αποτελέσματα δεν ήταν άσχημα. 
Από τη μέση και μετά τα πράγματα αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν, η Marianne ανάβει τσιγάρο και δίνει μια φοβερή εκτέλεση του «Working Class Hero» με τους μουσικούς να δίνουν κι αυτοί, κυριολεκτικά, ρέστα. Έχουμε και μια απρόσμενη έκπληξη, αφού στη σκηνή ανεβαίνει δυο φορές και ο Lenny Kaye, προφανώς ακόμα στην Ελλάδα μετά τη συναυλία της Patti Smith. Ο κόσμος τραγουδάει μαζί με την Faithfull το «As Tears Go By», «το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν όλα» όπως μας λέει, ενώ η ίδια ζητάει μετά να τραγουδήσει μόνη της το «Sister Morphine», εξίσου ανατριχιαστικό σήμερα όσο και όταν ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά. Μένει ακόμη το «Crazy Love» και ένα μόνο ενκόρ με – φυσικά – το «Broken English». Μείναμε βέβαια με το παράπονο ότι δεν ακούσαμε το «Why’d you do it», αλλά δεν πειράζει.
Γεμάτη χάρη, με απίστευτη επικοινωνία με το κοινό και όμορφη – ακόμη και τόσα χρόνια μετά, η Marianne Faithfull δεν πιστεύω να μην μάγεψε κάποιον απ’ όσους ήταν στο Θέατρο Βράχων εκείνη τη νύχτα. Σε κάποια στιγμή, κάποιος απ’ το κοινό της φώναξε να βγάλει το μπουφάν της, αφού εμφανώς ζεσταινόταν. Η Marianne παραπονέθηκε ότι δεν θα έδειχνε καλή χωρίς αυτό, εκείνος της απάντησε πως θα είναι το ίδιο όμορφη κι η Faithfull, μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο του είπε «πιστεύεις πως θα δεις το κορίτσι απ’ το Girl on a Motorbike έτσι;» (την ταινία στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει το ’68). Κι όμως, όσο κι αν άλλαξε από τότε, εσωτερικά και εξωτερικά, ίσως η ομορφιά να είναι ακριβώς αυτή. Ότι βρίσκεται ακόμη εδώ και τραγουδάει τις ιστορίες της, με μια αυτογνωσία και ταυτόχρονα απομυθοποίηση που την κάνουν να θυμίζει ακόμα πιο έντονα (παράδοξο;) την αγγελική της εικόνα των sixties.
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο σκόπιμα δεν έχει καμία αναφορά στον Mick Jagger, τον Keith Richards ή τους Rolling Stones, γιατί ακόμη κι εγώ, δηλωμένη «fan» των Stones, κουράστηκα να διαβάζω σε δελτία τύπου και άρθρα αυτή τη βδομάδα για «το κορίτσι του Mick Jagger».
Φωτεινή Δράκου |
Live
