SONAR FESTIVAL 16-18/06/2005 Barcelona, Catalonia 29/8/2005

Στην αρχή θα του ζητήσουν να τους δείξει την ταυτότητα του. Τί θα πει δεν την κουβαλάς μαζί σου; Ακολούθησέ μας. Κάθησε. Λοιπόν, λέγε. Είμαι ένα ετήσιο μουσικό φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα στην Ισπανία. Στην Ισπανία; Στην Καταλονία, στη Βαρκελώνη, κάθε καλοκαίρι. Ποιό μήνα; Να είσαι συγκεκριμένο. Συνήθως Ιούνιο. Φέτος κλείνω τα 12. 12; Τίν αυτά τα 12; Χρόνια. Πάρακάτω. Το όνομα μου στα ελληνικά θα μπορούσε να είναι διεθνές πολιτιστικό φεστιβάλ προηγμένης μουσικής και τέχνης των πολυμέσων. Και το Σόναρ τί είναι; Χαιδευτικό; Να συνεχίσω; Πες μας για τις φωτογραφίες.

Την ημέρα πριν το φεστιβάλ φίλοι συναντιούνται σε μπαράκια της πόλης. Ένα παράδειγμα είναι το Bahia, στην Πλατεία Γεωργίου Όργουελ. Ψοφάνε για live. Μπυρίτσα και κουβεντούλα: Να πάμε νωρίς για τα βραχιολάκια, να δείτε τον τάδε που γαμάει, ακουστά τους έχω, εσείς που φάγατε; πάμε πουθενά αλλού; βρήκαμε από πλανόδιο στη Ράμπλα. Πες του ρε που δεν καταλαβαίνει τι λέει γι’αυτούς τους τύπους στις φωτογραφίες που έχει στα flyers του Sonar; Αυτή εδώ, λέει, κέρδισε ένα μαραθώνιο, αλλά μετά την πήραν πρέφα... Κάλυψε ένα κομμάτι με το μετρό. Έχει αλλού έναν άλλο που ήταν και καλά μάγος σε εκπομπή στην τηλεόραση, και κάποια φορά εξαφάνισε 2 εκατομύρια δολλάρια... Και εξαφανίστηκε κι αυτός μαζί. Τί μου λες να του εξηγήσω ρε, αφού ξέρει. Όχι ρε, μόνο γι’αυτούς τους δύο ξέρω.

Μην κάνεις πως δεν ξέρεις. Ξέρνα. ΟΚ. Είναι πρόσωπα που απέδειξαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους ότι οι κανόνες υπάρχουν για να παραβαίνονται. Εμπνέομαι λοιπόν από αυτούς τους αντι-ήρωες, και στόχος μου είναι να παρουσιάσω τη σύγχρονη μουσική –και όχι μόνο- πρωτοπορία, ως κάτι ανάλογο, καλοσορίζοντας έτσι τους φίλους μου στο παρόν. Τι λέει τούτο ρε; Πάρτε το μέσα.

Ημέρα πρώτη. Ξεκινά με αναγνωριστικές κινήσεις στο CCCB/ΜACBA (Kέντρο του Σύγχρονου Πολιτισμού και Mουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης), ένα εκ των τεσσάρων κατάλληλα διαμορφωμένων πολυχώρων που φιλοξενούν το φεστιβάλ. Στον συγκεκριμένο, 5 διαφορετικές σκηνές έχουν στηθεί για το ημερήσιο πρόγραμμα συναυλιών του Sonar που διαρκεί από τις 12 εώς και τις 10 το βράδυ. Παράλληλα...

