ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ Wipe Out Records 10/8/2005

Η Wipe Out μπορεί να θεωρηθεί πια η ιστορικότερη δισκογραφική στην Ελλάδα η οποία ασχολήθηκε ενεργά και με πάθος με το λεγόμενο ελληνικό κιθαριστικό ροκ. Τα τελευταία χρόνια έχει περιορίσει κατά πολύ τις κυκλοφορίες της, αλλά ποιος μπορεί να λησμονήσει ηχογραφήσεις σαν αυτές από τα Αρνάκια, από την Υπόγεια Τροχιά, από την Αγάπη Πιο Κρύα Από Το Θάνατο, από τα Διάφανα Κρίνα, ή τις πρώτες των Στέρεο Νόβα, που όλες μαζί επένδυαν μουσικά τις εφηβικές επαναστατικές μας (ας πούμε…) μέρες;

Η νέα της κυκλοφορία - από το αθηναϊκό γκρουπ Χερουβείμ - αποδεικνύει ότι η πειραιώτικη εταιρία συνεχίζει να προσφέρει το ελληνικό ροκ που προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια στον κόσμο, χωρίς δραματικές διαφοροποιήσεις. Η στάση της είναι έντιμη και χωρίς περιστροφές: «Κύριοι, εγώ είμαι εδώ, συνεχίζω στον ίδιο δρόμο που ακολούθησα όλα αυτά τα χρόνια και θα συνεχίσω να το κάνω όσο μπορώ ακόμα, έστω κι αν κυκλοφορώ έναν δίσκο τη χρονιά. Όποιος θέλει μπορεί να με ακολουθεί, αλλά δεν έχω πια τίποτα να αποδείξω και σε κανέναν», θα μπορούσαν να είναι τα λόγια της Wipe Out. Δικαίωμά της. Το ζήτημα είναι σε εμένα και σε εσένα. Θα βαδίσουμε στο δρόμο της;

Πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και για τους Χερουβείμ. Συγκρότημα με παρελθόν στη δισκογραφία, με αγάπη για τον κλασικό ήχο του ελληνικού ροκ, αυτόν που αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε τη δεκαετία του 80, ή στις αρχές αυτής του 90. Το καινούριο τους άλμπουμ που τιτλοφορείται Κυτταρική Εξίσωση αποδεικνύει ότι και αυτοί συνεχίζουν στο δρόμο που ακολουθούν από τα μέσα της δεκαετίας του 90 οπότε και ξεκίνησαν σαν συγκρότημα. Μόνο που αυτή τη φορά αποφάσισαν να εμπλουτίσουν τη μουσική τους με στοιχεία και από τον ηλεκτρονικό χώρο.

Δεν θεωρώ με κανέναν τρόπο ότι το να κάνει κάποιος πιο ηλεκτρονικό τον ήχο του, αποδεικνύει ότι είναι και σύγχρονος με τη μουσική πρωτοπορία. Μην ξεχνάτε, στο 2005 ζούμε, ο ηλεκτρονικός ήχος πρέπει να θεωρείται πια δεδομένος, όπως είναι και ο ηλεκτρικός ήχος. Απλά, σε ένα συγκρότημα σαν τους Χερουβείμ, είναι σημαντικό να γίνεται μια προσπάθεια διαφυγής από μια κλασική φόρμα τραγουδιών και, ταυτόχρονα, ένα παίδεμα με ανεξερεύνητες περιοχές. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η προσπάθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση έμεινε στη μέση και δεν ολοκληρώθηκε το πείραμα όπως θα έπρεπε.

Δυστυχώς, το βήμα για μια διαφορετική μουσική βάση στα νέα τραγούδια του συγκροτήματος, αναιρείται κατά πολύ από τα ξεπερασμένα φωνητικά του Ευάγγελου Βαγενά. Εκεί που ξεκινά για παράδειγμα το ομότιτλο με το δίσκο track και σκέφτεσαι ότι κάτι καινούριο υπάρχει εδώ, κάτι που ακούγεται όμορφο και διαφορετικό από αυτά που μας είχε μάθει το γκρουπ, μπαίνει η φωνή του τραγουδιστή και καταστρέφει ό,τι είχε στηθεί μουσικά. Μην παρεξηγηθώ, ο άνθρωπος δεν φαλτσάρει, απλά έχει πραγματικά κολλήσει σε έναν τρόπο εκφοράς λόγου που με επιστρέφει 15 χρόνια πίσω. Άλλο παράδειγμα, το κομμάτι Το Ταξίδι Θ’ Αργήσει (αν και το ρεφρέν τονίζει συνέχεια ότι Το Ταξίδι Δεν Θ’ Αργήσει). Έκπληξη ο hip hop ρυθμός του, αλλά η όλη φιλοσοφία του γκρουπ περί φωνητικών χαλάει την ωραία εικόνα που δημιουργεί η πολύ όμορφη μουσική.

