TALES FROM THE SITTING ROOM STROMBA Fat Cat/Penguin 12/8/2005

Η ορθότητα της εκτεταμένης χρήσης των samples στη μουσική παραγωγή, όχι απλά ως “γέμισμα”, αλλά ως βάση δημιουργίας ενός track, είναι ένα θέμα που αναλύθηκε υπέρ του δέοντος τα τελευταία χρόνια.

Αφήνοντας στη άκρη την ιστορία του copyright control, το οποίο είναι κάτι που αφορά κυρίως τη σχέση μεταξύ μουσικών και εταιρειών, αλλά όχι τόσο το μουσικόφιλο κοινό, το sampling πέρασε μέσα από μία άνευ λόγου και ουσίας παραφιλολογική ανάλυση, του κατά πόσο πρέπει να γίνεται αποδεκτό και αν μπορεί η δημιουργία κομματιών με τη χρήση samples να θεωρηθεί εφάμιλλης ποιότητας με μία σύνθεση που έχει γραφτεί εκ του μηδενός (αν υπάρχει κάτι τέτοιο). Έτσι μετά από διαρκή αμφισβήτηση, άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται αποδεκτό στις αρχές των ’90s, λόγω των πολλών και εξαιρετικών σχημάτων, παραγωγών και djs που βασιζόντουσαν στο sampling, φτάνοντας στην απόλυτη καταξίωση με το Endtrodusing του dj Shadow. Έκτοτε έπεσε στην αναμενόμενη παγίδα του εύκολου και γρήγορου τρόπου παραγωγής, περνώντας σε μία εκ νέου αμφισβήτηση, ακόμη και στο χώρο του hip hop, εκεί που ουσιαστικά βρήκε την ιδανικότερη εφαρμογή του. Κάπως έτσι προέκυψε η τάση της τελευταίας 5ετίας κυρίως “χρησιμοποιούμε μεν samples, αλλά τα φτιάχνουμε μόνοι μας χρησιμοποιώντας φυσικούς ήχους και κυρίως φυσικά όργανα”. Πολύ κακό για το τίποτα τελικά, αφού η ουσία βρίσκεται αλλού.

Οι Stromba, το ντουέτο των παραγωγών James Dyer και Tom Tyler, ηχογράφησαν το ντεμπούτο Ep τους The Pinch το ’99, ακολουθώντας τη συνταγή “χρήση samples κονσέρβας” αναμιγνύοντας στοιχεία funk, jazz και hip hop. Έκτοτε μέσα στη γενικότερη τάση που προαναφέρθηκε, άρχισαν τις συνεργασίες με πολλούς και διάφορους μουσικούς, διατήρησαν την sampling-based δομή στη μουσική τους, αλλάζοντας όμως τα αρχικά υλικά με τη χρήση πλέον φρέσκων οργανικών samples. Σίγουρα άλλο το τοματάκι της κονσέρβας και άλλο το τοματάκι του κήπου, κανένα από τα δύο όμως δεν είναι αρκετό από μόνο του για τη δημιουργία μίας εξαιρετικής σάλτσας. Έτσι μετά το περσινό Ep προπομπό Giddy Up, έφτασε η στιγμή για την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το Tales from the Sitting Room.

Στο album των Stromba υπάρχει λίγο από όλα. Από την exotica lounge jazz του Camel Spit στο heavy weight dub του Septic Skank. Από το groovy-jazzy-disco Giddy Up και το afro funk (με τον John Barry επίλογο!!) Swings and Roundabouts στο εγκεφαλικό Swamp Donkey και κατευθείαν στον αιθέριο επίλογο του Jewell.

Οι επιρροές του Tales from the Sitting Room είναι άπειρες. Έχεις την εντύπωση ότι για να διασχίσεις τη δισκοθήκη του Dyer ή του Tyler από άκρη σε άκρη θα χρειαστείς skate rollers. Η παραγωγή του album είναι εκπληκτική, το δέσιμο των samples άριστο, η μετάβαση από το ένα στυλ στο άλλο αρμονικότατη. Υπάρχουν κομμάτια με έναν ισχυρό πυρήνα και ανάπτυξη γύρω από αυτόν και τα οποία αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του album όπως τα Blue Skin και Invisible Stink με βαριά και αργή ανάπτυξη, κτηνώδη μπάσα και κυρίως σαφές προσανατολισμό. Υπάρχουν όμως και άλλα σε ένα περισσότερο φορτωμένο και συγκεχυμένο ninja-like style τα οποία δεν λειτουργούν εξίσου καλά.

Γενικά όμως το Tales from the Sitting Room είναι ένα album το οποίο περισσότερο σε εντυπωσιάζει παρά σε κερδίζει. Υπάρχει η αίσθηση ότι τα πάντα είναι υπερβολικά προσχεδιασμένα και ακριβοδουλεμένα. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν γνώριζα ότι από το προ εξαετίας ντεμπούτο Ep μέχρι το τωρινό ντεμπούτο album οι Dyer και Tyler δούλευαν πάνω σε αυτά τα 12 κομμάτια. Λείπει όμως η αίσθηση του αυτοσχεδιασμού και του τζαμαρίσματος, απαραίτητη όταν αναφερόμαστε σε album που γυροφέρνει σαν την μπίλια πάνω στην ρουλέτα των διαφορετικών στυλ, μην καταλήγοντας πουθενά. Και κυρίως, λείπουν εκείνες οι ιδέες που θα βάλουν φωτιά στα αυλάκια του δίσκου (απαρχαιωμένη ατάκα από την εποχή που οι δίσκοι ήταν μαύροι με αυλάκια). Το Tales from the Sitting Room έχει όλα εκείνα τα συν και πλην ενός album που έχει δουλευτεί πάρα πολύ και σε βάθος χρόνου.

Γιώργος Γαλάνης