Οπτικοακουστικά γεγονότα και εκθέσεις, Sonarmatica: αφιέρωμα στο τοπίο του 21^ου αιώνα, Sonarama: παρουσιάσεις και σεμινάρια software, Sound instalations, Sonarcinema: όλων των ειδών τα φρούτα οπτικοακουστικού χαρακτήρα όπως video-art, πειραματικός κινηματογράφος, videoclips, ταινίες μικρού μήκους, animation, ντοκυμαντέρ, και να μην ξεχάσω τα συνέδρια και πάνελς, διάφορες εκθέσεις ψηφιακής τέχνης, πολλά από τα παραπάνω στο Κέντρο Τεχνης Santa Monica, κανα εικοσάλεπτο περπάτημα απο δω, κατά μήκος της Ράμπλας. Ακόμη, δισκοπάζαρο.

(μέσα) Εσένα μαν γιατί σε μαζέψανε; Μουσική Φακελοανταλλαγή μέσω διαδικτύου και συ; ...θα είναι παρούσες εταιρίες αντιπροσωπευτικές μιας μουσικής που θέλει ν’ανοίξει ορίζοντες... Άστο ρε, δεν το βλέπεις, χάλια είναι, παραμιλάει...

Κανένα stage στο Sonar δε μοιάζει με το άλλο. Το καθένα έχει τις δικές του ιδιομορφίες. Eίναι όμως όλοι οι χώροι δροσεροί και η πρόσβαση στο bar τους είναι σχετικά εύκολη, όσο κι αν οι μπύρες από μαγαζιά εκτός του χώρου θα σου κοστίσουν λιγότερο. Για την οργάνωση δε βρήκα ψεγάδι, χωρίς να έχω υπάρξει σχολαστικός. Οι ιθύνωντες έχουν αποκτήσει εμπειρία με τον χρόνο, ε, τί λες;

To πρώτο stage που επισκεφθήκαμε ήταν το SonarLab, το στεγαζόμενο σε χώρο εκτός του κυρίως κτιριακού συγκροτήματος, σε ένα κάτιτις εκκλησιοειδές. Απογευματάκι, το φεστιβάλ ακόμη βρέφος, οπότε και οι ουρές του ασήμαντες. Κατά μεσής του dj set του Rec_Overflow, και κατά μεσής του ανακούρκουδα καθήμενου κοινού, βρήκαμε κάτι φίλους και αράξαμε, κοιτώντας τους στα μάτια, και κουνώντας το κεφάλι σαν να λέμε ‘Ναι’, εννοώντας όμως ‘Επ, τι λέει;’. Στα καπάκια, η σκηνή επαναλήφθηκε, το νόημα του κεφαλογνεψίματος όμως αυτήν τη φορά σήμαινε ‘Καλό, ε;’. Και δεν ψευδογουστάραμε. Η electronica που αντηχούσε στον όχι ιδιαίτερα ενυπωσιακό, αλλά σίγουρα ασυνήθιστο περιβάλλον του μικρού ναού, δεν ευνοούσε το ρυθμικό μάσημα τσίκλας, ενώ ήταν κατά τρόπο Αphex στοιχιωμένη μελωδικά, καθώς η ακουστική του πέτρινων και μωσαικών επιφάνειών χώρου πρόσθετε μια περίεργα υπόκωφη διάσταση ηχούς στον ήχο. Cut εδώ.

Δε μου λες, τον John Peel εσύ μάλλον θα τον ήξερες; (Κεφαλογνέψιμο=Ναι) Είχε παίξει στο Lab to 2001. Υπήρξε οπαδός και φίλος. Γι’ αυτό και φέτο του απονέμω φόρο τιμής. Το Sonar Lab φιλοξενεί αντιπροσώπους από κολεκτίβες συγγενικές με το εκλεκτικό και ελεύθερο πνεύμα του Peel. Rough Trade, Noise Factory, Soul Jazz…

Για Booka Shade υποτίθεται πήγαμε Lab, αλλά μετά από κανά δεκάλεπτο πεισθήκαμε ότι ακούσαμε αρκετά, οπότε Tigana, όχι στο συνάμα σκεπαζόμενο chill out room και τις ξαπλώστρες του και τις videoπροβολές, αλλά πίσω, στο ΜACBA, και στο υπό τεράστιας τέντας SonarDome stage.