Παράλληλα, η διστακτικότητα που δείχνουν οι Χερουβείμ από το να απαγκιστρωθούν εντελώς από την ηλεκτρική κιθάρα, κάνει προβληματικά μερικά όντως πολύ καλά κομμάτια, όπως είναι η Μεσόγειος και οι Ήρωες. Ωραίες μελωδίες, καλοί στίχοι, αλλά έντονα παλιομοδίτικος ο ήχος του εν λόγω μουσικού οργάνου. Εκεί, πάντως, που συντελείται η ολοκληρωτική αναίρεση της προσπάθειας είναι στο κομμάτι Απέραντη Θλίψη, μια εφτάλεπτη σκοτεινή ηλεκτρονική ωδή στο θάνατο. Οι Χερουβείμ ενώ έχουν στα χέρια τους μια πολύ καλή τραγουδίστρια (την Κάντια Ηλιοπούλου ) δεν της αφήνουν πολύ ελεύθερο χώρο για να κάνει το κομμάτι δικό της και να το απογειώσει. Θέλουν να κάνουν το τραγούδι πολυεθνικό. Για το λόγο αυτό ακούμε και φωνητικά τεσσάρων τραγουδιστών, ενός άγγλου, ενός αλβανού, ενός γερμανού και ενός έλληνα, οι οποίοι αθροιστικά επαναλαμβάνουν στις γλώσσες τους τους στίχους του τραγουδιού. Το αποτέλεσμα είναι το τραγούδι να «φορτώνεται» πολύ και να αποπροσανατολίζει τον ακροατή από την «μαύρη» ατμόσφαιρα που δημιουργείται από αυτό.

Στο υπόλοιπο του δίσκου το συγκρότημα από τον Άγιο Δημήτριο συνεχίζει να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με ωραίες συνθέσεις (6η Πρωινή, Το Ταξίδι) και άλλες που καλύτερα να έλειπαν (Χρόνος, Ηλιοβασίλεμα, Αττίλα) , αλλά πάντα με τα προαναφερθέντα προβλήματα. Υπάρχει όμως και μια εξαιρετική στιγμή στο δίσκο, μια στιγμή που οι προθέσεις πετυχαίνουν τον στόχο τους, που όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Υπάρχει μέτρο, υπάρχει σαφής ηλεκτρονικός προσανατολισμός, υπάρχουν πιο πειραγμένα και σύγχρονα φωνητικά, υπάρχει μελωδία, υπάρχει ρυθμός: στο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ με τίτλο Βροχή, που είναι σαφώς και η ομορφότερη στιγμή του δίσκου, και που θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για τις μετέπειτα ηχογραφήσεις του συγκροτήματος.

Οι Χερουβείμ έχουν γενικά καλές ιδέες στο νέο τους άλμπουμ, ξέρουν να γράφουν ωραίες μελωδίες και ρεφρέν που μπορούν να σου κολλήσουν για αρκετή ώρα στο μυαλό, έχουν τη θέληση να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα. Δυστυχώς αποτυγχάνουν εν μέρει αφού δεν αποκολλούνται από κάποιες παλαιομοδίτικες φόρμες στην κιθάρα και στις φωνές. Το πείραμα με τον ηλεκτρονικό ήχο απέδωσε αρκετά, η χρήση γυναικείων φωνητικών ήταν πετυχημένη, οπότε αυτά είναι δύο στοιχεία στα οποία οι τρεις μουσικοί πρέπει να κινηθούν στην επόμενη κυκλοφορία τους. Γιατί, πέρα από τις αδυναμίες, - και για να απαντηθεί και το ερώτημα της δεύτερης παραγράφου - εδώ θα είμαστε για να εκτιμήσουμε και το επόμενο δισκογραφικό βήμα των Χερουβείμ, αλλά και της Wipe Out Records.

Κώστας Παπασπυρόπουλος