Raw Silk/Pink Cream 69/Jeff Scott Soto Group 10/9/2005 club 22 20/9/2005

Kάθε άλλο παρά συχνό είναι το φαινόμενο να γίνονται στην χώρα μας συναυλίες με hard rock/melodic metal groups,συνεπώς η εμφάνιση των Raw Silk/Pink Cream 69/Jeff Scott Soto Group αποτέλεσε από μόνη της ένα εξαιρετικό “κοσμικό”γεγονός!Το ελληνικό κοινό έχει την τάση να θεωρεί το μελωδικό hard rock/metal φλώρικο,παρωχημένο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και να εκφράζει την προτίμησή του σε πιο “βαριά”ακούσματα,γι’αυτό ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα συγκεντρωνόταν μεγάλο πλήθος κόσμου αφενός στο ηλεκτρικό show του Σαββάτου με τις 3 παραπάνω μπάντες και αφετέρου στο ακουστικό show του J.S.Soto την Κυριακή. Ωστόσο,τα περίπου 400 άτομα που παρακολούθησαν αυτές τις συναυλίες σίγουρα το διασκέδασαν με το παραπάνω και πέρασαν 2 από τις πιο rock βραδιές της ζωής τους!Συγχαρητήρια αξίζουν επίσης στη νεοσύστατη High Voltage Productions που τόλμησε τη σκηνική συνύπαρξη αυτών των 3 σπουδαίων groups, αψηφώντας τα ταμπού που επικρατούν στην Ελλάδα σχετικά με το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Είναι ώρα όμως να ασχοληθούμε με το τί έλαβε χώρα το Σάββατο 10/9 στο Club 22....

Την αυλαία άνοιξαν οι Raw Silk ,οι καλύτεροι εκπρόσωποι του μελωδικού ήχου στην Ελλάδα, μαζί με τους Trade Mark και βέβαια τους σπουδαίους Spitfire,ή Speedfire, αν προτιμάτε. Προσφάτως επανασυνδεδεμένοι και έχοντας πλέον στις τάξεις τους μόλις 2 μέλη (Γιώργος Φλωράκης-φωνή και Κώστας Κυριακίδης-τύμπανα) από τη σύνθεση που το 1990 ηχογράφησε το μοναδικό άλμπουμ τoυ group (Silk Under The Skin), έπαιξαν 5 αγαπημένα κομμάτια από το παρελθόν,τα Irene,Broken Vows,Second Advent, Heroes Don’t Cry και βέβαια το κλασικό Street Girl,το καταπληκτικό σόλο του οποίου ο lead κιθαρίστας παρέλειψε να παίξει! Κατά τη μικρή διάρκεια του σετ των Αθηναίων ο κόσμος ανταποκρινόταν θερμότατα και τραγουδούσε συνέχεια, δείχνοντας ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχει ξεχάσει μια εγχώρια μπάντα που είχε τις δυνατότητες, αλλά όχι και την τύχη,να κάνει το όνομα της γνωστό και εκτός συνόρων. Δυστυχώς οι εντυπώσεις από την πολύ καλή απόδοση του group μετριάστηκαν κάπως από τον κακό ήχο, ο οποίος ήταν τόσο “μπουκωμένος” που καλά-καλά δεν ακούγονταν τα πλήκτρα, δηλαδή το όργανο που ορίζει και χαρακτηρίζει τον ήχο σε ένα ΑOR συγκρότημα. Και ένα παραλειπόμενο για το τέλος: ο Γιώργος Φλωράκης είναι ο τραγουδιστής του νέου “ύμνου” της ΑΕΚ, τον οποίο ,ως γνωστόν,έχει συνθέσει ο διάσημος νεοκλασικός μαέστρος Φοίβος (βρε ούρτ!!!).

Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι melodic metallers Pink Cream 69 ,ένα συγκρότημα με σχεδόν 18 χρόνια ιστορίας πίσω του και 13 full-length και mini άλμπουμ.Ήταν η πρώτη φορά που το κατά τα 3/5 γερμανικό group (αφού ο τραγουδιστής David Readman είναι Άγγλος και ο ντράμερ Kosta Zafiriou είναι ελληνικής καταγωγής) επισκεπτόταν την χώρα μας και λογικό ήταν να κάνουν ουσιαστικά μια μουσική αναδρομή στην καριέρα τους,παίζοντας κομμάτια από όλα σχεδόν τα άλμπουμ τους. Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει ότι το group απέδωσε τα μέγιστα, προσφέροντας μια τρομερή,σχεδόν αλάνθαστη εμφάνιση,που μας καθήλωσε!Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον ηγέτη της μπάντας, μπασίστα Dennis Ward, ο οποίος με το δυναμικό παίξιμό του οδηγούσε μαεστρικά τον ήχο της μπάντας,και ασφαλώς στον απίστευτο David Readman, έναν από τους κορυφαίους metal τραγουδιστές,αφού διαθέτει μια δυναμική σκηνική παρουσία και βέβαια μια ιδιαίτερα μελωδική και με μεγάλο εύρος φωνή.Θέλετε και τίτλους από κομμάτια που εκτελέστηκαν?Thunderdome,Hell’s Gone Crazy,Lost In Illusions(κομματάρα!),Talk To The Moon, That Was Yesterday,The Spirit,Seas Of Madness, Welcome The Night, Shame, Break The Silence κ.α.. Πάντως το σετ των Pink Cream 69 δεν έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: ενώ εγώ τουλάχιστον περίμενα να παίξουν άλλο ένα κομμάτι από το πρώτο,ομώνυμο άλμπουμ τους (μια μεγάλη μελωδική δισκάρα που κυκλοφόρησε πρίν ο πρώτος τραγουδιστής του group Andi Deris αποχωρήσει για να προσληφθεί ως υπάλληλος στην εταιρεία “Weikath και σία”,δηλαδή τους Helloween,και να φτάσει στο σημείο να ερμηνεύει ύμνους όπως το νέο single Mrs God!), αντίθετα προτίμησαν να διασκευάσουν το So Lonely των Police (!),ένα κομμάτι που ούτως ή άλλως δεν γουστάρω ιδιαίτερα. Ελπίζουμε ότι την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν θα μας αποζημιώσουν για αυτή την παράλειψη….

Το ρολόι έδειχνε ακριβώς μεσάνυχτα όταν στη μικρή σκηνή του club εμφανίστηκε ο Θρύλος (όχι αυτός της εφτάρας!) Jeff Scott Soto και οι 3 συνοδοιπόροι του.Για το ποιός είναι ο εν λόγω κύριος και ποιά είναι η διαδρομή του στον χώρο της σκληρής μουσικής,δεν έχω να πώ πολλά.Τί να πρωτοαναφέρει κανείς? Τις μπάντες όπου έχει συμμετάσχει? Πάμπολλες (ενδεικτικά ας αναφέρουμε τα ονόματα των Y.J.Malmsteen, A.R.Pell, Talisman, Humanimal, Takara, Kuni, Panther, Eyes, Boogie Knights κ.α.). Τις guest συμμετοχές του σε άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών? Πραγματικά άπειρες.Τα μουσικά στυλ που έχει υπηρετήσει? Από disco μέχρι hard rock και από funk μέχρι μονολιθικό ‘80’s USA power metal. Τις φωνητικές δυνατότητες? Όσο γι’αυτό,μιλάει η όλη ιστορία του και οι υψηλότατες μετοχές του στο διεθνές rock χρηματιστήριο. Σε προσωπικό επίπεδο τον κατατάσσω οπωσδήποτε μέσα στους 10 αγαπημένους μου τραγουδιστές όλων των εποχών. Το ερώτημα πλέον που ετίθετο ήταν σε ποιό βαθμό θα κατάφερνε επί σκηνής του Club 22 να δικαιολογήσει την τεράστια φήμη του…