Σ’αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τους σύντροφους διαδικτυακούς δολοφόνους μουσικής που μοιράστηκαν μαζί μου μέσω του ηλεκτρονικού μουλαριού τα εμπιθρίζ τους, με αποτέλεσμα να ανακαλύψω ονόματα και μουσικούς που επρόκειτο να συμμετάσχουν στο Sonar. Γιατί, κακά τα ψέματα, εκ πρώτης όψεως το φεστ δεν είχε τα ονόματα-κράχτες. Μιλάμε για φεστιβάλ χωρίς headliners, όλα τα ονόματα τυπώθηκαν στο ίδιο font size. Εντάξει, respect.

Λοιπόν, να βρούμε τους άλλους πρώτα. Εδώ, εδώ. Ξαπλωτοί στο πλαστκό γρασιδοχαλί. Τέλεια, και οι μουσικές super. Μετά τον Αrtificial, στα καριοκοdecks ο Mauricio Takara, o oποίος ξεκίνησε με electronica, προσθαφαίρεσε bossa, dub και διάφορα άλλα συστατικά, προετοιμάζοντας το κοινό για μια από τις καλύτερες στιγμές του Sonar, την εμφάνιση του Rob Mazurek με τους Hurtmold, των οποίων ο Takara είναι ο drummer, ένα live που πραγματικά μας πήρε μαζί του.

Οι απίθανες τρομπετίσιες μελωδίες του Mazurek ζωγράφισαν στον καμβά των ρυθμών των 5 εκ Βραζιλίας.

Από το free-jazz εκρηκτικό ξεκίνημα εώς και το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κόσμου και τις κάποιες φωνές για encore, δε σταμάτησα να κεφαλογνέφω επαναλαμβανόμενα, χαμογελώντας λόγω αυτής της ηδονής, της οποίας γίνομαι πάντα φορέας σαν ακούω κουβάρια από αρμονίες και ρυθμικούς λαβύρινθους του στυλ Tortoise και Jaga Jazzist.

Έχει περάσει καιρός από τότε, και η έτσι κι αλλιώς ραντισμένη μνήμη μου υποχωρεί σε βάρος της όποιας καλής θέλησης να εξιστορίσω. Ας πάρουμε όμως μια γραμμή. Σ’ακούμε φίλε. Ναι. Κοίταξε, αν πω ότι το Sonar είναι φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, το μυαλό είναι λογικό να πάει σε dance DJs και laptopists. Σε αυτές τις κατηγορίες μαν ανήκει ένα μικρό μόνο μέρος από τους 140 και βάλε μουσικούς και μουσικά σχήματα που έπαιξαν στο Sonar.

Υπολοιπόμενα πρώτης ημέρας: Μετά τους Hurtmold, είδαμε το άνοιγμα των Δανών Mum-οειδών Efterklang, χωρίς να ενθουσιαστούμε. Πολλά άτομα στη σκηνή, αλλά το αποτέλεσμα λίγο, υποτονικό. Ίσως να έφταιγε το ότι έπαιζαν στο μεγαλύτερο των stage... το Village.

Εκεί ρε Sonar τι παίζει; Φωνητικά ως leit-motif (βραχεία μελωδία σε κομμάτι μουσικής, η οποία επαναλαμβάνεται συχνά κατά τη διάρκεια αυτού και συνδέεται με κάποιο πρόσωπο, αντικείμενο, ή ιδέα), τραγουδιστά, ριμαριστά, σκρατσαρισμένα, αναμορφωμένα.

