Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή την διακοπή της συναυλίας των White Stripes και τα όσα διαδραματίστηκαν εκεί, είχαν ξεκινήσει πολλές συζητήσεις τόσο διαδικτυακές όσο και πρόσωπο-με-πρόσωπο όπου μεταξύ άλλων, γινόταν πολύς λόγος (απαξιωτικά) για τον κόσμο που θα μάζευαν οι Scorpions στο Καραϊσκάκη, πολύ περισσότερο απ’ ότι είχαν οι Stripes στο Φάληρο. «Πήγαινε να δεις τους παππούδες» όπως χαρακτηριστικά είπε ένας φίλος μου.

Το περίεργο δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το «απόλυτο» που κρύβουν αυτές οι απόψεις. Άλλωστε πάντα στη μουσική τα νέα ρεύματα, τα νέα πρόσωπα και οι νέες κινήσεις έρχονταν να διώξουν τις παλιές κι αυτό άλλωστε είναι και το μόνο φυσιολογικό. Το παράδοξο για μένα είναι η κομπλεξαρισμένη στάση που πρέπει με το ζόρι να σε κάνει να διαλέξεις αν θα παραταχθείς με τους νέους ή τους παλιούς. Αν θα το παίζεις ψαγμένος ανακηρύσσοντας σε «νέα μεγάλη ελπίδα» κάθε καινούρια μπάντα που καβαλάει το καλάμι πιο γρήγορα απ’ ότι ανεβαίνει στη σκηνή ή θα επιμένεις να πηγαίνεις σε συναυλίες-«αρπαχτές» (λες και όλοι οι καινούριοι έχουν ως κύριο μέλημά τους την καλλιτεχνική δημιουργία όταν βγαίνουν σε περιοδεία. Τέλος πάντων).

Όπως και να χει, τέτοια κόμπλεξ δεν φαινόταν να έχουν οι περίπου 25.000 που μαζεύτηκαν στο στάδιο Καραϊσκάκη. Έφηβες κοπέλες με σκισμένα αθλητικά παπούτσια, αγόρια λίγο μετά την εφηβεία τους που ήρθαν να δούνε τους μουσικούς τους ήρωες, τριαντάρηδες, μεγαλύτεροι μπαμπάδες που έφερναν τα παιδιά τους να ακούσουν το συγκρότημα που αγάπησαν στα νιάτα τους – όλα τα είχε το Καραϊσκάκη και πολλές φορές αυτό το ετερόκλητο κοινό είναι πολύ πιο ενθουσιώδες, αυθόρμητο και ειλικρινές από ένα ομοιογενές γεμάτο προκαταλήψεις.

Οι Scorpions βγήκαν επιβλητικά στη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους, ξεκινώντας με δύο κομμάτια από το φρέσκο «Unbreakable», τα «New Generation» και “Love ‘em or leave ‘em». Ο κόσμος στην αρένα (αλλά και αρκετοί στις κερκίδες) άρχισε να χοροπηδάει χορεύοντας στους ρυθμούς των Σκορπιών και δεν σταμάτησε παρά μόνο στα πιο ήσυχα κομμάτια που μας επιφύλασσαν στη συνέχεια. Στα «The Zoo» και «We’ll burn the sky» ο ουρανός πραγματικά παίρνει φωτιά, ενώ η φωνή του Klaus Meine μοιάζει να μην έχει χάσει σχεδόν καθόλου στη δύναμή της από τα τέλη του εβδομήντα που τα πρωτοτραγουδούσε. «Coast to Coast» και αμέσως μετά ακολουθούν τα… greatest hits για τους λιγότερο σκληροπυρηνικούς fans.

Η μπάντα ξεκινάει να παίζει το «Holiday» και ο κόσμος ενθουσιάζεται, ενθουσιασμός που θα κορυφωθεί αφού μάλιστα οι Scorpions παίζουν ολόκληρο το τραγούδι, κάτι που δεν συνηθίζουν. Σειρά έχει το «In Trance» (κατά τη γνώμη μου, ίσως η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας) σε μια εκτέλεση άρτια σαν την αντίστοιχη στο στούντιο, με όλα τα πλεονεκτήματα του live. Αν κάποιος διατηρούσε ακόμα αμφιβολίες για το αν οι Scorpions εξακολουθούν να λένε κάτι ως live μπάντα, πιστεύω αρκούσε να ακούσει αυτό το κομμάτι. «Wind of Change» για να ανάψουν οι αναπτήρες (αλλά και οι οθόνες των κινητών, δεν ξέρω ποιος είχε πρώτη φορά αυτή την… ευφυή σύλληψη) και αμέσως μετά, για πρώτη φορά ζωντανά στην Ελλάδα, το «No One Like You» με τον κόσμο να το συνοδεύει κι αυτό (όπως και τα προηγούμενα) τραγουδώντας.

«Loving you Sunday morning» είχε για τη συνέχεια το πρόγραμμα, αλλά και «He’s a woman, she’s a man» και «Big City Nights». Κατά γενική ομολογία, είχαμε την τύχη να μας ετοιμάσουν μια απ’ τις καλύτερες setlists της περιοδείας. Δύο πολύ καλά σόλο από τον Rudolf Schenker και τον Matthias Jabs – ο οποίος μάλιστα είχε και έναν τραυματισμό πριν λίγες μέρες στην Ισπανία, που δεν φάνηκε όμως να τον καταβάλλει – και ένας εκρηκτικός, ασταμάτητος James Kottak σε σόλο ντραμς.

Είχαν περάσει σχεδόν δυο ώρες και για ενκόρ οι Scorpions μας επιφύλασσαν κι άλλες εκπλήξεις. «Coming Home» κολλητά με το «Still Loving You», αμέσως μετά «Rock you like a hurricane» και για καληνύχτα το «When the smoke is going down» που μου φάνηκε λίγο πως άργησε να βρει το ρυθμό του στην αρχή, στη συνέχεια όμως ήταν εντάξει.

Κάπως έτσι πέρασε και αυτή η βραδιά στη συναυλιακή ιστορία και πήγαν όλοι σπίτι τους ικανοποιημένοι, τόσο οι σκληροί fans όσο και αυτοί που είχαν έρθει για να ακούσουν το «Wind of Change». Οι Scorpions μπορεί να τα έχουν τα χρονάκια τους, πάντως σίγουρα δεν δείχνουν να βαριούνται πάνω στη σκηνή. Με μια πολύ οργανωμένη παραγωγή, πιστεύω πως έδειξαν απόλυτο σεβασμό για τον κόσμο που ήρθε να τους ακούσει – αντίθετα με πολλούς άλλους.

Κατά τα άλλα, το Καραϊσκάκη είναι πολύ καλός χώρος και για συναυλίες, αν και μου φάνηκε πως οι κερκίδες μπορούσαν να φιλοξενήσουν πολλούς ακόμα, αν είχαν κοπεί κι άλλα εισιτήρια για να ικανοποιήσουν τον πολύ κόσμο που έψαχνε μέχρι και την τελευταία στιγμή. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας πάντως, γιατί αν κρίνει κανείς απ’ το παρελθόν τους γενικότερα αλλά και από τη σχέση που ‘χει αναπτυχθεί ανάμεσα στους Scorpions και στους Έλληνες fans τους, μάλλον πρέπει να λέμε και του χρόνου!

Oι Scorpions ήρθαν στην Αθήνα σε παραγωγή της Cultural Action

Φωτεινή Δράκου