HARMONIES FOR THE HAUNTED STELLASTARR* RCA 15/9/2005

Όσοι διαβάζουν τακτικά το περιοδικό θα έχουν ίσως προσέξει τις κατά καιρούς –θετικότατες- αναφορές μας (καλά ντε, “μου”) στους Αμερικάνους Stellastarr*. Πριν από δύο περίπου χρόνια κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album, που υπήρξε μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2003 και μας άφησε τραγούδια σαν το “My Coco” , “Jenny”, “In The Walls” κ.α.

Υποθέτω επίσης ότι αρκετοί από εσάς θα έχουν χορέψει σε κάποιο bar (ή… δωμάτιο) τα τραγούδια τους και θα άρπαξαν την ευκαιρία να τους δούνε live πέρυσι μαζί με τους Stooges και τους Madrugada, κάτι το οποίο ο υπογράφων ακόμα μετανιώνει που δεν έκανε….

Ανήκουν στη γενιά των συγκροτημάτων της Νέας Υόρκης που τα τελευταία 3 χρόνια μας δίνει πολύ αξιόλογα πράγματα, χωρίς όμως ακόμη οι ίδιοι να έχουν γίνει αρκετά γνωστοί και στην Ευρώπη (δηλ. Αγγλία!). Και μπορεί να ανήκουν σε μία συγκεκριμένη φουρνιά, αλλά στα δικά μου αυτιά μοιάζουν με ελάχιστα από αυτά και για να το πάω ακόμα παραπέρα, είναι μια κατηγορία μόνοι τους .

Το τι ακριβώς πάντως βρήκα στους Stellastarr* και τους ξεχώρισα από τα τόσα groups των τελευταίων ετών δε μπορώ εύκολα να το αποτυπώσω με λέξεις. Να αναφερθώ στη φωνή του Shawn, στους σκοτεινούς, προσωπικούς και λυτρωτικούς στίχους, στις μελωδίες που σου κολλάνε “ύπουλα” στο μυαλό; Όλα αυτά, αλλά κυρίως είναι κάτι αόρατο και λέγεται feeling. Και το έχουν οι άτιμοι…

Έχω το album στα χέρια μου δύο εβδομάδες αλλά δεν καθόμουν να γράψω review γιατί δε χόρταινα να το ακούω. Βλέπετε το ντεμπούτο τους το έχω τοποθετήσει πολύ ψηλά μέσα μου και περίμενα πως και πως το επόμενο βήμα τους . Κάθε φορά που έβρισκα χρόνο και πήγαινα να καθίσω στο pc ,έλεγα από μέσα μου “ δεν το ακούω άλλη μία, αντί να στραβωθώ στον υπολογιστή;” Αποτέλεσμα Δεκάδες ακροάσεις και μηδέν λέξεις (μέχρι σήμερα που το πήρα απόφαση!).

Κατ αρχήν η πρώτη παρατήρηση πηγαίνει στον τίτλο. Δε νομίζω να μπορούσαν να βρούνε καταλληλότερο ,μιας και στο δεύτερο album τους “τα στοιχειά” δεν τους έχουν αφήσει σε ησυχία. O τίτλος του ένατου κομματιού (“Love and Longing”) είναι ό,τι πιο κατάλληλο για να χαρακτηρίσει τα θέματα που τους απασχολούν εδώ. Αγάπη, πόνος, μοναξιά , προσμονή , ο χρόνος ,με λίγα λόγια όχι ακριβώς “μουσική για παιδιά”.

To album ξεκινάει εντελώς απρόσμενα.Πιάνο (!) στην εισαγωγή και στο κλείσιμο του “Lost In Time” και μία αρχή μελαγχολική με τον Shawn να τραγουδάει: “I tried to say I miss you tonight , and they claim you ve already died, but the truth is that we’re lost in time”. Δεν τους είχαμε συνηθίσει έτσι ,παρόλα αυτά πρόκειται για μία τουλάχιστον ευχάριστη έκπληξη.

Το επόμενο track λέγεται “Damn This Foolish Heart” και μάλλον θα είναι ένα από τα singles που θα βγάλει το album. Πιασάρικο ,τα γνωστά…εθιστικά backing vocals της Amanda ,ένα κλασσικό Stellastarr* κομμάτι.

Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για highlights δε θα μπορούσαμε με τίποτα να μην αναφέρουμε το “The Diver” .Σκοτεινό και αγωνιώδες, ταξιδιάρικο και απόκοσμο. Αμέσως μετά έρχεται το “Sweet Troubled Soul”, τραγούδι που φωνάζει ότι είναι wannabe hit. Για όσους δεν το έχουν ακούσει να πω απλά ότι σε αρκετούς θύμισε Bravery (με ψυχή!- θα συμπληρώσω εγώ). Είναι το “My Coco” του δεύτερου album και θα πρέπει φέτος να ακούγεται σε κάθε ραδιόφωνο και bar που σέβεται τον εαυτό του. Fact! “I want to suffer in your arms, and when you re naked in the dark, I want to see your face in the reflection of my bedroom stereo”!

To “Precious Games” ρίχνει κάπως τους τόνους με ένα μελωδικό refrain και τον Shawn να επαναλαμβάνει συνέχεια “I will never feel the same…”

Μέσα στα 2-3 κορυφαία tracks του album είναι σίγουρα και το “Love and Longing” ,που συμπυκνώνει τόσο υπέροχα όλη τη μελαγχολία και τη “μουντάδα” που κουβαλάει το group .

Το πιο αργόσυρτο τραγούδι του δίσκου αλλά και γενικώς των Stellastarr* είναι το “On My Own”. Όσοι από εσάς ψάχνεστε με το internet ,θα το ξέρετε ήδη ,αφού εδώ και καιρό κυκλοφορούσε μία ακουστική εκτέλεσή του. Οι υπόλοιποι θα βρεθείτε μπροστά σε μία φοβερή μπαλάντα που όσο περνάνε τα λεπτά γίνεται ολοένα και πιο φορτισμένη ,τόσο συναισθηματικά όσο και ηχητικά με τις κιθάρες να στριγκλίζουν από πίσω.

Συνολικά πρόκειται για ένα δεύτερο album με περισσότερες σκοτεινές στιγμές από το ντεμπούτο τους, τα κύρια πάντως χαρακτηριστικά του ήχου και της θεματολογίας τους παραμένουν τα ίδια που μας έκαναν να τους λατρέψουμε από την πρώτη στιγμή. Οι αναφορές στα 80s και σε ονόματα σαν τους Pixies και τους Cure φυσικά είναι παρούσες ,δεν καπελώνουν όμως σε καμία περίπτωση τον τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Αν και με τα περισσότερα tracks έχω κολλήσει , δεν μπορώ να πω από τώρα αν το “Harmonies For The Haunted” είναι καλύτερο από το “Stellastarr”.Πάντως δεν πρόκειται για το μεγάλο album που περίμενα από αυτούς και γι αυτό μάλλον η απάντηση θα είναι αρνητική…

Δεν απογοήτευσαν ,μας έδωσαν δέκα τραγούδια για να περάσουμε αυτό το φθινόπωρο ,βούτηξαν ακόμα περισσότερο στην ψυχή τους και τις αγωνίες τους. Τι κρίμα όμως που επειδή μου άρεσε και αυτή η δουλειά τους, θα πρέπει να ευχηθώ όσα τους στοιχειώνουν να μη τους αφήσουν για αρκετό καιρό ακόμα…

Βασίλης Σίντος