Πίσω στο Dome με βλέμμα στο Κhonnor μέλλον. Πρωτίστως, 3 σουηδές στα άσπρα συνδύασαν τα συγχρονισμένα φωνητικά τους με πληκτρομελωδίες. Κανα δυο τραγούδια προλάβαμε: Miraircondo. Ακολούθησε το πιο βαρετό dj set του κόσμου από Xela & Aeiou. Κανένας δε νομίζω να κατάλαβε γιατί έπρεπε να ανεχτούμε τη σπιτική παρθενογλυκύτητα των 2 εξ Αγγλίας σε εκείνο το σημείο της βραδιάς. Ίσως να ήθελαν να μας προετοιμάσουν για το βαρετό live του Khonnor, o οποίος βγήκε επί σκηνής φορώντας το κεφάλι από κοστούμι αρκούδας. Δεδομένου του πόσο φαντάζομαι ζέσταινόταν το κεφάλι του κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του, δεν εκτίμησα ιδιαίτερα το χιούμορ αυτής του της κίνησης. Μουσικά το setάκι δεν είχε kick. O τύπος είναι ψιλοάγουρος fennesz. Πειραματίζεται χωρίς όμως αντίκρυσμα. Δεν ξέρω κατά πόσο έφταιγε το αρκουδοκέφαλο, αλλά έδειχνε και λίγο μπερδεμένος σχετικά με το τι έκανε κάθε φορά. Tρίχες δηλαδή. Μάπα το live αλλά το περσινό του δισκάκι ‘Ηand writing’ παραμένει super, έτσι;

Δικοί μας άνθρωποι κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης ημέρας, προσπάθησαν να δουν Μatthew Herbert, ο οποίος έπαιζε ως μέρος εμφανίσεων κάτω από τον ενδιαφέρον τίτλο Μουσική και Γαστρονομία, αλλά ούτε να μπούν στο χώρο όπου έπαιζε κατάφεραν, λόγω της υψηλής δημοτικότητας του event. Όταν καταλάγιασε η βαβούρα, κάποιοι φίλοι είδαν τους The Vegetable Orchestra χωρίς να γουστάρουν ιδιαίτερα με την τέχνη του να παίζεις μουσική με καρότα, τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, καμπάς.

Ημέρα Δύο: Εκεί όπου τα λαχανικά ήχησαν την προηγουμένη, προσγειωθήκαμε νωρίς νωρίς με σκοπό να μείνουμε ως το τέλος. Είναι το Εscenario Hall, όπου τα laptops κάνουν χώρο για τύμπανα, κιθάρες και άλλα παραδοσιακά. Φτωχή ημέρα σε stage-zapping, αλλά πλούσια από καλά live.

Aρχή με τους υπογεγραμμένους στην Thrill Jockey, Radian εξ Αυστρίας, των οποίων δυστυχώς ή ευτυχώς παρακολουθήσαμε και το soundcheck. Tις εντυπώσεις κλέβει με τη μία ο ευρηματικός drummer της μπάντας, που ψάχνει χαρακτηριστικά και διαρκώς δρόμους μακριά από κοινότυπα ρυθμικά μοτίβα. Με ανάγκασε να αναρωτηθώ με νόημα ‘τί κανει ρε ο τύπος;’, ώσπου πήρα πρέφα ότι τα παιξίματα του, μαζί με αυτά του μπασίστα, επανέρχονταν, κατόπιν live-sampling από έτερο μέλος της μπάντας, του οποίου μόνο αυτή τη λειτουργία αντιλήφθηκα.

Το αποτέλεσμα ήταν τόσο πλούσιο όσο και σκοτέινο, ένα μείγμα free-jazz αντίληψης περί μουσικής, υποταγμένης στα κελεύσματα της μουσικής τεχνολογίας. Ήχοι που θα μπορούσαν να είχαν προέρθει από ένα laptop, αλλά αντίθετα, συγκολλήθηκαν μπροστά μας, απάντηση στην προβληματική των live εμφανίσεων ηλεκτρονικής μουσικής.

Κι εκεί που λέγαμε ότι ο κόσμος θα αραιώσει πριν τους Durutti Column, μπας και ξεγαντζωθούμε από το κάγκελο, συνέβη το αντίθετο. Ιδιαίτερα δημοφιλής ο Vinnie, με τον drummer του να μην υστερεί. Τους είχα δει πριν κάνα 2 μήνες. Τότε, για 20 λεπτά, είχα πάθει πλάκα. Μετά το set κάπως κούρασε.

