DETAILS RICHARD DAVIS KITTY-YO 1/8/2005

Ιουλιος 2005 / Θεσσαλονίκη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Έχω καιρό να γράψω στα κιτρινισμένα σου πλέον φύλλα. Αλλά σήμερα δεν άντεχα άλλο, κάπου έπρεπε να τα βγάλω αυτά που ‘χω μέσα μου. Κι αφού κανείς δε βρέθηκε μπροστά μου για να τον ζαλίσω, κατά τη διάρκεια της χλιαρής αυτής ημέρας, σε θυμήθηκα μετά από καιρό, με ιδιαίτερη χαρά. Άλλωστε, τζάμπα σε κρατάω; Μάλιστα κάπου διάβασα πρόσφατα, ότι είναι καλό να γράφεις που και που αυτά που αισθάνεσαι, διότι έτσι γλιτώνεις απ’ το ν’ αρρωσταίνεις. Οπότε σήμερα, μια βαρετή μέρα του καλοκαιριού (ποτέ μου δε τα χώνεψα τα καλοκαίρια, σ’ αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο), όπου η θερμοκρασία πρέπει ν’ άγγιξε τους 37 βαθμούς Κελσίου, αισθάνθηκα την επιθυμία να σου εκμυστηρευτώ (όπως κάνω συνήθως), τις «ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ» ενός πολύ όμορφου δίσκου. Ενός δίσκου που άκουσα νωρίτερα το μεσημεράκι και τον οποίο μου έστειλε η φίλη μου η Desi από το Βερολίνο, πριν από κανα δυο βδομάδες.

Ο δίσκος λέγεται “Details”, με το παραπονιάρικο πιάνο να είναι το πρώτο μουσικό όργανο που αρχίζει να με παρασύρει, καθώς κυλάνε τα πρώτα του δευτερόλεπτα. Λίγο αργότερα, μια γλυκιά αντρική φωνή κάνει κι αυτή την είσοδό της, παίρνοντας με απ’ το χέρι, στοργικά, υπό τους χτύπους ενός «ζεστού» και απόλυτα σταθερού beat. Η απαλή αυτή αντρική φωνή, ανήκει στον ίδιο άνθρωπο που γράφει, παράγει κι εκτελεί τα κομμάτια. Σ’ έναν αδύνατο τριαντάρη – τουλάχιστον, αν υποθέσω απ’ τις photo του στο δισκάκι – με τεράστιες φαβορίτες και πολύ κομψό ντύσιμο, ο οποίος παράτησε στα τέλη των nineties το Λονδίνο, για να ζήσει μόνιμα στο σαφώς πιο «ανοιχτόμυαλο» Βερολίνο. Δεν τον γνώριζα καλά να σου πω την αλήθεια ετούτο τον κύριο, μου ‘χε ξεφύγει τόσα χρόνια που κυκλοφορούσε τραγούδια σε διάφορες συλλογές, 12”, αλλά και στα δυο του - αν δε κάνω λάθος - album . Από δω και στο εξής όμως, είμαι σίγουρος ότι θα τον έχω από κοντά, “man to man” που λένε και οι Αμερικανοί.

Και πώς να μην τον έχω από κοντά, όταν περνάει την ημέρα του ακούγοντας Scott Walker, Charles Aznavour, Beach Boys, My Bloody Valentine, Talk Talk και Depeche Mode?! Τι καλά θα ήταν όσοι δημιουργούν ηλεκτρονική μουσική, να περνούσαν τις ώρες τους με τέτοια εγγυημένα, αν μη τι άλλο, ακούσματα και να μην πατούσαν μόνο κουμπάκια πάνω από μια βαρετή λούπα! Γιατί εδώ μπορεί να παίζει ο κύριος Richard Davis house μουσική, αλλά είναι γι’ αυτούς που δεν… ακούνε house μουσική! Φαντάσου έναν κλασσικό τραγουδιστή-τραγουδοποιό o οποίος όμως προτιμά το laptop του, από μια ακουστική κιθάρα (τόσα δεκάδες χρόνια γίνεται αυτό δε νομίζεις καλό μου ημερολόγιο?...αν και απ’ την άλλη, το ξέρω ότι κι αυτές τις ευαίσθητες μουσικοϋπάρξεις δε θα μπορέσω να τις αποχωριστώ ποτέ).

Anyway, σ’ αυτά τα 11 γλυκόπικρα popτραγούδια (γιατί περί τραγουδιών πρόκειται) είναι σα ν’ αναλαμβάνει την ενορχήστρωση ο Steve Bug, ο Michael Mayer ή οι Swayzak, με τον Mr. Superpitcher να κρυφοκοιτάζει, δανείζοντας τις πιο γλυκές του μελωδίες. Sensual Techno, Minimal Deep House και διάφορες τέτοιες ταμπέλες θα έβαζαν κάποιοι, για να χαρακτηρίσουν ετούτη τη μουσική, αλλά εγώ τις βαριέμαι τις προκαθορισμένες έννοιες. Δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίσουν και τα έντεκα αυτά κομμάτια με βεβιασμένες τυπικές ταμπέλες, όπου και τα τσέλο σου ακούς, και κιθάρες, και πιάνο, και συνθεσάιζερ, και πλήθος ηλεκτρονικών και λοιπών ήχων. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι μπορείς να τ’ ακούσεις και στο σπίτι σου (οι βραδινές ώρες είναι αναμφισβήτητα οι ιδανικότερες), αλλά και σ’ ένα μικρό κλαμπάκι. Μάλιστα μου έχει καρφωθεί μία δήλωση του ιδίου του Richard Davis, ο οποίος είχε χαρακτηριστικά αναφέρει ότι: «μ’ αρέσει η ιδέα να φτιάχνω μελαγχολικά χορευτικά τραγούδια, που ν’ αποπνέουν μια νοσταλγία κι έναν ερωτισμό». That’s Right! Κι εμένα μ’ αρέσει! Σε φιλώ καλό μου ημερολόγιο και να ’σαι σίγουρο ότι δε θα σ’ αφήνω πλέον άδειο, σα τις κενές ψυχές τον απανταχού ηλιθίων ανθρώπων … (πάλι πολύ ήπια, να πάρει).

Άρης Μπούρας