Κατά το πρώτο μισό περίπου της εμφάνισης του group εκτελέστηκαν κυρίως κομμάτια από τα προσωπικά άλμπουμ του καθώς και ένα κομμάτι (New Position) από το τελευταίο του super project, τους Soul Sirkus. Ο Jeff είχε αναλάβει επίσης στην αρχή το μπάσο,αποδίδοντας το ίδιο καλά όπως και στα φωνητικά,ενώ ο μπασίστας της μπάντας Chris McCarvill έπαιζε δεύτερη κιθάρα. Ο ήχος στην αρχή ήταν μέτριος και χαρακτηριστικό είναι ότι στα πρώτα κομμάτια τα βιρτουόζικα σόλο του παιχταρά κιθαρίστα Howie Simon (Fender rules!) δεν ακούγονταν παρά ελάχιστα,αλλά ευτυχώς αυτό το πρόβλημα διορθωνόταν καθώς η ώρα περνούσε. Επίσης,η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του σκληρού hard rock ήχου με πολλές funk επιρροές που κυριαρχεί στα περισσότερα άλμπουμ των Talisman ή στους Soul Sirkus,ενώ και το τελευταίο προσωπικό άλμπουμ του Soto (Lost In Translation) δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο,συνεπώς μοιραίο ήταν να βαρεθώ λίγο στα πρώτα 40-45 λεπτά. Ωστόσο,από το στιγμή που εκτέλεσαν το Color My XTC (από Talisman) και μετά,το θερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει! Aκούσαμε το Again 2B Found (από Humanimal),μια αρκετά καλή διασκευή στο Crazy του Seal και ένα φοβερό ακουστικό medley,που αποτελείτο από τα If This Is The End (J.S.Soto)/Purple Rain (Prince)/Holding On (J.J.Soto)/Just Between Us (από το θεϊκό ομώνυμο ντεμπούτο των Talisman)/Restless Heart (Takara)/Love Of My Life (Queen) και το οποίο έκλεισε με μια ανεπανάληπτη εκτέλεση του I’ll Be Waiting,στο τέλος του οποίου το group, με πολύ χιούμορ και σαρκαστική διάθεση, έπαιξε το ρεφραίν σε ρυθμούς funk,’70’s disco,blues και nu metal!Κορυφαίο γέλιο!

Βέβαια στη συνέχεια όλα αυτά φαίνονταν να ωχριούν μπροστά στις πρώτες νότες του ύμνου I’ll See The Light Tonight του Y.J.Malmsteen.Σίγουρα εδώ ο Jeff δεν έκανε την καλύτερη ερμηνεία του ούτε ο Howie Simon είναι Malmsteen (φυσικά, άλλωστε κανείς δεν είναι!) και επίσης είναι κρίμα που η μπάντα δεν έπαιξε κι άλλο κομμάτι από εκείνες τις μυθικές Rising Force/Marching Out ημέρες, όταν αλλά έστω κι έτσι νιώθω τον εαυτό μου ευλογημένο που είδα την Φωνάρα να ερμηνεύει μπροστά μου ένα από τα αμέτρητα έπη του Σουηδού Θεού! (Π.Κ.Λ. –Παρέμβαση Κώστα Λιανίδη- : Πες τα Γιάνναρε!)

Τι επακολούθησε από εκεί και πέρα? Ένα πραγματικό rock n’roll party!Όταν σε ένα medley χωράνε tracks όπως τα I Want To Take You Higher (J.S.Soto)/Rock You Like A Hurricane (Scorpions)/Another One Bites The Dust (Queen)/Fool For Your Loving (Whitesnake)/All Night Long (Rainbow)/You’ve Got Another Thing Comin’ (Judas Priest) και κάμποσα άλλα που ούτε τα θυμάμαι λόγω της συναυλιακής παραζάλης,τότε δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς σε ένα ξέφρενο γλέντι!Η συναυλία κατέληξε σε ένα αχαλίνωτο πανηγύρι που δεν ήθελες να τελειώσει,καθώς άλλωστε και η ενέργεια που μετέδιδαν ακόμα οι 4 μουσικοί μετά από μια εμφάνιση σχεδόν 2 ωρών ήταν αστείρευτη! Τελευταία κομματάρα ακούστηκε το It’s So Mysterious (Talisman) και μετά τέρμα. Και όλοι εμείς οι λίγοι τυχεροί είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία γι’αυτό που μόλις είχαμε ζήσει και με ένα χαμόγελο ευφορίας στα πρόσωπά μας!Περαστικά!Το ραντεβού δόθηκε πλέον την επόμενη μέρα στο Club Underworld για το ακουστικό live του J.S.Soto Group....

Calico John

Atraktos.Net