Αυτήν τη φορά κάτι δε λειτούργησε από την αρχή. Ίσως ο ήχος, που σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλός κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, να μη βοήθησε (αν κρίνω και από τη συνεχή γρίνια των μουσικών. Όπως και να’χει ως φαν του group πέρασα καλά, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήταν σε φόρμα. Δεν το συζητάω, αν κάτσει ευκαιρία να τους δείτε μην τη χάσετε.

Στη συνέχεια, στο ίδιο stage, ανέβηκαν οι Mouse on Mars.

Μεσα σε 10 λεπτά, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι γιατί μου πήρε τόσο καιρό να πέρω πρέφα την ύπαρξη αυτής της μπάντας. Κάνα μήνα πριν το φεστιβάλ ανακάλυψα την εκτενή δισκογραφική τους δραστηριότητα, και χτύπησα φλέβα χρυσού. Με κιθάρα, τύμπανα, laptops, και φωνές, ανέβασαν εξ αρχής την ένταση και τους ρυθμούς, γεφυρόνοντας τα διαστήματα μεταξύ ηλεκτρονικής, ακουστικής, και pop, παραμένοντας επιμονετικά ακατάτακτοι.

Ένα βηματάκι πίσω όλοι τώρα, το χεράκι στην τσεπούλα να βγάλουμε το προγραμματάκι-μπούσουλα. Το Sonar διήρκησε 3 μερόνυκτα. Sonar by night όμως, δηλαδή από τα μεσάνυκτα εώς 5-6 το πρωί, έπαιξε τις νύκτες 2 & 3. Σήμερα είναι νύκτα 2, οπότε παίζει, οπότε πάμε.

10 λεπτά στο Μετρό, κάνα τεταρτάκι στο τρένο, και πάνω από μισή ώρα περπάτημα. ‘Ψάχνουμε το rave’ κατάσταση, σε περιοχή που θυμίζει, περίμενε, φαντάζου να ψάχνεις για την Υδρόγειο ερχόμενος από Σίνδο μεριά, κάπως έτσι. Tην επομένη, μια σταλιά σοφότεροι, θα προτιμήσουμε τα ειδικά ναυλωμένα λεωφορεία του Sonar, που σε φέρνουν από το κέντρο της πόλης στην είσοδο.

Νάμαστε. Το δρομάκι που οδηγεί στην είσοδο είναι γεμάτο μικροπωλητές. Νερό, μπύρα, μάσα στα κάρβουνα, LSD, και άλλα καλά. Χάος στην είσοδο, πολύς λαός. Αφυδατικό ψάξιμο τσάντας στο έμπα, αλλά δε μασάμε, θυσιάζουμε το νεράκι για να γλυτώσουμε τις στο βάθος μπύρες.

3 τα stage του Sonar by Night, τα δύο από αυτά σε χώρους υπό σκεπής και ψηλοτάβανους, ο ένας εκ των οποίων είχε διαστάσεις ίσως μεγαλύτερες ποδοσφαιρικού γηπέδου. Η ερώτηση ‘ποιά είναι η χρήση του χώρου τα υπόλοιπα 363 μερόνυχτα ενός έτους’ μένει εκνευριστικά αναπάντητη στο μυαλό μου. Τουαλέτες αρκετές, τα μπαρ ούτε τα είδα, κάτι φρουτοπωλεία, ένας ενδιάμεσος-συνδετικός χώρος όπου το sound installation έμελλε πραγματικά με στοιχειώσει και να με διεγείρει σε διάφορα χρονικά σημεία, και τέλος, πίστα συγκρουώμενων.

Καλώς ή κακώς, πέρα από κάποια λίγα περάσματα από το μεγάλο stage Club, και ακόμη λιγότερα από το ανοικτό Pub του μινιμαλιστικού techno και βάλε, τον περισσότερο χρόνο τον περάσαμε στο Park, όπου, σε αντίθεση με τα κατά βάση dance DJλίκι των άλλων σκηνών, τον κύριο λόγο είχαν τα φωνητικά και καλλιτέχνες που βασίζονται σε και πειραματίζονται με αυτά, μακριά από μουσικά όργανα.

