Λίγο κουρασμένος απο την προηγούμενη ημέρα του Rockwave αλλά «φτιαγμένος» για μεγάλα πράγματα, ξεκίνησα το Σάββατο για το Terra Vibe. Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν άρχισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς οι Ολέθριο Ρήγμα ήταν για μένα απαράδεκτοι. Κατανοώ πως σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να αρέσουν, όμως δεν μπορώ να καταλάβω με ποιά κριτήρια επιλέχθηκαν για να ανοίξουν μια τέτοια συναυλία που απευθύνεται σε ευρύ κοινό και όχι σε κάποια άτομα που πιθανότατα θα πήγαιναν να τους δουν live. Κάκος ήχος, κακές διασκευές, χάλια γυναικεία φωνητικά, γραφικοί στίχοι.. Καλύτερα να μην πω περισσότερα γιατί νιώθω άσχημα όταν μιλάω έτσι.

Οι Zyklon που ήταν να εμφανιστούν στη συνέχεια, ακύρωσαν εξαιτίας του τραυματισμού κάποιου μουσικού και έτσι στη σκηνή βγήκαν πρόωρα οι Katatonia . Η γνώμη μου γι’αυτούς είναι πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερο γκρουπ που δεν κάνει για φεστιβαλ, ούτε για μεσημεριάτικες εμφανίσεις. Οι δίσκοι τους απο το “Discouraged Ones” και μετά, αν και δεν είναι το στυλ μου, μου αρέσουν, και θα ήθελα να τους δω σε ένα μικρό club, όπου πιστεύω θα ταίριαζαν καλύτερα. Απο κει και πέρα, το γκρουπ είχε ένα πυρήνα οπαδών που το στήριξε φανατικά κατα τη διάρκεια της εμφάνισης του. Το σετ τους στηρίχτηκε κυρίως στα “Tonight’s Decision”, “Last Fair Deal Gone Down”, και “Viva Emptiness”. Τι να πω, δε με ενθουσίασαν. Όπως είπα, δεν ταιριάζουν για τέτοια events ούτε για τέτοιες ώρες.

Κάπου εκεί ήταν η ώρα για τους Anthrax. Γκρουπ με μεγάλη ιστορία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και απέδειξαν το γιατί, ξεσηκώνοντας τον κόσμο κατα τη διάρκεια του σετ τους που περιλάμβανε κάποια απο τα πλέον αναγνωρίσιμα και κλασικά κομμάτια της σκληρής μουσικής : “Anti-Social”, “Among The Living”, “Indians”, “Metal Thrashing Mad”… Η αλήθεια είναι πως αυτό το punk στοιχείο που διαθέτουν, δημιούργησε μια χαοτική ατμόσφαιρα στις μπροστα σειρές που η πώρωση έδινε και έπαιρνε, και η παρέα του Belladonna έδειχνε να το διασκεδάζει, υποσχόμενη σύντομη επιστροφή.

