Αχ.. δύσκολοι καιροί για να κάτσω μπροστά στο pc καθώς αυτή την περίοδο πραγματικά υπολειτουργώ (όπως και μια αρκετά μεγάλη μερίδα ανθρώπων εκτός απο μένα) αλλά ήμασταν εκεί και οφείλουμε, έστω και λίγο καθυστερημένα να περιγράψουμε αυτά που είδαμε στο Rockwave φέτος. Και όσον αφορά εμένα προσωπικά, θα ασχοληθώ ως συνήθως με τις μεταλλικές ημέρες του φεστιβάλ,οι οποίες και φέτος ήταν «χορταστικές». Την πρώτη μέρα λοιπόν και γνωρίζοντας τα κατατόπια απο την προηγούμενη χρονιά, έφτασα αρκετά νωρίς στον συναυλιακό χώρο, ο οποίος με την πρώτη ματιά μου φάνηκε βελτιωμένος. Κατ αρχάς δε γεμίσαμε σκόνη, αν και άλλαξε η θέση της σκηνής, βλέπαμε καλά και γενικότερα τα πάντα μου φάνηκαν πιο τακτοποιημένα. Επίσης εντύπωση μου προξένησε το γεγονός πως δεν υπήρχαν μεγάλες διακοπές ανάμεσα στα γκρουπ που εμφανίστηκαν και φύγαμε σαν άνθρωποι στις 11 το βράδυ.

Ας περάσουμε όμως στα συγκροτήματα. Την αυλαία άνοιξαν οι Έλληνες Order Of The Ebon Hand , οι οποίοι έπαιξαν για κανα μισάωρο δικά τους κομμάτια καθώς και μια διασκευή στο “Killed By Death” των Motorhead. Δεν είχαν και τον καλύτερο δυνατό ήχο και ούτε το black metal που παίζουν ακούγεται ευχάριστα με τον ήλιο πάνω απ το κεφάλι σου αλλά αυτά είναι αναμενόμενα σε ένα φεστιβάλ οπότε..

Περνάμε στους Dismembe r οι οποίοι είναι χρόνια στην Death Metal σκηνή αλλά δυσκολεύτηκαν κι αυτοί μέσα στο λιοπύρι να κερδίσουν τον κόσμο και έτσι αν και η εμφάνιση τους ήταν ικανοποιητική, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν συνθήκες headbanging ούτε όταν επιστράτευσαν το ύστατο όπλο των Iron Maiden επιρροών, στη χώρα των Maiden και του Καζαντζίδη. Δεν είμαι fan του γκρουπ αλλά απο εκείνη την ώρα όλα σχεδόν τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν εντελώς NWOSDM και μου θύμησαν In Flames και τα συναφή (πάει πέρασε και αυτή η μόδα..)

Μ’αυτά και μ’αυτά, πέρασε η ώρα και βγήκαν στη σκηνή οι Candlemass τους οποίους έβλεπα για τρίτη φορά αλλά η ανυπομονησία ήταν η ίδια. Το γκρουπ έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες το ομώνυμο άλμπουμ του και στη μία ώρα περίπου που διήρκεσε το σετ τους, επικεντρώθηκαν εκεί με τα “Black Dwarf”, “Witches”, “Copernicus” και “Seven Silver Keys” (το καλύτερο του δίσκου). Απο παλιά κομμάτια δυστυχώς παίχτηκαν μόνο τα “Mirror, Mirror”, “Solitude”, “Dark Are The Veils Of Death” και “At The Gallows End”.Ίσως για μένα που τους έχω δει τόσες φορές, κάποια πράγματα να είναι δεδομένα, αλλά φαντάζομαι πως όσοι τους είδαν έστω και για τόσο λίγο κατάλαβαν για το πόσο μεγάλη συναυλιακά μπάντα έχουμε να κάνουμε. Ο ήχος των Candlemass ήταν άψογος και ο αριστερόχειρας Lars Johansson έκλεψε και αυτή τη φορά την παράσταση καταπονώντας την κιθάρα του σε βαθμό που δεν βλέπουμε συχνά απο Doom Metal κιθαρίστες.

Επιτέλους η μεγάλη στιγμή της βραδιάς (βασικά δεν είχε νυχτώσει αλλά οκ δεν πειράζει) έφτασε με τους μεγάλους Accept να γεμίζουν τη σκηνή του Rockwave. Ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος δυνατός αλλά τα πράγματα διορθώθηκαν κάπως στην συνέχεια και το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει διαχρονικούς ύμνους της σκληρής μουσικής όπως τα “Starlight”, “Balls To The Wall”, “Son Of A Bitch”, “Metalheart”, “Breaker”, “London Leatherboys”, “Love Child” , “Restless And Wild”, “Princess Of The Dawn”, “Living For Tonite”, “Fast As A Shark”.. τι να λέμε τώρα.. αλήθεια γυρίσαμε πίσω σε εποχές που υπήρχε ΕΜΠΝΕΥΣΗ και κάποιοι άνθρωποι κατάφεραν γράφοντας απλά κομμάτια να μείνουν στην ιστορία. Η σκηνική παρουσία του γκρουπ ήταν υποδειγματική, πολύ καλός ο UDO ενώ ο ηγέτης Wolf Hoffmann ήταν η κυρίαρχη μορφή επι σκηνής. Κορυφαία στιγμή? Δύσκολο αν, αναλογιστεί κανείς το τι κομμάτια ακούστηκαν.. εγώ προσωπικά, όσο και ο φίλος Δημήτρης, ενθουσιαστήκαμε απο την απόφαση του Wolf να παίξει μερικά πράγματα και απο το προσωπικό του άλμπουμ “Classical” οπότε ψηφίζουμε την εκτέλεση του “Bolero” του Maurice Ravel!

Εννέα και μισή και για την επόμενη μιάμιση ώρα η Μαλακάσα σείεται στους ρυθμούς των Slayer! Εντάξει το Thrash δεν είναι και η καλύτερη μου αλλά οι Slayer είναι μεγάλο συγκρότημα και το απέδειξαν για μια ακόμη φορά θυμίζοντας στους νοσταλγούς του Rock Of Gods τότε, όταν είχαν πρωτοέρθει, πόσο προοδεύσαμε απο το πρώτο φεστιβαλ των τσιμέντων. Στα τύμπανα ο Dave Lombardo ήταν εντυπωσιακός ένω προσωπικά θα δώσω τα εύσημα στον Tom Arraya γιατί ο άνθρωπος καταφέρνει να έχει ακόμα το κεφάλι του στη θέση του μετά απο τόσο ανελέητο headbanging τόσα χρόνια! Πραγματικά τον έβλεπα και με έπιασε το αυχενικό μου! Απο κει και πέρα οι Slayer ήταν το επαγγελματικό γκρουπ που περιμέναμε, είχαν καλό ήχο και έπαιξαν ένα σωρο κλασικά κομμάτια “War Ensemble”, “South Of Heaven”, “Seasons In The Abyss”, “At Dawn They Sleep”, “Dead Skin Mask”, “Chemical Warfare”, “Raining Blood” , “Angel Of Death” .. Όπως και να το κάνεις η ιστορία είναι ιστορία και αν και δεν έλειψαν κάποια παραπονάκια, νομίζω πως όλοι ικανοποιήθηκαν απο τους Slayer. Σίγουρα μια μεγάλη metal μέρα, μέχρι την επόμενη..

Κώστας Λιανίδης