Πρώτος στόχος ο Jamie Lidell, λίγο μετά τις 2... Εndometaxi, Οι Chemical Bros έχουν συγκεντρώσει τον περισσότερο κόσμο από οποιοδήποτε άλλο καλλιτέχνη στο Sonar. Από το σημείο που βρίσκομαι μετα βίας διακρίνω τις φιγούρες τους. Τριγύρω τους βουνά τα PAs. Τα προβαλλόμενα ψηφιακά graphics ανοίγουν σαν χέρια, υπό γωνίων μικρότερων της ορθής ως προς το stage, σαν αγκαλιά για τους χαρούμενους μουσικόφιλους, εκτεινόμενα κομμάτι-κομμάτι στους πλαινούς τοίχους. Θα τα δεις και πιο πίσω, για τους ‘θέλω λίγο χώρο, όχι χορό’.

Τους chemical τους έχω φτύσει εδώ και κάποιο καιρό. Είμαι της άποψης ότι δεν έχουν να μας πουν τίποτα, και το τελευταίο δισκάκι ήρθε να με επιβεβαιώσει. Ακούσαμε λοιπόν το πιο απεχθές κομμάτι από εκεί, ελπίσαμε και προς στιγμή ενθουσιαστήκαμε με το ξεκίνημα του block rockin beats, δε φάγαμε το kick που περιμέναμε, δεν ψαρώσαμε από τον αχό του πλήθους, και συνεχίσαμε τη γύρα μας.

Roisin Murphy. Δε νομίζω να σταμάτησα να λέω ‘καλά τι κάνει;’ και

‘είναι τελείως τρελή’. ΟΚ, τα τραγούδια της αδιάφορα, αλλά η σκηνική της παρουσία είχε κάτι. Άλλαξε κοστούμια, λίκνισε και κούνησε κάθε τις κομμάτι όσο πιο παράξενα μπορούσε, και εκεί κάπου είπε bye, πριν παρανοήσω τελείως.

Ένα κάρο multimedia hardware στρώθηκε στα τραπέζια για τον Lidell και τον Pablo Fiasco, υπεύθυνοι, ο μεν του audio και ο δε του visual κομματιού του show. Εν αρχή ην ο λόγος και εκ στοματος Lidell λάβαμε soul τραγουδάκι, το οποίο όμως έμοιαζε να είχε μόλις είχε βγάλει από το blender, και το εκτελούσε ξεροσφύρι. Ο φωνοχυμός του φιλτραρίστηκε με effects εποχής, σαμπλαρίστηκε σε άνισες μερίδες, και έγινε πλήρες γεύμα. Πέρα από μαγειρική, ο οργασμός εργασίας επί σκηνής περιείχε live Vjing, filming, γκαρνταρόμπα, κ.α. Θες κριτική; Ο μαν είναι πολύ μπροστά, είναι η μουσική σήμερα, James Brown is dead.

Δεν ξέρω ποιος πάτησε το λάθος κουμπί εκείνη τη στιγμή, ούτε γιατί έμεινα να περιμένω τις εκτός φόρμας Le Tigre, τις οποίες είχα δει πριν κάνα 2 μήνες με καλούτσικες εντυπώσεις. Το κομμάτιασμα της μίας εξ αυτών ξεμπροστιάστηκε όταν ούτε ύστερα από τρεις εκκινήσεις ενός κομματιού κατάφερε να τα βγάλει πέρα με το παίξιμο του ξυλόφωνου που απαιτούνταν από αυτήν. Γιατί δε μάζεψα δυνάμεις για 2 many DJs; Παράλληλα, η γεύση πατάτας που μου έμεινε από εκείνο το σημείο της νύχτας στο στόμα με επηρέασε τελειωτικά, τελεολογικά θα μπορούσα να πω. Fade out.