Dio (ή «Ντάιο» αν προτιμάτε, όπως προφέρθηκε απο ραδιοφωνικό παραγωγό, έλεος!). Τι να πει κανείς αλήθεια για αυτή την τεράστια μορφή τόσο του rock, όσο και του metal. Νιώθω ακόμη ανατριχίλα αυτή τη στιγμή που γράφοντας αυτές τις γραμμές, επαναφέρω στη μνήμη μου τις στιγμές που τον συναυλιακό χώρο πλημμύριζαν οι νότες του “Gates Of Babylon”. Την προηγούμενη φορά που τον είχα δεί, είχα μείνει σαφώς ικανοποιημένος και βασικά περίμενα να παίξει και κομμάτια απο το “Master Of The Moon” αλλά ευτυχώς δεν το έκανε. Η μπάντα βγήκε με το μετριότατο “Killing The Dragon” (μα ποιός τους έχει πει πως είναι κομματάρα και ιδανικό για να ανοίγουν τα live?) Κατα τα άλλα όμως αυτή η εμφάνιση του μεγάλου «κοντού» θα μείνει στην ιστορία για τα “Egypt” και “Gates Of Babylon”. Όντας μεγάλος fan του Blackmore αλλά και θαυμαστής της εξαιρετικής δουλειάς του Vivian Campbell, περίμενα στη γωνία τον Graig Goldie και ειδικά στο “Gates..” η αναμονή του σολο με άγχωνε αλλά ευτυχώς πέρασε απαρατήρητος, αποδίδοντας επαρκώς τα solo , ακόμη και τα πιο «επικίνδυνα» “Holy Diver”, “Rainbow In The Dark”,κτλ. Με εξίταρε τόσο ο σεβασμός των κομματιών απο τον Goldie, όσο και το αλα Cozy κλείσιμο του drum solo απο τον Simon Wright. Στο μπάσο ο Rudy Sarzo ήταν αυτός που θα περίμενε όποιος τον γνωρίζει σαν μουσική αξία ενώ η φωνή του Dio μου φάνηκε πιο ξεκούραστη απο πρόπερσι. Ακούστηκαν τα “Holy Diver”, “Rainbow In The Dark”, “Stand Up And Shout”, “Sunset Superman”, “Egypt”, “Man On The Silver Mountain”, “Long Live Rock N Roll”, “Gates Of Babylon” (Α ρε μεγάλε Ritchie, κάνε ένα reunion να βαρέσουμε διάλυση!), Heaven And Hell (απο την πραγματικά εμπνευσμένη περίοδο των Black Sabbath κι όχι αυτή που σεβόμαστε λόγω ιστορίας) ενώ έκλεισαν με το “We Rock” μέσα σε ζητωκραυγές.

Για κλείσιμο του φετινού Rockwave επιλέχθηκαν οι Twisted Sister . Kάποιοι σκληροπυρηνικοί χαλάστηκαν με την απόφαση να παίξει ο Dio δεύτερο όνομα και οι Sister πρώτο αλλά πέρα απο αυτά, νομίζω πως και ο πλέον αρνητικός θα ενθουσιάστηκε απο την εμφάνιση αυτού του μεγάλου γκρουπ! Οι Twister Sister με το αυθεντικό line up των JJ French, Eddie Ojeda, Marc Mendoza (αλήθεια πως πάχυνε έτσι αυτός), AJ Pero και του μεγάλου Dee Snider, έδωσαν ένα ρεσιταλ rock συναυλίας και για περίπου μιάμιση ώρα μας καθήλωσαν με ύμνους απο το παρελθόν! Το πλήρες σετ τους ήταν : “What You Don’t Know”, “The Kids Are Back”, “Stay Hungry”, “Captain Howdy” («κουλή» επιλογή), “Shoot Em Down”, “You Cant Stop Rock N Roll”, “Under The Blade”, “I Am, Im Me”, “The Price” (ανατριχίλα!), “Burn In Hell”, “I Wanna Rock”, “Come Out And Play” και “S.M.F”. Εντάξει νομίζω πως ο καθένας έχει τα προσωπικά του κολλήματα και ίσως θα ήθελε να ακούσει κάποιο αγαπημένο τραγούδι ακόμα (“Ride To Live..”) αλλά σε γενικές γραμμές όλα τα κλασικά παίχτηκαν, η σκηνική παρουσία ήταν καταπληκτική, ο ήχος όχι και ο καλύτερος αλλά δεν πειράζει.

Εγώ θα μείνω σε μερικά απ τα λόγια των Sister ότι γκρουπ όπως αυτοί ή ο Dio, παίζουν ακόμη, γεμίζουν στάδια και το κάνουν επειδή ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει, όχι να κλαψει τη μοίρα του, γι’αυτο ελπίζω στο μέλλον οι διοργανωτές να μην κολλάνε άσχετα γκρουπ στα φεστιβάλ. Ας αφιερώσουν μια μέρα στο ακραίο metal και την άλλη να βάλουν μαζί τα old school group. Ίσως να είναι πιο αντιεμπορικό, όμως σίγουρα θα ευχαριστήσει όλο τον κόσμο ειδικά σε μια περίοδο που κατακλύζεται απο live και πρέπει να κάνει επιλογές και είναι κρίμα να χάνει τους Accept, όπως έγινε με πάρα πολλούς φέτος. Αυτά! Τα λέμε του χρόνου πάλι (με rockwave εννοείται, εμένα θα με φάτε σύντομα στη μάπα!). PS : Θεέ Jorn γιατί δεν σήκωσες το τηλέφωνο?

Κώστας Λιανίδης