LAND OF THE DEAD George Romero 29/8/2005

Και μετά από πολύ καιρό στις παραλίες και στις θάλασσες, επέστρεψα κι εγώ στο κλεινόν άστυ για τη συνέχεια της προ των διακοπών κατάστασης. Pas mal, pas mal..

Κατά τα άλλα τίποτα το σπουδαίο. Στο Ηράκλειο τόσες μέρες δεν αξιώθηκα να πάω σε κάποιο σινεμά (όλες, μα όλες τις μέρες που ήμουνα εκεί έπαιζε το Mr & Mrs Smith, την κοινωνία μου μέσα!!) έτσι με το που γύρισα δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να χωθώ σε κάποια αίθουσα. Και τούτο έκανα βεβαίως την επομένη κιόλας της επιστροφής μου για την ταινία του George Romero, The land of the Dead. Η αλήθεια είναι ότι καμία άλλη δεν μου τραβούσε το ενδιαφέρον οπότε κατέληξα να βλέπω ζόμπι μεσημεριάτικα. Και όταν λέω μεσημεριάτικα το εννοώ. Κατά τις 5:30 έφυγα από το σπίτι προκειμένου να μπω σε ένα Village, ένεκα ελλείψεως άλλων επιλογών. Και η καλή σου είχα βγει με τη βερμουδίτσα μου, τα μπρατσάκια έξω και πέδιλα (η ζέστη σε χώρο χωρίς air condition όπως άλλωστε και έξω ήταν ανυπόφορη) και πάγωσα σαν τον μαλάκα! Έβλεπα και την ταινία και κρύωνα ακόμα περισσότερο.

Τον Romero (όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι) τον γνώρισα με την ταινία του τού 1968, The night of the living dead, η οποία με ενθουσίασε. Από αυτή άλλωστε την ταινία μου κινήθηκε το ενδιαφέρον για τα cult θρίλερ τύπου Vampyros Lesbos και Suspiria, ανοίγοντάς μου μία ολότελα καινούρια γκάμα ταινιών που δεν είχα πρότερα αναρωτηθεί για την ύπαρξή τους (πολύ φιλοσοφημένη ακούγεται η συγκεκριμένη φράση αλλά την αφήνω γιατί βαριέμαι να βρίσκω άλλη).

Το The night of the living dead έχει να κάνει με νεκρούς που επιστρέφουν στη ζωή ως φονικά ζόμπι, τα οποία τρώνε τους ζωντανούς για να επιζήσουν. Το The land of the Dead (ΗΠΑ 2005) αποτελεί κατά κάποιον τρόπο συνέχεια του πρώτου με τα ζόμπι να αποτελούν πλέον ολόκληρη κοινότητα απομονωμένη όμως από τους ζωντανούς. Οι τελευταίοι ζουν σε μία προστατευμένη από ένα ποτάμι περιοχή, χωρισμένη και αυτή όμως σε δύο στρατόπεδα. Οι εργάτες, οι απόκληροι, οι περιθωριακοί, οι λούμπεν κατοικούν σε χαμόσπιτα πολύ κοντά στον ποταμό, ενώ οι αστοί, οι μεγαλοαστοί, οι μεγαλοκαρχαρίες, τα καπιταλιστικά γουρούνια κατοικούν σε έναν τεράστιο ουρανοξύστη παύλα διαμερίσματα παύλα εμπορικό κέντρο. Σε κάποια φάση όμως, τα ζόμπι επαναστατούν και αρχίζουν την μεγάλη πορεία προς την πόλη. Όπως άλλωστε και η αυθεντική Μεγάλη πορεία στην Κίνα με ηγέτη τον Μάο έτσι και τα ζόμπι (καλά φοβερός παραλληλισμός, δεν νομίζετε;) έχοντας ως ηγέτη και καθοδηγητή (τώρα το καθοδηγητής μην το πάρετε τοις μετρητοίς και θεωρήσετε ότι δίνει λόγους των δέκα ωρών και βάλε κατά το πρότυπο του συντρόφου Κάστρο. Για να εξηγούμαστε. Κάτι μουγκρητά βγάζει κατά διαστήματα, τα οποία όμως τυχαίνουν απόλυτης αποδοχής από το ποίμνιο) έναν μαύρο γίγαντα πρώην υπάλληλο βενζινάδικου εισβάλλουν στην πόλη όπου αναπόφευκτα γίνεται το έλα να δεις! Και πάντα βέβαια υπάρχει ένας ατρόμητος, πεντάμορφος, cool τύπος ο οποίος απαραιτήτως δεν φοβάται να πεθάνει και τους έχει γραμμένους όλους εκεί που δεν πιάνει μελάνι (ήθελα να γράψω κάτι άλλο αλλά όντως δεν θα το έπιανε το μελάνι του atraktos) και σώνει τον κόσμο έτσι γιατί τρέφει ανθρωπιστικά αισθήματα.

Μετά από τα παραπάνω, εσείς πώς το κόβετε, μου άρεσε ή όχι η ταινία; Βασικά το μόνο κομμάτι που μπορώ να πω ότι άξιζε ήταν οι ομολογουμένως εμφανέστατές αναφορές στην πάλη των τάξεων και τίποτα άλλο. Το έργο κατά τα άλλα είναι μία απίστευτη αμερικανιά με καλούς και κακούς και έναν μεσσία που θα σώσει τους καλούς εννοείται. Αφήστε που είναι και πολύ αηδιαστικό. Τι να πω. Αν κάποιος δεν πείστηκε για το πόσο κακό είναι ας πάει να το δει.

Δέσποινα Καβουσανάκη