Τρίτη και τελευταία μέρα, κατά τ’άλλα, Σάββατο. Απλά τα πράγματα: κατά τις 5 στο Escenario Hall και πάλι, για κατά σειρά Battles, Hood, και To Rococo Rot. Πρώτη απώλεια το ότι δεν επανοπλίσαμε τη φωτομηχανή. Οι Battles είναι ξεκάθαρα 4, ο τυμπανιστής ιδροκοπά στη μάπα μας έχοντας το crash κύμβαλό του στο θεό, ένας κιθαρίζων loopοποιός εργάζεται πίσω του, κι άλλοι 2 με παιδικών διαστάσεων ηλεκτρικές, ούτως ώστε να διευκολύνονται αμφότεροι στο να παίζουν στο ‘να χέρι την κιθάρα στ’άλλο χέρι κάτι keyboards, λικνίζονται ρυθμικά, δεξιά και αριστερά. Φασαριόζοι, πρωτότυποι, κάτι από Shellac, κάτι από Tortoise, μπορεί και όχι. Ο κόσμος ζήτούσε encore, από τ’αποδυτήρια. Και το πήρε, με την για ένα μόνο κομμάτι guest παρουσία το μισό των prefuse 73 (respect) και τα samples του. Έκτακτο.

Και μετά Hood. Kαι μετά απογοήτευση. Υπερβολικά λίγοι μου φάνηκαν, ίσως επηρεάστηκα και από τα γκάζια των Βattles, και καλά έκανα δηλαδή, και με το ζόρι έκατσα μέχρι το τέλος.

Ούτε το Cold Room υλικό τους δεν κατάφερε να με γιατρέψει. Έχω αρχίσει να δουλεύω στο μυαλό μου μια μαλακία γενικολογική θεωρία περί αγγλικής ποζεριάς τελευταία, και ο μπασίστας/κιθαρίστας των Hood μου την καλλιέργησε με ευλάβια, ετσι όπως κουνιώταν δυσανάλογα με το τι έπαιζε. Κολλάει εδώ, οπότε και θα πω πόσο πιο αληθινό μου φάνηκε το, κατά κύριο λόγο, ισπανικό κοινό σε σύγκριση με το αντίστοιχο βρετανικό στο ΑΤP πέρυσι. Το κόβω εδώ.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, σκαέι και ο κύριος Lippock των To Rococo Rot και βάζει πολύ ψηλά τον πήχη, προλογιάζονταζ μας για τη Domino Recs, και τι γαμώ που είναι, και τι καλές μπάντες γράφουν γι’αυτή, όπως οι franz ferdinand (Τι; Τι λέει αυτός ρε;), τους οποίους γνώρισε και τα είπανε και γουστάραν, και αποδεικνύουν και λανσάρουν το ότι να είσαι art student είναι πλέον cool (και πότε δηλαδή δεν ήταν ρε;), και ναι ασούμε, (they’re fuckin shite) κάποιοι απο εσάς μπορεί να νομίζεται οτι είναι Shit (No shit, Shite) αλλά και τι να κάνουμε τώρα;

Να παίξεται, αυτό να κάνετε. Και το έκαναν. Και όπως ήμουν αρπαγμένος με τις παπαριές, ένιωσα λίγο μαλάκας σαν ξεκίνησαν με το καταπληκτικό ‘Ηotel Morgen’. Τον πήχη; Άσε με ρε και συ τώρα. Εξ ορισμού, μία παραπάνω από ικανοποιητική εμφάνιση.

Το ημερήσιο Sonar 2005 λαμβάνει τέλος. Α, τί ώρα είναι; Λες να προλαβαίνουμε καθόλου Matt Elliot; Προλάβαμε κάνα 10λεπτο φασαρίας, το οποίο, κατά πως φαντάζομαι, ήταν η κορύφωση των σκοτεινών δυνάμεων του set του Elliot. Το κοινό του απολάμβανε καθήμενο.

