THE PURPLE HEARTED YOUTH CLUB JOHN WAYNE SHOT ME 62 TV RECORDS 7/9/2005

Οι JOHN WAYNE SHOT ME μας έρχονται από την Ολλανδία, από ένα μικρό χωριό, το Ammerzoden. H Ολλανδία έχει έτσι και αλλιώς αστικοποιημένη επαρχία, αλλά οι φίλτατοι Ολλανδοί με μικρά, συμβολικά ή και σημαντικά βήματα, κατορθώνουν και επικοινωνούν με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Αλλά καταφέρνουν και συνεργάζονται με επιτυχία. Έτσι μετά το split 7ίντο με τους Grandaddy, τις κοινές εμφανίσεις με αγαπημένα μας ανεξάρτητα ονόματα, κάνουν πράξη τη συνεργασία και στο νέο τους δίσκο, το THE PURPLE HEARTED YOUTH CLUB. Συνεργασία για βιογραφικό είναι αυτή με την Kimya Dawson (των Moldy Peaches, οι οποίοι αποτελούν εμφανέστατη επιρροή τους), έστω και για ένα μόνο τραγούδι. Ακολουθεί ο Martien van Bergen (ή πιο γνωστός ως Blimey!) και οι Fabrice και Lionel Detry των Βέλγων Austin Lane

Αυτό είναι το 2^ο άλμπουμ των Ολλανδών JOHN WAYNE SHOT ME, που παρόλο τον «πυροβολημένο» τους όνομα, συνεχίζουν ένα ευχάριστο παιχνίδισμα με ποπ/ροκ ήχους. Με έξυπνα γλυκά μη τοξικά ηχοχρώματα, όλα φτιαγμένα με οικεία διάθεση, είτε ως απλά ψημένα υλικά μέσα σε 4κάναλα ηχογράφησης, είτε ως καλογυαλισμένες ιδέες μιας φωτεινής πλευράς, μιας περίλυπης αθωότητας.

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο ΕΡ Let Sleeping Monsters Sleep, αφήνουν πια τις διασκευές για να δημιουργήσουν ένα πανέμορφο ολοκληρωμένο album. Eδώ έχουμε πάλι το τραγούδι του EP, ένα απολαυστικό όντως τραγούδι (που δίκαια ήταν πέρσι στο playlist του σερραϊκού ΡΟΔΟΝ Fm), αλλά και μια σειρά 18 ακόμη τραγουδιών. Κομμάτια με πολύ καλές μελωδίες, εναλλαγές ανδρικών και γυναικείων φωνητικών, fuzzy περάσματα, κρατήματα πάνω στα keyboards και άλλα πλήκτρα, δεκάδες ηχητικά εργαλεία, βγαλμένα μερικά θαρρείς από παιδότοπους. Όλα αυτά με μια computerized και cartoonίστικη διάθεση, που ακόμη και στους στίχους εμφανώς αποτυπώνεται. Η ένσταση μου είναι για τη διάρκεια των τραγουδιών. Υπάρχουν τραγούδια που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν κρυμμένους alternative ύμνους, αλλά όλα υποκύπτουν σε μια αποτύπωση της κάθε ιδέας σε 1,5 – 2 λεπτά. Αυτό δίνει μια punk αισθητική, που θυμίζει τους πρώιμους violent femmes ή αν θυμάστε την τρελλάρα του O’ Neil από τη δεκαετία του 80. Από εκεί μια σαφέστατη αμερικάνικη ατλαντική παρουσία, όπου μετά παρρησίας θυμάσαι τους fountains of wayne, τους devics, των garlic, αλλά και τα μεγαθήρια των pavement και των σύγχρονων folk/rock ινδαλμάτων των moldy peaches, will Oldham, bill Callahan. H πλευρά του Ατλαντικού ακουμπάει στην άλλη όχθη στα στιβαρά μυαλά των deus και των Nits.

H ύπαρξη τόσων καλών ιδεών σου δίνει την εντύπωση ενός fuzzy μυαλού, που αδυνατεί να συμμαζέψει τη δημιουργική του δεινότητα. Ειλικρινά, αν ξεπερνούσανε αυτήν την έμφυτη όπως αποδεικνύεται παιδικότητα, ίσως να μοιραζόμαστε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Η ακουστική κιθάρα, με τα χαϊμαλιά να κρατάνε τον ρυθμό, η σπαρακτική απελπισμένη παρουσία της Dawson, τα κοφτά 1-2-3 πάμε κτυπήματα στα τύμπανα, και τα νεοποπ ψυχεδελικά ντελίρια στα ρεφρέν (this ship won’t ever fly again), έως τη νέο-hitech απλότητα του αδρανοποιημένου TV victim (the tv in my house must still be on), συνθέτουν ένα παζλ μοναδικό. Tα μονόλεπτα αφηγηματικά κομμάτια, έως το secret track με νούμερο ...99, αξίζει επίσης την υπομονή σας.

Αν κλείσω με μια παρομοίωση λυκειακής εμβέλειας, αυτός ο δίσκος είναι σαν ένα αγαπημένο σουβενίρ, μόνο που δεν ξέρεις από πού στο φέρανε, ούτε σε τι χρησιμεύει. Τότε ευφάνταστα το κάνεις διακοσμητικό. Ναι αυτό είναι οι John wayne shot me, ένα πανέμορφο μπιμπελό, αγαπημένο σαν στολίδι, χρηστικό για να το θαυμάζεις, αλλά και για να σου στολίζει τον χρόνο σου. Αυτοί απλά σου ζητάνε whatever you do, don’t leave me here alone.

Κυριάκος Σκορδάς