To βραδινό Sonar είναι πολυπληθέστερο καθώς αρκετός είναι ο κόσμος που αγοράζει εισητήρια αποκλειστικά για τη νυχτερινές παραστάσεις. Παρατήρησα ότι για τους τοπικούς clubbers και όχι μόνο, η φάση αποτελεί μία πολύ καλή night out.

O Χιπχοπισμός είναι η κύρια ιδεολογία απόψε. MCs, DJs, VJs, όλοι στο κόλπο. Είδαμε τους Duplex, οι οποίοι άρεσαν, όμως εγώ ήμουν κάπως εκτός κλίματος. Ούτε όταν εισχώρησαν στο πλήθος για να τα χώσουν συνήλθα. Καπάκι ο DJ Yoda. Πανέξυπνη, χορευτική και χιουμοριστική μίξη εικόνας (από απίστευτες ταινίες του 70 και 80, φυσικά συμπεριλαμβανομένου του Star wars) και ήχου (όλα ΟΚ, αλλά γιατί έπρεπε να παίξεις το τσιφτετέλι των chemical; Εγώ ξενέρωσα εκεί).

Και μετά το χάος. Τεράστιο λάθος επιλογής του στυλ ‘Που να τρέχουμε τώρα να δούμε LCD Soundsystem, που δε μας αρέσει κιόλας (αν και κάτι φίλοι που έχουν δει, μας έχουν πει τα καλύτερα λόγια). Κάτσαμε για να μη χάσουμε το μέρος, για Cut Chemist, βλέποντας De la Soul. Ε, τη 15^η φορά που οι αξιότιμοι κύριοι επί σκηνής ζήτησαν να σηκώσουμε το motherfuckin χέρι μας στον αέρα (αν αγαπάμε πραγματικά το hiphop), το πήρα προσωπικά πια, και όποια καλή διάθεση είχα εξαφανίστηκε.

Από την άλλη, που να το φανταστώ τότε παλιά στα χρόνια της στείρας MTV γαλούχησης, ότι κάποτε θα άκουγα live τα me,myself, and I και το heyhowrudoinsorryucantgetthruydontugiveyrname&yrno&illbback2u.

O chemist το λοιπόν με βρήκε εξουθενωμένο.

Το show του ενδιαφέρον και τα skills του αναμφισβήτητα. Έκλεισε το set με ένα πείραμα, το οποίο τον ήθελε να κατεβαίνει στο κοινό να ηχογραφεί τις συνομιλίες του με τους επί το κάγκελο, πίσω στα decks, 2 λεπτάκια να συντονίσει το ηχογράφημα, και νάτο στ’αυτιά μας, έρμαιο στις διαθέσεις του δημιουργού του. Επιτυχές το πείραμα, ενδιαφέροντα όλα, αλλά τη στιγμή εκείνη εγώ ήθελα κάτι πιο ζουμερό.

To οποίο όμως δεν το πήρα. Το Sonar έχει τελειώσει και χυμένοι σε κάποια γωνιά μετράμε ότι είδαμε συνολικά 18 full sets, ενώ είμασταν περαστικοί, παρατήσαμε στη μέση, ή δεν προλάβαμε από την αρχή άλλα 14. Νοιώθω τίγκα από μουσική, χορτάτος. Όμως ξέρω ότι οι δύο βραδιές των λάθος αποφάσεων θα μπορούσαν να είχαν εναλλακτικό τέλος. Το κομμάτι του Sonar που άφησα χωρίς να δοκιμάσω ήταν το μετά τις 4 π.μ. χημικό χοροδιάστημα. Γιατί δεν το έκανα; Τι θα είχα να πω; Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι αφέθηκα στα χέρια των Luke Vibert και Ellen Allien, χάθηκα στο πλήθος, γεμάτος τεχνητή αγάπη για όλους... εσάς. Όπως και να’χει, το απόγευμα της Κυριακής μας βρήκε καθισμένους στα γρασίδια του Parc de la Ciutadella. Είχαν όλα τελειώσει.

Ανδρέας Αλεξανδρίδης